Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
1) Το ρόλο του Ποπρίστσιν έχουν παίξει σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Δημήτρης Χορν, ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Κώστας Καρράς, ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Στάθης Ψάλτης. Δεν φοβάστε τη σύγκριση;
Όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει εξέλιξη! Όχι δε φοβήθηκα, τιμώ το παρελθόν, όμως κοιτώ μπροστά. Τόλμησα, ρίσκαρα, δούλεψα σκληρά, μάτωσα όμως το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Τίποτα δεν ήρθε τυχαία στο ''Ημερολόγιο'', νύχτες πολλές, μελέτη, πρόβα, ατάκα την ατάκα, το πως και το γιατί. Ευθύνη νοιώθω, ευθύνη και μόνο. Εξάλλου τίποτα δε μου χαρίστηκε, μετράω είκοσι χρόνια από τότε μαθητής ακόμα στη Δραματική σχολή με επέλεξε ο Μίνως Βολανάκης να σταθώ δίπλα στην Εύα Κοταμανίδου, στο ''Λόφο με το σιντριβάνι'' του Ρίτσου, ύστερα η Αλίκη με τη ''Μελωδία της ευτυχίας'', Εθνικό, Αμφιθέατρο με Σπύρο Ευαγγελάτο και Λήδα Τασοπούλου, (μάλιστα της έχω αφιερώσει την παράσταση του ''Τρελλού'' γιατί ο Σπύρος Ευαγγελάτος και η Λήδα είδαν πρώτοι ψήγματα σκηνοθετικής ευστροφίας και με πήραν κοντά τους εκτός τους ρόλους που έπαιξα)και,και...χιλιόμετρα στο θέατρο χειμώνα καλοκαίρι. Δεν υπάρχει λόγος για σύγκριση λοιπόν, ο καθείς για την εποχή του άφησε ιστορία, εγώ γράφω τις δικές μου σελίδες στο ''Ημερολόγιο'' και η ιστορία θα δείξει.
2) Σκοπός σας είναι να προσελκύσετε το «μέσο» θεατή ή τον πιο «ψαγμένο» ;
Σκοπός μου είναι να επικοινωνήσω το αριστουργηματικό κείμενο του Γκόγκολ με το κοινό. Δεν χωρίζεται σε ''ψαγμένο'' η μη. Όποιος επιλέγει να δει το συγκεκριμένο έργο έχει ήδη μια προδιάθεση για ένα ταξίδι στα βαθύτερα μονοπάτια της ψυχής του. Είναι πιστεύω λίγο καρμικό, όλοι μα όλοι θα βρουν έστω μια ατάκα, μια φράση που θα ταυτιστούν, θα την έχουν σκεφτεί, την έχουν πει, έχουν νοιώσει στιγμές όπως ο ήρωας μου. Ο ''Τρελλός'' μου δεν είναι ένας τύπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Ένας κόσμος που έρχεται αντιμέτωπος με έναν άλλον, αυτόν που τον καταπατά, τον ταπεινώνει, τον περιφρονεί και τον εξευτελίζει. Η σύγκριση δεν αργεί να έρθει και είναι μοιραία. Χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του, η μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες προδιαγραμμένη πορεία προς την ''ελευθερία'' του μυαλού και την αναζήτηση του Ανώτερου εαυτού του, το ''πέταγμα'' της ύπαρξης προς την Τρέλα ή το θάνατο...Μήπως η τρέλα είναι η άλλη πλευρά θέασης των πραγμάτων;
Νοιώθω ιδιαίτερα ευγνώμων που η ανταπόκριση του κοινού είναι τέτοια που το επαναλαμβάνω και φέτος. Μάλιστα πρόσφατα διάβασα τα σχόλια των αναγνωστών σας και ειλικρινά μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Τους ευχαριστώ πολύ.
3) Αναφέρεται στο δελτίο τύπου ότι το κείμενο είναι διασκευή. Με ποιο τρόπο επεμβαίνετε
Το έργο του Γκόγκολ είναι δύο ώρες παράσταση. Εμείς δουλέψαμε με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο, στα νοήματα και στα μηνύματα του έργου, το φέραμε να ''μιλιέται'' στο σήμερα, να είναι αναγνωρίσιμα τα στοιχεία του έργου στο εδώ και τώρα χωρίς να χάνεται τίποτα από τη διαχρονικότητα του έργου. Ο Γκόγκολ ιδιαίτερα ευφυής είναι αξεπέραστος και μοναδικός απλά κάναμε μια παράσταση γρήγορη, εύστοχη, μεστή διάρκειας 75 λεπτών χωρίς μοντερνισμούς και ψεύτικα τερτίπια. Μιλάμε κατευθείαν με το συναίσθημα. Για μένα ο ''Τρελλός'' δεν είναι τρελλός, είναι αθώος, ένα παιδί που θέλει αποδοχή κι αγάπη, την ανάγκη να μοιραστεί, να παίξει και να ερωτευτεί. Χτίζει πύργους και φτιάχνει τις δικές του χάρτινες κορώνες, γίνεται ''Βασιλιάς'' και παίζει το παιχνίδι της ζωής του.
4)Τι συμπέρασμα έχετε εξάγει από την μέχρι τώρα «διαδρομή» σας στο θέατρο;
Είναι μια ολόκληρη ζωή, Έχω συναντήσει, συνεργαστεί και μοιραστεί στιγμές με μερικούς από τους μεγαλύτερους θεατράνθρωπους- δημιουργούς που γέννησε αυτή η χώρα. Μίνως Βολανάκης, Μίκης Θεοδωράκης, Σπύρος Ευαγγελάτος, Νίκος Κούρκουλος, Ρούλα Πατεράκη, Αλίκη Βουγιουκλάκη...έχω στις αποσκευές μου πολύτιμους θησαυρούς που πλούσιο με κάνουν. Όμως στο απλά και στο δι ταύτα έχω παίξει πολλάκις ανήμερα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά διπλές παραστάσεις, έχω αφήσει οικογενειακά τραπέζια και όμως μέσα σε κατάμεστες αίθουσες αναγνώρισα πρόσωπα που ήταν μόνα μέρες γιορτινές και εγώ εκεί απάνω τους έκανα παρέα, αυτό για μένα είναι λυτρωτικό ''κοίτα κάτι κάνεις, κάτι προσφέρεις''. Η όπως τώρα με το ''Ημερολόγιο'' τα λόγια που μου λένε στο τέλος, τις σκέψεις τους ''Μου έδωσες μάθημα ζωής'' η ''Πάω να την πάρω αγκαλιά και να της πω όσα δεν είπα'' κι άλλα, κι άλλα, είναι τόσα πολλά. Τελικά κάτι μένει κι αυτό με κάνει πλούσιο!
5) Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Σχέδια πολλά κρυμμένα στο συρτάρι. Κάθε φορά με ένα μαγικό τρόπο σχεδόν καρμικό θα έλεγα, ξεπετιέται αυτό που πρέπει να βγει στο φως. Το ''Ημερολόγιο'' έχει να γράψει πολλές σελίδες ακόμα, το ζω, το νοιώθω κάθε μέρα αλλά ένα όνειρο που ελπίζω να γίνει σύντομα είναι ο '' Oscar et la dame rose'' , το προετοιμάζαμε με την Πέμη Ζούνη πριν δύο χρόνια - είχαν δοθεί τα δικαιώματα- και το ''παγώσαμε''. Θέλω τόσο πολύ να συναντηθώ με κείνο το 10χρονο που μιλάει για τις αλήθειες της ζωής, με μια αισιοδοξία και μια ανάσα στο φως...Υπάρχουν και κάποιες συζητήσεις με έναν υπέροχο νέο άνθρωπο που οι σκηνοθεσίες του έχουν φέρει μια νέα πνοή στα πράγματα για κάτι ξεχωριστό...θα δούμε...Προς το παρών ''Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού'' συνεχίζεται.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
