Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Κατά τη γνώμη μου ηθοποιός είναι αυτός, που μπορεί να παίξει τα πάντα. Αυτό, βέβαια, λίγοι ηθοποιοί μπορούν να το κάνουν και δεν το βλέπουμε συχνά ειδικά από μεγάλα ονόματα, τα οποία κάτω από το βάρος της μεγάλης αποδοχής από το κοινό σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, που έχουν ερμηνεύσει, εγκλωβίζονται για χρόνια, αν όχι για πάντα, στη λεγόμενη «μανιέρα».
Μου προσφέρει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση να βλέπω ηθοποιούς να «τρυπάνε» αυτό το δίχτυ ασφαλείας και να δικαιώνονται από αυτήν την επιλογή τους.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης, λοιπόν, με αυτή την εξαιρετική ερμηνεία του σε «καθαρά» δραματικό ρόλο, κόντρα σε ότι μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα, διάλεξε να κινηθεί σε «άγνωστα μονοπάτια» και δικαιώθηκε απόλυτα. Μας είχε προϊδεάσει βέβαια με την ερμηνεία του στον«Θάνατο του εμποράκου», αλλά και στον "Φον Δημητράκη", εδώ όμως πλέον φαίνεται ξεκάθαρα και αυτή η πτυχή του ταλέντου του.
Καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η επιλογή του να αφεθεί στα έμπειρα σκηνοθετικά χέρια του Γιώργου Κιμούλη. Οι δυο τους έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές και η εμπιστοσύνη του ενός για τον άλλο, έκρινε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Αυτό δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί βέβαια αν δεν βρισκόταν επί σκηνής και η Λυδία Κονιόρδου, η οποία με το ταλέντο και την εμπειρία, που διαθέτει επέλεξε να ερμηνεύσει το ρόλο της πιο «εσωτερικά», δίνοντας «χώρο» στον εκρηκτικό χαρακτήρα του «συζύγου» της και αυτό δημιούργησε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα επί σκηνής.
Η μουσική ενίσχυσε το αίσθημα αγωνίας του κοινού για την εξέλιξη του έργου.
Τα προσεγμένα σκηνικά και τα κουστούμια του Γιώργου Γαβαλά διαμόρφωσαν σε σημαντικό βαθμό το αίσθημα της «επιφανειακής αρμονίας» των χαρακτήρων.
Εν ολίγοις, στο εξαιρετικό αυτό έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν, είδαμε μια μετωνυμία του κόσμου και των ανθρωπίνων σχέσεων, παρατηρώντας ένα ζευγάρι στην κρεβατοκάμαρα του να αλληλοσπαράσσεται στην προσπάθεια του να διατηρήσει την εύθραυστη ισορροπία του και τα κεκτημένα με κάθε μέσο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
