Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Τι είναι αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο για να το επιλέξετε;
Το έργο αυτό είναι ένα έργο ψυχολογικού ρεαλισμού. Με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να ειδωθεί σαν ένα ευχάριστο και ανώδυνο ρομάντσο. Με μία δεύτερη όμως, μπορεί να βρει ουσίες που να εγγίζουν βαθύτερες χορδές που είναι κρυμμένες κάτω από την επιφάνεια. Με μία τρίτη ο θεατής μπορεί να ανακαλύψει ένα θησαυρό χρήσιμων διαπιστώσεων πάνω στις ανθώπινες σχέσεις που να εγγίζουν κάθε άνθρωπο κάθε ηλικίας και κάθε νοοτροπίας. Με μία τέταρτη, διαφαίνεται με ποιο τρόπο ο πόνος και οι πληγές της ζωής μπορούν να μεταβληθούν σε χαρά, ζώντας στο εδώ και στο τώρα. Είναι ένα έργο με αισιόδοξο μήνυμα που το χρειαζόμαστε όσο τίποτα άλλο στην εποχή μας.
Τελικά τι είναι αυτό που αναζητούμε στις φιλικές ή ερωτικές σχέσεις ;
Κοιτάξτε. Το ερώτημα αυτό μας πάει πολύ μακριά. Μας οδηγεί στις βαθύτερες ρίζες μας. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο θα πάρει άλλες απαντήσεις από διαφορετικούς ανθρώπους. Εξαρτάται από το τι έχει συνειδητοποιήσει κάποιος ότι ζητά από τις σχέσεις. Βλέπετε (αναφέρομαι στο έργο του Αρμπούζωφ) ο πρώην σύζυγος της Λύντια Βασίλιεβνα ήθελε μια πιο νέα γυναίκα για παράδειγμα. Εγκατέλειψε λοιπόν αυτή που τον αγαπούσε και είχε ζήσει μαζί του, για μια καινούργια περιπέτεια.
Αντίθετα, ο Ροντιόν Νικολάγιεβιτς έμεινε πιστός στη γυναίκα του που σκοτώθηκε στον πόλεμο, ακόμη και μετά τον θάνατό της, λέγοντας αυτή την συγκλονιστική φράση: «Η πίστη είναι η ύψιστη έκφραση της δύναμης». Πόσο διαφορετικά πράγματα ζητούσαν από τη σχέση οι δύο αυτοί άνθρωποι. Το τι ζητάμε λοιπόν έχει να κάνει με το επίπεδο συνειδητοποιήσεων του κάθε ανθρώπου. Αν και το ερώτημα θα μπορούσε και να αντιστραφεί. Τι θέλουμε και τι είμαστε ικανοί να δώσουμε σε μία σχέση. Γιατί από αυτό εξαρτάται και η ποιότητα αυτού που παίρνουμε. Το υπέροχο μήνυμα στο έργο είναι το ότι δύο άνθρωποι, τόσο όμοιοι εσωτερικά και τόσο ανόμοιοι εξωτερικά, βρήκαν ο ένας τον άλλον γιατί αν και είχαν τόσες «ατυχίες» πριν βρεθούν, τελικά είχαν μια ποιότητα που την αναγνώρισαν αμοιβαία.
Αυτό που τους έτυχε ήταν πολύ πιο ουσιαστικό από ό,τι φαινόταν σαν ασυμβατότητα συμπεριφορών με μία πρώτη ματιά.
Ήταν μια βαθύτερη ποιότητα που είχε να κάνει με την αγάπη και την πίστη, την στοργή και την σταθερότητα και αυτό δεν μπορούσε παρά να βγει στην επιφάνεια.
Ως σκηνοθέτης ποιο είναι το βασικό στοιχείο του έργου πάνω στο οποίο επικεντρωθήκατε;
Είναι πολλά τα στοιχεία του έργου που τράβηξαν την προσοχή μου. Ένα όμως πολύ βασικό για μένα είναι το πόσο πολύ αξίζει να ζούμε στον παρόντα χρόνο. Όχι γιατί δεν σεβόμαστε το παρελθόν, αλλά γιατί το μέλλον εξαρτάται από το πώς διαχειριζόμαστε το εδώ και το τώρα. Οι πληγές του παρελθόντος, αν σε στοιχειώνουν, σε καθηλώνουν στη μοναξιά και στις φαντασιώσεις.
Η ζωή όμως πάντα σου γνέφει με το δικό της τρόπο και αν το αντιληφθείς αυτό, τότε είσαι πραγματικά τυχερός. Η σκηνή του χορού είναι κορυφαία γιατί εκεί οι ήρωες του έργου αφήνονται στη χαρά της ζωής σαν παιδιά. Κι αυτή η αξέχαστη στιγμή τους ξεκλειδώνει από το σκοτεινό υπόγειο των αναμνήσεών τους, αφήνοντάς τους, έστω και για λίγο, πραγματικά ελεύθερους αλλά και έκπληκτους για την ομορφιά που ανακαλύπτουν. Μια ομορφιά που τρομάζει μέσα στην εκπληκτική λάμψη της.
Ο πολυχώρος «Διέλευσις» τον οποίο διαχειρίζεστε τι «στίγμα» έχει διαμορφώσει μέχρι τώρα;
Ο πολυχώρος «διέλευσις» είναι ένας χώρος Τέχνης και Πολιτισμού. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν οι πνευματικοί θησαυροί που βρίσκονται μέσα στα έργα Τέχνης και τον ανθρώπινο στοχασμό. Οι πνευματικοί θησαυροί από κάθε πολιτισμό, από κάθε εποχή αλλά και από ό,τι νέο αρχίζει να γεννιάται για να μας προβληματίσει, να μας ανοίξει νέους δρόμους και να μας στοχοθετήσει νέες προοπτικές. Βλέπω την διέλευση σαν ένα βήμα γόνιμων διαλόγων και δημιουργικής έκφρασης και νομίζω πως, παρά τις δυσκολίες που υπεισέρχονται σε ένα δημιουργικό έργο, εκφράζει τους πόθους μου και απελευθερώνει την καρδιά μου.
Πώς επιβιώνει ένας τέτοιος χώρος μέσα στις συνθήκες αυτής της πραγματικότητας;
Με τη βοήθεια του Θεού! Και μόνον όταν η γενναιότητα που διαθέτεις τυχαίνει να είναι πιο δυνατή από τις δυσκολίες και όλων των ειδών τις αντιξοότητες και εναντιώσεις. Ποιος να ξέρει από την αρχή πόσο θα αντέξει; Χρειάζεται δυνατή πίστη, όραμα και επιμονή για να πας παραπέρα. Αλλά αυτό που καταθέτουμε με καθαρή καρδιά και ισχυρή πρόθεση δεν μετριέται πάντα ποσοτικά. Αφήνει πίσω του ένα ίχνος που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει σαν αποτέλεσμα. Ξέρετε, το πιο εύκολο είναι να αφεθεί κανείς στην απελπισία. Αυτή ματαιώνει πάντα και τα πιο ευγενικά σχέδια. Είναι πολύ ύπουλος εχθρός.
Το να μαθαίνεις πώς να μην υποκύπτεις στην απελπισία χωρίς να μετακινείσαι από τον άξονά σου είναι η πιο υψηλή Τέχνη. Και αυτή η Τέχνη γράφει τις φωτεινές σελίδες της ιστορίας. Σήμερα, φαίνεται πως όλα έχουν καθηλώσει τους ανθρώπους στην επιβίωση. Αν καταφέρουμε όμως να αντιδράσουμε σ’ αυτήν την θλιβερή στάση ζωής και να αντιτάξουμε τη θέληση να γίνουμε μια φωνή ελπίδας για το ζωντάνεμα της ομορφιάς που κοιμάται μέσα μας, θα δούμε ένα υπέροχο άνθος να φυτρώνει ανάμεσα στους βράχους και τα αγκάθια. Να γίνεται το άρωμά του η φωνή του αύριο. Και θα νοιώθουμε πραγματικά ευτυχείς γιατί θα ξέρουμε ότι ρίξαμε και εμείς ένα μικρό σπόρο για να φυτρώσει. Αξίζει να ζει κανείς γι αυτό.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
