Από τη Ναντίν Αθανασίου
Το πιο "ζεστό" βλέμμα του ελληνικού κινηματογράφου!
Ο Λαυρέντης Διανέλλος υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους μας ηθοποιούς. Το ιδιαίτερο και άκρως εκφραστικό πρόσωπο του, το οποίο καθρέπτιζε τα βάσανα ενός ανθρώπου της εποχής, έχουν στιγματίσει τις μνήμες μας. Διακρίθηκε σε ρόλους καλόκαρδου ανθρώπου της γειτονιάς και ειδικά σε ρόλους πατέρα. Κατέχει τον τίτλο του πιο παραγωγικού ηθοποιού στην περίοδο της χρυσής εποχής του Ελληνικού Σινεμά, καθώς, έχει στο ενεργητικό του 199 συμμετοχές σε ταινίες, εκ των οποίων οι 25 της Φίνος Φιλμ.
Γεννήθηκε το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο Μαγνησίας, σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποιήθηκε το 1936 στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Το 1938 ήταν μια σημαντική χρονιά γι’ αυτόν. Παντρεύεται την ηθοποιό και τραγουδίστρια δημοτικών τραγουδιών, Φρόσω Κοκκόλα. Την είχε γνωρίσει τρία χρόνια πριν στον Κουν, όταν έπαιζαν στον «Πλούτο». Μαζί έζησαν 43 χρόνια και απέκτησαν την κόρη τους Μαρία.
Για την Κοκόλα ο «Λαυρεντάκος» της ήταν ο αγαπημένος σύντροφος, ήταν ο καλός φίλος.. «Θα θελα να περνάγαμε τα στερνά μας χρόνια μαζί» σιγοψιθύρισε και ένα δάκρυ κύλισε στο χαραγμένο από το χρόνο πρόσωπο της…
Την περίοδο 1936-40 εντάχθηκε στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, ενώ το 1947 συνεργάστηκε με τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη. Το 1954 άρχισε η συνεργασία του με τον μεγάλο κωμικό Μίμη Φωτόπουλο, η οποία και κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους. Στη μεγάλη οθόνη εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1938 στην Ελληνο-αιγυπτιακή παραγωγή «Δόκτωρ Επαμεινώνδας», που σκηνοθέτησε ο εβραίος Τόγκο Μιζραχί, με πρωταγωνιστές τον Παρασκευά Οικονόμου και τις αδελφές Καλουτά και από το 1955 καθιερώθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο, παίζοντας με την ίδια άνεση στο δράμα, στην κωμωδία, αλλά και στο μιούζικαλ, σε αξιόλογους δεύτερους ρόλους.
Ευρείας γκάμας ηθοποιός, έπαιξε από κλασικό θέατρο, έως επιθεώρηση και ελληνική κωμωδία («Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, «Όπως αγαπάτε» του Σαίξπηρ, «Δον Καμίλο» του Σωτήρη Πατατζή, «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ κ.ά.).
Στη διάρκεια της κινηματογραφικής του καριέρας, υποδύθηκε τον πατέρα πολλών πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών, με πιο χαρακτηριστική την ερμηνεία του στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Μανταλένα» (1960), δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αξιοσημείωτες είναι επίσης οι ερμηνείες του στις ταινίες «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Ο Θόδωρος και το Δίκαννο» (1962), «Το πιο λαμπρό αστέρι» (1967) και «Η Αλίκη Δικτάτωρ» (1972). Το 1971 τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με το βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου για τη συμμετοχή του στην ταινία του Δημήτρη Παπακωνσταντή «Ολοκαύτωμα».
Ο επιτυχημένος ηθοποιός είχε ωστόσο ένα μεράκι, που λίγοι γνωρίζουν. Το όνειρο του Λαυρέντη Διανέλλου ήταν να γίνει σιδηροδρομικός. Και μάλιστα μηχανοδηγός. Τον συγκινούσε αφάνταστα και έλεγε πως θα ήταν ευτυχισμένος αν μπορούσε κάποτε να οδηγήσει μια αμαξοστοιχία. Τα τρένα μπορεί να έχασαν έναν καλό μηχανοδηγό, αλλά το θέατρο κέρδισε έναν άξιο πρωταγωνιστή.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1978, στο Σιάτλ των ΗΠΑ, ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια.
[…] Πηγή […]