Και δε θα χωρίσουμε ποτέ

Αρχείο Παίχτηκε από 30/11/2016 έως 19/01/2017
στο 104
Διάρκεια: 80’
Συγγραφέας: Γιον Φόσσε
Μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας
Σκηνοθέτης: Ιουλία Σιάμου
Ερμηνεύουν: Μαρία Λεβαντή, Γιώργος Σταυριανός, Ελένη Χατζηγεωργίου

Περιγραφή

Το πρώτο έργο του βραβευμένου Νορβηγού συγγραφέα JonFosse «Και δε θα χωρίσουμε ποτέ» παρουσιάζεται από την ομάδα σου_real (*)σε σκηνοθεσία Ιουλίας Σιάμου στη κεντρική σκηνή του θεάτρου 104, από τις 23 Νοεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.

Περισσότερα

Μια γυναίκα περιμένει μόνη της στο διαμέρισμά της κάποιον άντρα που όπως φαίνεται την έχει εγκαταλείψει. Όταν Αυτός εμφανίζεται θα εξαφανιστεί και πάλι για να επιστρέψει μαζί με ένα Κορίτσι. Και οι τρεις ακροβατούν αβέβαιοι πάνω σ’ ένα τεράστιο χάσμα του χώρου και του χρόνου. Ο φόβος της εγκατάλειψης τους αφήνει μετέωρους και ανασφαλείς.

Η γλώσσα του έργου, μινιμαλιστική με ρεαλιστική ποιητικότητα, παύσεις και επαναλήψεις αναδεικνύει μια μουσική σύνθεση λέξεων, φράσεων, νοημάτων η οποία δημιουργεί έναν κόσμο μέσα στον οποίο ο Άντρας, η Γυναίκα και το Κορίτσι  θα χωρίσουν  ή δε θα χωρίσουν ποτέ.

Σκηνικά- Κοστούμια: Μαριλού Θεοδωρίδου
Πρωτότυπημουσική: Nίκος Λεβαντής
Σχεδιασμός φωτισμού: Φώτης Πηλίτσης
Μακιγιάζ: Ζωή Γάσπαρη
Φωτογραφία: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Δημήτρης Κοντός

Συνέντευξη με τους ηθοποιούς της παράστασης «Και δεν θα χωρίσουμε»

Βίντεο

9 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΤΟΜΑ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ Η ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΗΡΩΙΔΑΣ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΕΦΕ,ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΟΥ ΑΔΙΑΠΤΩΤΟ Ως ΤΟ ΤΕΛΟΣ.ΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΙΔΟΣ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΟ ΓΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΘΕΑΤΗ ΚΑΘΩΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ,ΕΝΟΣ ΑΝΕΛΕΗΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΕ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΚΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ.
    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙ ΜΟΥ ΔΟΘΗΚΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΟΥ ΩΣΤΟΣΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ.

  3. Μία παράσταση με ωραία μίνιμαλ αισθητική και ΤΕΛΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ! Οι επαναλήψεις στο κείμενο (κουραστικές κάποιες φορές αλλά αυτό επέλεξε σκόπιμα ο συγγραφέας) λειτουργούν «μουσικά» και «μοναχικά». Δίνουν στην παράσταση τη μορφή περφόρμανς. Επίσης ωραιότατη και συμβολική η κινησιολογία. Προσωπικά μου άρεσαν όλα πάρα πολύ, επισημαίνοντας ότι είναι ένα ιδιαίτερο είδος θεάτρου.

  8. Από τις παραστάσεις που θέλουν μπόλικο ψάξιμο και, κυρίως, να βρεις το κλειδί της αλληγορίας της, αφού σύντομα αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για μια ψυχαναλυτική μεγέθυνση του ζητήματος που πραγματεύται. Της διαχείρισης του χωρισμού από την πλευρά της γυναίκας.
    Δύσκολο έργο, «ταρκοφσκικό» θα το χαρακτήριζα, που θεωρώ χρειάζεται μια προϋπάρχουσα τριβή σε παρόμοιο ύφος και σίγουρα έναν γενικότερο φιλοσοφικό προβληματισμό, ώστε να αποφέρει καρπούς στο μυαλό του θεατή. Ειδάλλως, είναι πιθανό να πεταχτεί εύκολα στην άκρη, κάτι πολύ άδικο, κατά τη γνώμη μου, όπως πολλά μη εμπορικά και πιασιάρικα έργα. Οπότε, αν κάποιος δεν έχει διάθεση για γερή ανάλυση δύσκολα θα του το πρότεινα. Αντίθετα, είναι εξαιρετικό για κάποιον που βλέπει τον άνθρωπο και τον τρόπο σκέψης του σαν ένα αποτέλεσμα διάφορων συνιστωσών και δυνάμεων, που θέλει να μεταφερθεί και λίγο σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο.
    Καθαρά από τη δική μου οπτική, ήταν μια ιδιαίτερα ποιοτική παράσταση, που αναλύει στα κομμάτια της τη σκέψη μιας γυναίκας μετά από έναν οδυνηρό χωρισμό. Με γέμισε, με έκανε να ξεχάσω την καθημερινότητά μου, μου έδωσε κάτι που έκανε το μυαλό να κινηθεί και, καταλήγοντας, όρισε μια κατάσταση και ένα σημείο αναφοράς σε αυτή την κατάσταση, την οποία συναντάμε πολύ συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Όλα τα ζητούμενα από μένα σε μια παράσταση.
    Μπράβο στους τρεις ηθοποιούς και σε όσους δούλεψαν για το έργο και ευχαριστώ για την πρόσκληση.