Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Νοιώθετε πιο άνετα ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης;
Νοιώθω το ίδιο άνετα είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης. Νοιώθω το ίδιο άνετα γιατί και στις δύο περιπτώσεις μπορώ να εκφραστώ. Ως ηθοποιός δημιουργώ έναν κόσμο στον οποίο μπαίνω και γίνομαι μέρος του. Δημιουργώ κάθε φορά έναν χαρακτήρα από την αρχή, τον οποίο ανεξάρτητα από το αν είναι «καλός» ή «κακός», πρέπει να το δικαιολογήσω και να τον αγαπήσω.
Ως σκηνοθέτης στόχος μου είναι να κάνω ένα όνειρο μου πραγματικότητα επί σκηνής. Είναι πολύ όμορφη η διαδικασία της σκηνοθεσίας, η οποία ξεκινά από την επιλογή του έργου, μετά την ανάγνωση, την ανάλυση, την επιλογή των ηθοποιών, των συντελεστών. Πρέπει να φανταστώ το έργο, να το δημιουργήσω στο μυαλό μου και έπειτα να το μεταφέρω στην σκηνή και στα μάτια του κοινού.
Ποιο ήταν το έναυσμα για να σκηνοθετήσετε το έργο αυτό ;
Την Κίκι την γνώρισα πριν από τρία χρόνια μέσα από ένα βιβλίο που διάβασα. Έτσι μπήκα στην διαδικασία να μάθω πράγματα γι αυτή την γυναίκα, για την εποχή που έζησε, για τους ανθρώπους που συναναστράφηκε. Λατρεύω την Γαλλία, το Παρίσι, και ειδικότερα λατρεύω την περίοδο 1920-1930. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην Κίκι (μέσα από την προσωπική μου ανάγνωση) είναι η θέληση που είχε για ζωή. Αυτό ήταν και το έναυσμα. Η θέληση για ζωή. Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε έχουμε νομίζω πιο πολύ ανάγκη από ποτέ να μάθουμε να ζούμε. Να ζούμε και το «άσχημο» και το «όμορφο». Να είμαστε ανοιχτοί στα συναισθήματά μας, να τα επικοινωνούμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα του έργου που θα βοηθήσουν το κοινό να το συνδέσει με τη σημερινή εποχή;
Το έργο πιστεύω πως συνδέεται με την σημερινή εποχή γιατί μας ξυπνάει την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για να ζήσουμε, να είμαστε ο εαυτός μας και να επικοινωνούμε με τον δίπλα. Η Κίκι έρχεται για να μας το υπενθυμίσει για να το κάνουμε πράξη.
Υπάρχουν προσωπικότητες όπως η Κίκι στη σημερινή εποχή;
Ναι! Είμαι λίγο ρομαντικός και θα πω ότι υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συνηδητοποιήσει ότι το να ζούμε, να αναπνέουμε, να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να τρέχουμε, να διασκεδάζουμε, να ερωτευόμαστε, να ονειρευόμαστε είναι αρκέτο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Μπορεί να μην είναι προσωπικότητες, είναι όμως άνθρωποι όπως και η Κίκι.
Η επιλογή της πρωταγωνίστριας , η οποία πρέπει να είναι εξίσου καλή σε θεατρική ερμηνεία, τραγούδι και χορό ήταν μια εύκολη διαδικασία ή όχι ;
Με το που γνώριζα την Νταίζη και μίλησα μαζί της ήξερα ότι κάνει γι αυτόν τον ρόλο. Πιστεύω πολύ στην διαίσθηση και στις ενέργειες των ανθρώπων και η Νταίζη μου έβγαλε αυτό που ήθελα. Η Κίκι από μόνη της σαν προσωπικότητα ήταν πληθωρική οπότε έψαχνα και μια ηθοποιό με έντονη προσωπικότητα και ταπεραμέντο. Στην συνέχεια έπρεπε να μάθω αν τραγουδάει, οπότε της ζήτησα να μου πει ένα τραγούδι, και με ξάφνιασε η χροιά της και ο θεατρικός τρόπος που ερμήνευσαι το τραγούδι. Τέλος, όταν την είδα να χορεύει και να πηγαίνει το πόδι «στον Θεό» δε ήθελα τίποτα άλλο, της είπα «Κλείσαμε, από εδώ και πέρα θα σε φωνάζω Κίκι».
Το θέατρο είναι ένας «χώρος» όπου μπορείς όπως ο χαρακτήρας του έργου να λειτουργήσεις ελεύθερα; Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να σεβαστείς;
Το θέατρο, η σκηνή και η μαγεία του θεάτρου δημιουργούν από μόνα τους τους κανόνες όλης αυτής της διαδικασίας και δεν μπορείς παρά να την σεβαστείς. Αυτό που ακόμη θα σεβαστώ είναι η Κίκι του Μόντπαρνας, η ηθοποιός και το κοινό.
Η φωτογράφιση έγινε στο εστιατόριο "Το κουδουνάκι" (Ήβης 15, Ψυρρή)
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
