Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου

Όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί. (Πλάτων)

Η πολιτική και η ορθή άσκησή της, κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου, θεωρώντας την ως τη σημαντικότερη βάση για την ευημερία ενός κράτους και του λαού του. Σήμερα, οι πολίτες της Ελλάδας -και όχι μόνο- δεινοπαθούν λόγω της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει γίνει και κρίση αξιών.

Όπως εύστοχα έχει σημειώσει ο συγγραφέας Arthur Clarke, «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές». Στο βραβευμένο έργο του Κώστα Λεϊμονή, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μετατρέπεται από πολιτικάντης σε πολιτικός, εκφωνώντας πριν παραιτηθεί, τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή.

Ανάμεσα στα ερωτήματα, που θέτει το συγκεκριμένο έργο, είναι: «Τελικά, το να παραδεχτεί ένας πολιτικός, που επέλεξε να βρεθεί στα γρανάζια της εξουσίας και της διαφθοράς τα λάθη του, προσωπικά και συνολικά είναι τόσο μα τόσο σουρεαλιστικό;
Είναι τόσο δύσκολη μία ειλικρινής συγνώμη στον εξαπατημένο λαό;»

Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά-Κοστούμια: Πολυτίμη Μαχαίρα
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Περού
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Video/Φωτογραφία: Αλεξάνδρα Μασμανίδη
Σκίτσο: Ιουλία Μακρή (www.behance.net/iouliaMak)
Γραφιστική Επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κωνσταντίνος Μουταφτσής
Προώθηση παράστασης: Άντζυ Νομικού

ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΔΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΙΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ - ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ PROLEPSIS ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΤΙΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΥΠΑΘΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Πληροφορίες: www.diatrofi.prolepsis.gr)

Σημείωμα σκηνοθέτη

Έφτασε η στιγμή! Το θεατρικό έργο ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ παίρνει σάρκα και οστά έπειτα από δύο χρόνια συζητήσεων και οργάνωσης και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό! Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασα τυχαία ένα απόσπασμα του έργου στο ίντερνετ. Ενθουσιάστηκα! Ένας πολιτικός με κρίση συνείδησης; Ένας πολιτικός που θυσιάζει το χρήμα και την εξουσία στο βωμό της αλήθειας; Ένας πολιτικός, που ξεπερνά τους φόβους του και ζητά ειλικρινά και ταπεινά συγγνώμη από τον λαό, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό; Τι ήταν αυτό; Δεν είχα διαβάσει απλώς ένα πολιτικό κείμενο. Οι προεκτάσεις του δεν ήταν μόνο έντονα κοινωνικές, αλλά και βαθιά προσωπικές. Σα να μου μίλησε σε ένα άλλο επίπεδο, πιο φιλοσοφικό. Με οδήγησε στην αυτοκριτική μου γιατί, όπως έχει πει κι ο Ισοκράτης, ο οποίος από ιστορικά στοιχεία μου θυμίζει πολύ τον συγγραφέα του έργου και φίλο Κώστα Λεϊμονή, «Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο με αυτό αυτών που την κυβερνούν.» Έτσι, ένιωσα ότι ένας τέτοιος λόγος οφείλει να ακουστεί. Κι επειδή το να ακουστεί από κάποιον πολιτικό μάλλον ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αποφασίσαμε να… «έρθει το βουνό στον Μωάμεθ». Έτσι το θέατρο Αλκμήνη μετατρέπεται πιστά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ανοίγει τις πόρτες του στους θεατές οι οποίοι μοιράζονται σε πολιτικούς και πολίτες. Οι δυο αυτές παρατάξεις όσο κι αν διαφέρουν έχουν κάτι κοινό. Την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Το μόνο που απομένει είναι να την αναλάβουν και ίσως τότε μπορέσουμε να μιλήσουμε για ένα πιο φωτεινό μέλλον. Ίσως τότε αρχίσουμε να μιλάμε με υπερηφάνεια για την σύγχρονη Ελλάδα κι όχι να μηρυκάζουμε τα απομεινάρια του αρχαίου μας πλούτου. Χρειαζόμαστε ένα restart. Αρχικά, ατομικό κι έπειτα συλλογικό.

Σημείωμα συγγραφέα

Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου... Το έργο αυτό αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια. Και πριν σας πω δυο λόγια για αυτό, οφείλω να αναφερθώ στη σπίθα της δημιουργίας του. Ήταν Μάρτιος του 2015, όταν η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη εντόπισε ένα διήγημά μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Το μικρό αυτό διήγημα, θα 'ταν δε θα 'ταν δυο σελίδες, είχε να κάνει με έναν πολιτικό, ο οποίος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί από το αξίωμα του, εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή και αναφέροντας με ειλικρίνεια τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Η ιδέα να ανέβει ένας τέτοιος μονόλογος στο θέατρο συνάρπασε την Κωνσταντίνα, μου το πρότεινε κι έτσι ανέλαβα τη συγγραφή του κειμένου. Το έργο, αγαπητοί φίλοι, κινείται... εκτός ύλης. Δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Μια αλήθεια που πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί από χείλη πολιτικού. Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα, που τους τυλίγουν και θα θυμηθούν τον άνθρωπο, που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία. Στόχος μου δεν ήταν ένας καταγγελτικός λόγος, αλλά η διαπίστωση των λαθών και των ψεμάτων από τον ίδιο τον θύτη. Αυτή η διαβρωτική και παράλληλα λυτρωτική αναγνώριση δίνει το σινιάλο για μια απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ανήκω μόνο σε μια Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να είναι. Οι γενιές του ’80 και του ’90 έχουν υποθηκευτεί. Όμως μια υποθήκη δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ξεπούλημα, όσο υπάρχουν ακόμη φωνές που κρατούν την αισιόδοξη φλόγα του «μήπως και...» αναμμένη. Αυτές οι φωνές μπορούν να βρουν τον εκφραστή τους μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπουν τη χώρα σαν καιόμενο φοίνικα, που περιμένει με ανεξάντλητη καρτερία κάποια στιγμή να αναγεννηθεί. Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι ή, έστω, όπως την τελευταία στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται, σε έναν λαό που υπέκυψε στο δόλωμα των εύκολων λύσεων και διάβαζε μόνο την... ετοιμοπαράδοτη διδακτέα ύλη. Σ’ αυτό το έργο, λοιπόν, έρχεται αυτή η συγγνώμη έστω και αργοπορημένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη για την ευφάνταστη σκηνοθεσία της, όπως και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση για τη συγκλονιστική του ερμηνεία. Επίσης, ευχαριστώ θερμά το θέατρο «Αλκμήνη» που δίνει το βήμα σε νέες φωνές με όρεξη για δημιουργία και όλους τους συντελεστές της παράστασης για το άρτιο αποτέλεσμα. Τέλος, ευχαριστώ πολύ τη Μάγγη Μίνογλου για την εμπιστοσύνη της να επιμεληθεί εκδοτικά η «Κριτική» την έντυπη μορφή του κειμένου. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την οικογένειά μου που με στηρίζει ορατά και αόρατα.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ «ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ Ή Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΚΑΘ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ» ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ.