Ο φόβος τρώει τα σωθικά

Κριτική για την παράσταση "Ο φόβος τρώει τα σωθικά"

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή

Έχοντας δει κι άλλα έργα του Φασμπίντερ μπορώ να πω ότι είναι από τους συγγραφείς που λατρεύω να βλέπω κείμενα τους στο θέατρο. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί και η μέθοδος του δίνουν πολλαπλές αναγνώσεις στο θεατή, ο οποίος έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια δραματική ιστορία μέσα από την οποία διαφαίνονται οι σχέσεις των ανθρώπων αλλά και η σχέση ολόκληρου του οικονομικό-κοινωνικού συστήματος με τον άνθρωπο.

Κατά τη γνώμη μου ο Σίμος Κακάλας κατάφερε να αποσυνδέσει το έργο από την κινηματογραφική του εικόνα και να το αναδείξει και πάλι όχι απλά ως ένα δείγμα γραφής για το ρατσισμό αλλά ως μια εις βάθος ανάλυση για τα αίτια του. Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια επικαλυμμένη έκφραση των ταξικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε κοινωνίες όπου η δομή του συστήματος δεν έχει ως βάση την ευημερία του ανθρώπου αλλά την εκμετάλλευση του.

Μέσα λοιπόν από μια εξαιρετική εικονοπλασία, μετέφερε το έργο αυτό στο θέατρο και εφάρμοσε σημειολογικά στοιχεία (χάρτινες σακούλες, μικρογραφίες αντικειμένων και αφαιρετικά σκηνικά) που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και του δίνουν τροφή για σκέψη μετά. Δημιούργησε επίσης εξαιρετικό εναλλασσόμενο ρυθμό .

Η Τάνια Τσανακλίδου με την εσωτερική της ερμηνεία είναι αν μη τι άλλο μια «αποκάλυψη» για αυτούς που την έχουν ταυτίσει με το ρόλο της ερμηνεύτριας τραγουδιών αν και αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που παίζει στο θέατρο. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα χρόνια των σπουδών στο θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν δεν ξεχάστηκαν αφού λειτουργεί εξαιρετικά σε επίπεδο ρυθμού, κινησιολογίας και εκφοράς λόγου ως ηθοποιός.

Ο Κωστής Καλλιβρετάκης αφομοίωσε με εξαιρετική ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του ρόλου και με την επίσης εξαιρετική εσωτερική ερμηνεία του μας παρουσίασε την εκδοχή αυτή του χαρακτήρα ενός μετανάστη, καταφέρνοντας να ξεφύγει από τα στερεότυπα που τον ακολουθούν και δίνοντας παράλληλα στο κοινό την ευκαιρία να επικεντρωθεί στα συναισθήματα και όχι τη συμπεριφορά του.

Ο Κωνσταντίνος Μωραϊτης, η Γιολάντα Δήμητρα Κούζα και η Ειρήνη Κότσιφα πλαισίωσαν με απόλυτη επιτυχία τους δύο πρωταγωνιστές μέσα από τις εναλλαγές που είχαν στους «μικρούς» αλλά εξίσου σημαντικούς ρόλους τους.

Το αφαιρετικό σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη έδωσε την ευκαιρία στον Σίμο Κακάλα να δημιουργήσει εξαιρετικές εικόνες, όχι στη σκηνή αλλά στο μυαλό των θεατών που είναι και το ευκταίο.

Επίσης εξαιρετική ως έμπνευση είναι και οι μινιατούρες των αντικειμένων που υποδηλώνουν κατά τη γνώμη μου την ανάγκη του ανθρώπου για να αποκτήσει κάτι περισσότερο από τα υλικά αγαθά είτε είναι μετανάστης ή κάτοικος μιας ευρωπαϊκής χώρας όπως η Γερμανία.

Πρόκειται για μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει μέχρι τώρα αφού προσφέρει συγκίνηση, προβληματισμό αλλά και χιούμορ, όλα αυτά στις σωστές «δόσεις» και αφορά σε όλους τους θεατές μυημένους και μη.