Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πως καταλήξατε στην επιλογή αυτού του έργου;
Μαρία Λεβαντή: Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2015, από εμένα και έναν άλλο ηθοποιό. Όταν αρχίσαμε να διαβάζουμε διάφορα θεατρικά κείμενα, το Και δε θα χωρίσουμε ποτέ του Γιον Φόσσε, ήταν αυτό που μίλησε αμέσως στην καρδιά μας, είπαμε αυτό είναι το έργο, το πρώτο έργο με το οποίο η ομάδα μας θα έκανε το ξεκίνημα της.
Ελένη Χατζηγεωργίου:Η απόφαση ήταν του ιδρυτικού μέλους της ομάδας, της Μαρίας. Μου δόθηκε το κείμενο το διάβασα και η ποιητική απλότητα του με οδήγησε στο να συμφωνήσω.
Γιώργος Σταυριανός:Η επιλογή του έργου ήταν των κοριτσιών, η σκηνοθέτης με κάλεσε να κάνω τον ρόλο του Αυτού, διάβασα το έργο το οποίο με γοήτευσε και είπα ναι.
Η «γλώσσα» που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι «δύσκολη» ή έγκειται στους συντελεστές της παράστασης αν θα καταφέρουν να κάνουν το έργο προσιτό στο κοινό;
Μαρία Λεβαντή:Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η γλώσσα του συγγραφέα είναι πολύ προσιτή προς το κοινό, είναι απλή και κατανοητή σε όλους και η αλήθεια είναι πως τα λόγια σε αυτό το έργο, δεν είναι αυτά που δίνουν την ουσία του, αλλά οι παύσεις ανάμεσα σε αυτά. Όλοι οι ήρωες επαναλαμβάνουν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ακριβώς τα ίδια λόγια, αλλά ο καθένας από τη δική του πλευρά εκφράζει μέσα από αυτά τη δική του αγωνία για την κατάσταση που περνά. Επομένως η δυσκολία αυτού του ξεχωριστού δραματουργήματος ήταν να γεμίσουν οι παύσεις, και να μεταφερθεί στους θεατές η ενέργεια και η ψυχολογική κατάσταση του κάθε ήρωα. Αυτό πιστεύω το καταφέραμε χάρη στην ανατρεπτική σκηνοθεσία της Ιουλίας Σιάμου.
Ελένη Χατζηγεωργίου:Η γλώσσα του έργου του Γ.Φόσσε δεν έγκειται στην δυσκολία με την έννοια της κατανόησης της. Η χρήση απλών καθημερινών λέξεων και φράσεων, η απουσία κάθε σημείου στίξης ακόμη και του ερωτηματικού, καθώς και η χρήση των μεγάλων συχνά παύσεων, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για μια γλώσσα δύσκολη. Οι ιδιαιτερότητες όλων των παραπάνω κάνει το κείμενο ακόμη και στην απλή του ανάγνωση να μην έχει όρια. Μέσα από αυτό λοιπόν το σχήμα ξεδιπλώνεται μια μαγεία που κάνει το έργο προσιτό στο κοινό γιατί δεν του περιορίζει την φαντασία και ταυτόχρονα του υπενθυμίζει ότι μέσα στα πιο απλά νοήματα κρύβονται οι πιο βαθιές αλήθειες.
Γιώργος Σταυριανός:Η αλήθεια είναι ότι για το ελληνικό κοινό ο ελλειπτικός λόγος του Φόσσε θα τον δυσκολέψει. Όμως, η παρτιτούρα δεν αλλάζει, είναι μια μουσική σύνθεση λέξεων με παύσεις, σιωπές, ποιητικότητα, επανάληψη. Έγκειται λοιπόν στην δουλειά των συντελεστών για να δέσει αυτό το μείγμα και να γίνει το έργο του Φόσσε προσιτό στο κοινό.
Σε τι αποφάσεις μπορεί να οδηγηθεί κάποιος μέσα από το φόβο της εγκατάλειψης;
Μαρία Λεβαντή: Tο ανθρώπινο μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, μπορεί να οδηγηθεί σε εμμονικές σκέψεις, οι οποίες είναι ικανές να καταστρέψουν ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου. Ειδικά ο φόβος του να χάσουμε πρόσωπα από τη ζωής μας, το να μείνουμε μόνοι μας είναι μεγάλος. Όταν αυτό συμβαίνει, γιατί στη ζωή τίποτα δεν κρατάει για πάντα, είναι ένα γεγονός που δύσκολα ένας άνθρωπος αποδέχεται με συνέπεια πολλές φορές να πέφτει σε κατάθλιψη, και γενικότερα να χάνει το ενδιαφέρον του για τη ζωή. Τις περισσότερες φορές προσκολλάτε στο παρελθόν αδυνατώντας να δει την ζωή του μέσα στο μέλλον. Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί το έργο πραγματεύεται πολλά θέματα για την ανθρώπινη φύση και την ύπαρξη μας, θεωρώ πως θα αρέσει, θα βάλει σε σκέψη και θα προβληματίσει όποιον έρθει να το παρακολουθήσει. Ο θεατής θα φύγει μετά την παράσταση και θα μπει σε μια διαδικασία να σκεφτεί ή να ταυτιστεί σε κάποια σημεία με τους ήρωες .
Ελένη Χατζηγεωργίου:Όπως και ο Σάρτρ, έτσι και ο Φόσσε πιστεύει πως όλοι οι χαρακτήρες βιώνουν τον παιδικό φόβο της εγκατάλειψης, απλοί άνθρωποι ενσωματωμένοι βίαια σε έναν μη απλό κόσμο. Η εγκατάλειψη μπορεί να βιωθεί από τον καθένα με πολλούς τρόπους. Η Εκείνη στο έργο δεν αποδέχεται το τέλος της αγάπης. Η ύπαρξη του Αυτού, ενώ πλέον δεν υπάρχει στη ζωή της και η εμμονική αγάπη προς το άτομο του, αποτελεί για εκείνη το αντίδοτο του φόβου του θανάτου. Αγαπά για αυτόν ακριβώς τον ψυχικό λόγο, τον αγώνα του ανθρώπου να υπερβεί τον κόσμο του αισθητού και του τετελεσμένου.
Γιώργος Σταυριανός:Φόβος - Εγκατάλειψη. Ζούμε μέσα στο φόβο, ως κοινωνία αλλά και ο καθένας ατομικά. Μια ματιά να ρίξουμε γύρω μας θα δούμε πολλούς με αυτόν τον φόβο της εγκατάλειψης. Ζωντανός-νεκρός. Εκεί οδηγούμαστε ή μας οδηγούν.
Ποιο είναι το όραμα της θεατρικής ομάδας σου_real (*) ;
Μαρία Λεβαντή:Είμαστε μια ομάδα που θέλουμε μέσα από το θέατρο και μέσα από ανατρεπτικές παραστάσεις, να κάνουμε κάθε θεατή που θα έρθει να μας δει, να νοιώσει έντονα συναισθήματα, να θυμηθεί ή να προβληματιστεί για τον λόγο που βρισκόμαστε εδώ. Για το λόγο που ο κάθε άνθρωπος δίνει τον αγώνα του καθημερινά σε αυτή τη ζωή και όλοι μαζί μέσα από την ανταλλαγή ενεργειών να καταφέρουμε να διώξουμε τους φόβους μας.
Ελένη Χατζηγεωργίου:Να συνεχίσει να οραματίζεται το μέλλον.
Γιώργος Σταυριανός:Από την πλευρά μου, ως εξωτερικός συνεργάτης, εύχομαι στα κορίτσια που αποτελούν την ομάδα σου_real (*) να κάνουν το όραμα τους πραγματικότητα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
