Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Oι No More Artists και η παράσταση WHO THE FUCK IS ALICE?, είναι οι νικητές του 3ου Scratch Festival, στον Τεχνοχώρο Cartel.
Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία σας από τη συμμετοχή σας στο 3ο Scratch festival, στον Τεχνοχώρο Cartel.
Υπάρχει μια έλλειψη χώρου έκφρασης στο θεατρικό γίγνεσθαι, όσον αφορά στους νέους δημιουργούς. Οι άνθρωποι του Cartel είναι και οι ίδιοι νέοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες και έτσι αφουγκράστηκαν την ανάγκη έκφρασης νέων ομάδων και δημιουργών.
Το Scratch festival, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, έδωσε βήμα σε ομάδες που είναι ακόμα στο πεδίο της εξερεύνησης και πειραματίζονται, ώστε να ανακαλύψουν την καλλιτεχνική τους ταυτότητα.
Δηλώσαμε συμμετοχή με χαρά στο Scratch για να παρουσιάσουμε μια εισαγωγή του έργου μας, Who the fuck is Alice?, το οποίο είναι ένα έργο σε εξέλιξη.
Η δουλειά όλων των μελών της ομάδας συνδιαμόρφωσε την 20λεπτη παρουσίαση στο Scratch. Οι ιδέες των συντελεστών πάνω στους χαρακτήρες και τη δράση εμπλούτισαν και εξέλιξαν το αρχικό κείμενο. Γι’ αυτό το Scratch ήταν για μας, εκτός από μια ωραία εμπειρία, και ένα λειτουργικό στάδιο για την ανάπτυξη της δουλειάς μας.
Επιπλέον, ήρθαμε σε επαφή με άλλες ομάδες και αναπτύξαμε έναν ουσιαστικό διάλογο. Ήταν μεγάλη η χαρά μας που κερδίσαμε, αλλά ουσιαστικότερη υπήρξε η συνύπαρξη και η ανταλλαγή εμπειριών με δημιουργικούς ανθρώπους.
Μιλήστε μας για τη σύνδεση της Αλίκης με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες.
Η βασική ιδέα του Who the fuck is Alice? αντλείται από το έργο του Lewis Carroll, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Εκεί, η Αλίκη παρασυρμένη σε ένα φανταστικό κόσμο καλείται να βοηθήσει τα όντα του για να σωθούν.
Η δική μας «Αλίκη» αποφασίζει αυτοβούλως να σώσει τους ανθρώπους ενός πραγματικού κόσμου. Επειδή δεν τους γνωρίζει, αναγκάζεται να τους «βαφτίσει» και να τους αποδώσει χαρακτηριστικά που εκείνη πιστεύει ότι διαθέτουν. Όμως, η σωτηρία που επιλέγει, ενέχει ένα είδος εκδίκησης. Η «σωτηρία» της είναι η καταστροφή τους και γι’ αυτό αποφασίζει να τους ανατινάξει.
Με αφορμή τις περσινές επιθέσεις στο Παρίσι, έπειτα στις Βρυξέλλες αλλά και την πιο πρόσφατη στο Ορλάντο, γνωρίσαμε πολλές παραλλαγές αυτής της Αλίκης που προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε. Ένας άνθρωπος δρα για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, σκοτώνοντας ανθρώπους που θεωρεί «κακούς», βασιζόμενος στις δικές του αντιλήψεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις, στη δική του ιδεολογία.
Τι μηνύματα περνάει η παράσταση;
Η παράσταση δεν επιχειρεί να περάσει μηνύματα. Άλλωστε, το σύγχρονο θέατρο έχει ξεφύγει από την παγίδα της νουθεσίας ή της διδαχής μιας «αλήθειας».
Ο στόχος της παράστασης είναι ο προβληματισμός σχετικά με την ελευθερία των ατόμων. Είναι εφικτή η συνύπαρξη και η ανοχή διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι σκέφτονται και δρουν υπό το πρίσμα μιας υποκειμενικής κοσμοθεωρίας; Έστω, παραδείγματος χάρη, ότι η θρησκευτική δοξασία κάποιου του υπαγορεύει να ανατινάξει τους «άπιστους».
Έχει το δικαίωμα στο όνομα της πίστης να αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές; Αν όχι, κατά πόσο μια τέτοια απαγόρευση περιορίζει την ατομική του ελευθερία;
Σίγουρα δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις. Οι γενικεύσεις δεν βοηθούν. Γι’ αυτό πολλές φορές και οι νόμοι, προστατεύοντάς μας, ταυτόχρονα μας περιορίζουν.
Το διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ σας επέφερε πρόσθετο άγχος;
Κάθε παράσταση που δίνεται έχει στόχο να διηγηθεί μια ιστορία, χτίζοντας έναν άλλο κόσμο και να ταξιδέψει τους θεατές σε αυτόν. Ο αποδέκτης μιας παράστασης είναι οι θεατές και είναι εκείνοι που κάθε φορά «κρίνουν» ένα έργο. Από αυτή την άποψη το Scratch δεν διέφερε σημαντικά, διότι οι θεατές ανέδειξαν την παράσταση της προτίμησής τους. Όταν κάποιος παρουσιάζει τη δουλειά του ή εκτίθεται ως ηθοποιός πάνω στη σκηνή οφείλει, εκ των προτέρων, να είναι ανοιχτός σε αυτού του είδους την «κριτική». Άλλωστε αν και το Scratch ήταν διαγωνιστικό, δεν υπήρχε ίχνος ανταγωνισμού και αυτό οφείλεται τόσο στους διοργανωτές όσο και στους διαγωνιζόμενους.
Πώς κρίνετε το επίπεδο διοργάνωσης του φεστιβάλ;
Το Scratch είναι ένα φεστιβάλ που οργανώνεται από νέους ανθρώπους και απευθύνεται σε νέους ανθρώπους. Δεν είναι, βέβαια, η νεότητα ηλικιακά προσδιορίσιμη. Νέος στην τέχνη είναι αυτός που δοκιμάζει, εξερευνά κάτι καινούριο, πειραματίζεται με όρεξη και επιμονή.
Ευχαριστούμε πολύ τους ανθρώπους του Cartel γιατί στάθηκαν δίπλα μας και ήδη συμβάλλουν σημαντικά στην προετοιμασία της ολοκληρωμένης, πλέον, παράστασης που θα ανέβει την ερχόμενη σαιζόν.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
