Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Τι είναι αυτό που κάνει το Φ.Γ. Λόρκα επίκαιρο στην εποχή μας;
Ο Λόρκα ανήκει στο πάνθεον των κλασικών συγγραφέων όπως ο Αισχύλος, ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ και πολλοί άλλοι. Ο μύθος, η αφήγηση όπως χρησιμοποιείται, είναι το όχημα για τις μεγάλες ιδέες. Ο Λόρκα θα είναι επίκαιρος όσο θα υπάρχει η εσωτερική πάλη του ανθρώπου με το καλό και το κακό. Όσο η κοινωνία θα διακατέχεται από υποκρισία και θα υποτάσσει τους ανθρώπους κρατώντας τους ανελεύθερους. Η Γέρμα δεν είναι απλώς μια γυναίκα δυστυχισμένη που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Είναι μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη αλλά δεν κατάφερε ν’ αποτινάξει από πάνω της το ρόλο που της δόθηκε από την οικογένεια και την κοινωνία. Καταστρέφεται γιατί δεν κατάφερε να κάνει την προσωπική της επανάσταση.
Εξηγήστε μας την ιδιαιτερότητα που δίνει η μορφή της συμφωνικής σκηνικής μπαλάντας πάνω στην οποία στηρίζεται η παράσταση. Αφαιρεί κάτι από την πρόζα του έργου;
Στην παράστασή μας δεν μπορείς να απομονώσεις τα συστατικά της. Η σύνθεση του λόγου και της μουσικής όταν ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε ήταν σαν μια παρτιτούρα. Στη Γέρμα μας η μουσική και η πρόζα συνδιαλέγονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ο θεατής δεν ξεχωρίζει αν ο λόγος φέρνει τη μουσική ή αν η μουσική γεννά τον λόγο.
Πρόκειται για μια σκυταλοδρομία αισθήσεων. Η σπουδαία, κατά την άποψή μου, σύνθεση του Νίκου Χατζηελευθερίου ντύνει τους στίχους που έγραψε με ευαισθησία ο Περουλής Σακελλαρίδης και που στην παράσταση τους ερμηνεύει η μαγική φωνή της Έλλης Πασπαλά. Ενώ την ίδια στιγμή την παράσταση διατρέχει το ταλέντο, το πνεύμα και η τρυφερότητα τριών σημαντικών ηθοποιών της γενιάς τους, της Αλεξάνδρας Αϊδίνη, του Κωνσταντίνου Ασπιώτη και της Ιωάννας Αγγελίδη. Όλα αυτά συμβαίνουν στο περιβάλλον που ο Εδουάρδος Γεωργίου δημιούργησε με την υψηλή αισθητική του.
Όμως το ισχυρότερο κατά τη γνώμη μου στοιχείο είναι η ίδια η ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη. Η Underground Youth Orchestra αποτελείται από νέα παιδιά που παίζουν με τέτοιο τρόπο μουσική που ξεχνάς την ηλικία και εστιάζεις στις επιδόσεις.
Θα επιχειρήσετε μια κλασική σκηνοθετική γραμμή;
Για να απαντήσω σ αυτή την ερώτηση θα πρέπει πρώτα να αναλύσουμε και εν τέλει να συμφωνήσουμε στο τι είναι κλασική σκηνοθετική γραμμή.
Η δουλειά μου πάνω στο έργο βασίστηκε πολύ στον ποιητικό λόγο του συγγραφέα και σ’ αυτό που διάβαζα εγώ ανάμεσα στις λέξεις του. Αυτό που ήταν καθοριστικό στη σκηνοθετική γραμμή της παράστασης ήταν η φυσική παρουσία της ορχήστρας, που αποτελείται από παιδιά, σε ένα έργο που βασίζεται στην απουσία τους. Από μόνο του αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό σήμα που θέλησα να το φωτίσω λίγο παραπάνω.
Η μητρότητα στην εποχή μας είναι το ίδιο σημαντική για μια γυναίκα όπως και στο παρελθόν;
Στο παρελθόν η δημιουργία οικογένειας και η μητρότητα ήταν μονόδρομος για τις γυναίκες. Μια αναπόφευκτη κοινωνική επιταγή. Και τώρα είναι με έναν τρόπο αλλά κεκαλυμμένα.
Για να μην γενικεύω, σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν γυναίκες που επιδιώκουν την μητρότητα από αυθεντική προσωπική επιλογή. Απλά στο παρελθόν δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις αυτές τις περιπτώσεις γυναικών.
Η σύγχρονη γυναίκα μπορεί να στηρίξει την απόφασή της από το να μην παντρευτεί και να κάνει παιδιά μέχρι του να κάνει παιδιά μόνη της, χωρίς τη σύμπραξη συντρόφου. Όπου υπάρχει δυνατότητα επιλογής το αποτέλεσμα έχει άλλη βαρύτητα. Αυτή η δυνατότητα της επιλογής, από μόνη της, καθιστά σημαντικότερη τη μητρότητα στην εποχή μας.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
