Κριτική για την παράσταση "Επτά επί Θήβας"

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

Το θέατρο στο Άλσος της Νέας Σμύρνης δεν είναι ίσως και το καλύτερο για να παρακολουθήσεις μια θεατρική παράσταση. Η σκηνή είναι υπερυψωμένη, αλλά τα καθίσματα είναι πλαστικές καρέκλες, οι οποίες είναι κολλημένες με σκοινί η μία με την άλλη με πολύ μικρές αποστάσεις, με αποτέλεσμα ακόμα και οι πρώτες σειρές να μην έχουν και την καλύτερη ορατότητα.

Επιπροσθέτως, οι φωνές από την παιδική χαρά, που βρίσκεται ακριβώς απ’ έξω δεν βοηθούν τους θεατές να επιστήσουν την προσοχή τους στο έργο.

Από την άλλη όμως, είναι σίγουρα αξιοσημείωτο ότι η δημοτική αρχή της Νέας Σμύρνης δίνει στο κοινό την ευκαιρία να παρακολουθήσει υψηλής ποιότητας παραστάσεις, όπως αυτή μόνο με 5 ευρώ.

Και τώρα ας επικεντρωθούμε στην παράσταση. Ο πολύ έμπειρος σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις χειρίστηκε με μαεστρία το κατά τ’  άλλα "προβληματικό" αυτό έργο, καθότι το κείμενο του Αισχύλου δεν σώζεται ολόκληρο και το ρόλο του συγγραφέα επωμίστηκαν αυθαίρετα διάφοροι κατά το πέρασμα των αιώνων.

Η σκηνοθετική του προσέγγιση πατάει γερά πάνω στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, που καταφέρνει να διατηρήσει την ποιητική υφή του κειμένου.

Ο πολύπειρος πλέον σκηνοθέτης, στα τόσα χρόνια παρουσίας του στη χώρα μας, φαίνεται ότι έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό τα νοήματα των αρχαίων έργων και τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να τα μεταφέρει στο κοινό.

Τα κουστούμια του Κέννυ Μακ Λέλλαν, κατά τη γνώμη μου, δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω στην παράσταση και δεν ταίριαζαν με αυτά των γυναικών.

Η ουσιαστική απουσία σκηνικών βοηθάει το θεατή να δώσει μεγαλύτερη βάση στο κείμενο.

Η μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη ήταν σε πλήρη ταύτιση με τα συναισθήματα και το ρυθμό της κάθε σκηνής.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου εστιάζουν καίρια και δημιουργούν μια «πνιγηρή» ατμόσφαιρα, που ταιριάζει απόλυτα στο έργο.

Ο Γιάννης Στάνκογλου έδωσε ίσως την καλύτερη ερμηνεία του στην μέχρι τώρα καριέρα του. Αφομοίωσε εξαιρετικά το ρόλο τόσο ερμηνευτικά όσο εκφραστικά και κινησιολογικά.

Η Νάντια Κοντογεώργη απέδωσε και αυτή εξαιρετικά το ρόλο της Αντιγόνης, επιδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ικανότητα της και στο τραγούδι αν και η ερμηνεία της δεν ήταν ζωντανή σε όλα τα κομμάτια.

Ο Χρίστος Στυλιανού ως Πολυνείκης είχε μια στιβαρή παρουσία και σίγουρα μια εξαιρετική στιγμή στη σκηνή της μάχης με τον Ετεοκλή.

Ο χορός ήταν καλοδουλεμένος κινησιολογικά από τον Έντι Λάμε και με πολύ καλή εκφορά του λόγου.

Υπήρχαν στιγμές, που οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να επικοινωνήσουν σε μεγάλο βαθμό τον ποιητικό αυτό λόγο στους θεατές και αυτοί το ανταπέδωσαν με την εξαιρετικά μεγάλη πνευματική συγκέντρωση τους σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και βέβαια με το παρατεταμένο χειροκρότημα τους στο τέλος.

Εν κατακλείδι πρόκειται για μία από τις καλύτερες παραστάσεις του καλοκαιριού και αυτό οφείλεται πρωτίστως στη σωστή ανάγνωση και στο σεβασμό του έργου από το σκηνοθέτη, που έδωσε τη δυνατότητα στους υπόλοιπους συντελεστές να αντλήσουν τα κατάλληλα συστατικά ο καθένας στον τομέα του και να παρουσιάσουν ένα ομοιογενές σύνολο.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ