Από τη Ναντίν Αθανασίου.
Θέατρο Άνεσις. Βλέποντας την παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία», που είναι βασισμένη στο ομώνυμο κλασικό αριστούργημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω, για να μπορέσω να αποφορτιστώ! Είναι από αυτές τις παραστάσεις, που όταν φύγεις, κάτι έχει αλλάξει μέσα σου, έστω και αν αυτό το κάτι είναι μικρό... Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό!
Όταν παρακολουθείς κάτι τόσο άρτιο, κάτι που σε κάνει να αφοσιώνεσαι πλήρως σ’ αυτό, για ένα ολόκληρο τρίωρο, μία πραγματική μυσταγωγία, είναι πολύ δύσκολο να το εκφράσεις με λόγια!
Ας θυμηθούμε όμως…
Ο Ρασκόλνικωφ, (Τάσος Ιορδανίδης) φοιτητής της Νομικής στην Πετρούπολη, διαπράττει ένα διπλό φόνο μιας γριάς τοκογλύφου (Δημήτρης Διακοσάββας) και της αδελφής της. Κίνητρο του φονικού είναι η ληστεία, αλλά, στην πραγματικότητα ο Ρασκόλνικωφ θεωρεί χρέος του να αλλάξει τον κόσμο. Να τον κάνει ομορφότερο, ακόμα και αν χρειαστεί να «εξαφανίσει» οτιδήποτε βρωμερό… «μια ψείρα», όπως λέει…. Η αλήθεια όμως, βρίσκεται στα λόγια του ανακριτή Πετρόβιτς: «Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε είπε, ότι ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ότι δεν είχε καταλάβει, ότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό.»
Μετά την δολοφονία, ο Ρασκόλνικωφ αρχίζει να κατακλύζεται από τύψεις… Παρανοεί… Στην ζωή του μπαίνουν αρχικά ο Ραζουμίχιν (Δημήτρης Καπετανάκος), συμφοιτητής του, που ανησυχεί για την υγεία του και του συμπαραστέκεται και η αδελφή του, Ντούνια, (Σοφία Πανάγου). Παράλληλα, θα επηρεαστεί από τον μέθυσο πατέρα Μαρμελάντωφ (Θοδωρής Κατσαφάδος) μιας πόρνης και θα αναπτύξει σχέση με την ορφανή αυτή νεαρή πόρνη, την Σόνια, (Θάλεια Ματίκα), που εργάζεται για να θρέψει τα μικρότερα αδέλφια της και την άρρωστη μητριά της. Καταδιώκεται συνεχώς από τον πανέξυπνο Πορφύρη Πετρόβιτς (Ιεροκλής Μιχαηλίδης), ο οποίος ξέρει από την αρχή πως είναι ο ένοχος και προσπαθεί να τον παγιδεύσει, για να ομολογήσει…
Ο Ντοστογιέφσκι έχει τη δύναμη να διεισδύει στην ανθρώπινη συμπεριφορά και να μας αποκαλύπτει με τον πιο εύστοχο τρόπο, ότι κανένας άνθρωπος δε μπορεί να είναι αμιγώς καλός. Το καλό και το κακό αποτελούν ένα μείγμα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η πιο μεγάλη, όμως, δύναμη, που κυβερνά και κατευθύνει τον άνθρωπο είναι η ελεύθερη βούληση. Ο Ντοστογιέφσκι αφήνει ελεύθερους τους ήρωές του να πράξουν και να πληρώσουν το τίμημα. Άλλωστε μας «διδάσκει», πως δεν υπάρχουν εκ γενετής «εγκληματικές ψυχές».
Ο Λεβάν Τσουλάτζε σκηνοθετεί, έχει αναλάβει τον φωτισμό και ντύνει μουσικά την παράσταση. Έχει ανοίξει το μυθιστόρημα, το έχει φωτίσει και μας καλεί να απολαύσουμε μαζί του, τη δική του προσωπική ανάγνωση. Μια ανάγνωση τόσο καίρια, τόσο απόλυτα κοντά σ’ αυτό που έχουμε αισθανθεί, όταν διαβάζαμε το «Έγκλημα και Τιμωρία». Ακούς στα αυτιά σου τους ήρωες του βιβλίου και ξάφνου τους βλέπεις… έχουν ξεπηδήσει ολοζώντανοι μπροστά σου. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα κατανυκτικό κλίμα με τον φωτισμό των κεριών και την εκκλησιαστική μελωδία και εκεί τοποθετεί του βασανισμένους του ήρωές.
Ο Τάσος Ιορδανίδης, ως Ρασκόλνικωφ, μας χαρίζει, ίσως, μια από τις καλύτερες του ερμηνείες μέχρι σήμερα. Η σωματική του διάπλαση, η καθαρή άρθρωση του λόγου, οι εκφράσεις του προσώπου του, που καταδεικνύουν τα συνεχώς μεταβαλλόμενα συναισθήματα του, από την αδικία, στον θυμό, στην απόγνωση, στην τρέλα και επιτέλους στην λύτρωση, δημιουργούν ένα αυτούσιο Ρασκόλνικωφ, που ζει στη δική του ηθική πραγματικότητα.
Ο Δημήτρης Διακοσάββας, ως γριά τοκογλύφος, μοιάζει με φιγούρα, βγαλμένη από μυθιστορήματα βικτωριανής εποχής. Πείθει απόλυτα ως σιχαμερή, παραδόπιστη γριά, αλλά και ως Λούζιν (υποψήφιος μνηστήρας της Ντούνια).
Ο Θοδωρής Κατσαφάδος είναι αλήθεια πως μας αρέσει σε ο,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα. Είναι μεγάλος ηθοποιός και εδώ ως Μαρμελάντωφ μας συγκινεί, αποδεικνύοντάς μας επί σκηνής, πως οι άνθρωποι δεν είναι καλοί-κακοί καθ’ εαυτοί.
Η Θάλεια Ματίκα ως Σόνια δίνει μια γλύκα στην ηρωίδα, μας κάνει όμως και να σπαράζουμε μαζί της. Η «αθωότητα», που κρύβει μια πόρνη και το μεγαλείο της ψυχής της, αποτυπώνονται στο πρόσωπο και την υπέροχη ερμηνεία της ηθοποιού.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης σταθερός, μυστηριώδης, με έξυπνο βλέμμα, δαιμόνιος, απρόβλεπτος, ψύχραιμος, με λεπτές – αθόρυβες κινήσεις πάνω στη σκηνή, όπως ακριβώς οφείλει να είναι ένας ανακριτής. Μας άρεσε πάρα πολύ!
Δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή από την Σοφία Πανάγου για τον ρόλο της Ντούνια, της αδερφής του Ρασκόλνικωφ.. Αθώα, σπιρτόζα, δροσερή, καθαρή!!!!
Ο Δημήτρης Καπετανάκος υποδύεται υπέροχα τον επιστήθιο, κάπως «αφελή» φίλο του Ρασκόλνικωφ.
Μας εντυπωσίασε η σκηνή του φονικού. Ο φωτισμός, οι σκιές, που γιγαντώνονται, οι κραυγές, η υπέρβαση της ηθικής και των κανόνων, η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, η θυσία μιας ζωής για να σωθούν πολλές, η ενοχή, η κάθαρση, η σωτηρία…
Θεωρώ ότι στο θέατρο Άνεσις αυτήν τη στιγμή παίζεται μία από τις καλύτερες φετινές θεατρικές παραστάσεις!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
