Επιμέλεια συνέντευξης: Ναντίν Αθανασίου
Στον «Χώρο Θέατρο», έναν νεοσύστατο χώρο, παρουσιάζεται η καινούργια σας δουλειά. Σκηνοθετείτε το έργο «Θα πεθάνω, αν πεθάνεις» μίας νεότατης συγγραφέως, της Σουηδής, Anna Maria Nygren. Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο στο θέατρο;
Το συγκεκριμένο έργο μου άρεσε για την απλότητά του που πίσω κρύβει πολλά ερωτήματα γύρω από τον κόσμο μας και τι κάνουμε για να βρούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν. Παρακολουθούμε δύο αγόρια και δύο κορίτσια σε μια αλάνα πίσω από ένα δημόσιο κτήριο. Δεν έχουν σχολείο και περνούν τον χρόνο τους μόνα τους. Βαριούνται, καίγονται, φιλιούνται, καταστρέφουν και τέλος παρεκτρέπονται. Δεν είναι ένα φιλοσοφικό ή ψυχολογικό έργο. Θα μπορούσε να συμβαίνει σε εξωτερικό χώρο το σούρουπο και να φωτίζεται από φώτα του δρόμου. Με ενδιέφεραν τα τέσσερα αυτά παιδιά, το κάθε ένα έχει την προσωπικότητά του, αλλά όλα μιμούνται συμπεριφορές που είδαν. Είναι σαν μικρομέγαλα και με ενδιέφερε να δουλέψω με πολύ νέους ηθοποιούς και να στήσουμε αυτό το άγριο παιχνίδι μιας συμμορίας.
Το έργο μιλά για τα παιδιά, που δεν είναι πια παιδιά. Που ίσως να μην ήταν ποτέ.. Παιδιά, που μιμούνται, χωρίς όρια, που βρίσκονται μεταξύ παιχνιδιού και παράνομων, αρρωστημένων πράξεων. Θεωρείτε ότι οι ακραίες αυτές συμπεριφορές είναι συχνό φαινόμενο σήμερα;
Τα παιδιά μεγαλώνουν στον ίδιο κόσμο με εμάς και είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα αντιλαμβάνονται την βία, που εξαπλώνεται γύρω μας και μέσα μας, την φτώχεια, την κρίση αξιών, τα όνειρα που καταρρέουν. Στις μεγάλες πόλεις οι ακραίες συμπεριφορές νέων είναι συχνό φαινόμενο που εμένα προσωπικά με ταράζει πιο πολύ από τις ακραίες συμπεριφορές ενηλίκων. Το έργο είναι ανοιχτό, θέτει ερωτήματα, χωρίς να δίνει απαντήσεις. Θεωρώ πως είναι πολύ πιο εύκολο σήμερα να παρεκτραπεί ένας ανήλικος. Τα παιδιά μεγαλώνουν πιο ελεύθερα, αλλά και πιο μόνα. Μεγαλώνουν σε πόλεις που δεν είναι φτιαγμένες για παιδιά. Μακριά από την φύση, απομακρυσμένοι από την έννοια της κοινότητας.
«Θα πεθάνω, αν πεθάνεις», τρομακτικός τίτλος, που ουσιαστικά περιλαμβάνει τα συναισθήματα των ηρώων. Τι φοβούνται πραγματικά;
Την μοναξιά. Την άρνηση. Όχι τον θάνατο.
Έχετε σπουδάσει και έχετε ζήσει στην Αμερική. Έχετε ανεβάσει και εκεί θεατρικά έργα. Είναι διαφορετικές οι συνθήκες εργασίας; Σας δόθηκαν ευκαιρίες κατά τη διάρκεια της διαμονής σας εκεί;
Όσο σπούδαζα και μετά εργαζόμουν εκεί οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκές. Αλλά ο κόσμος σε παγκόσμιο επίπεδο μεταμορφώνεται κάθε μέρα που περνά σε άλλον από αυτόν που ήταν πριν λίγα χρόνια. Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ είναι πολύ ανησυχητικές για τον κόσμο της τέχνης. Είναι μια εποχή πολύ δύσκολη και για τους καλλιτέχνες, άλλα και για την τέχνη. Όσο κυριαρχούν ο καταναλωτισμός, ο υλισμός και η επιδίωξη των χρημάτων, η τέχνη, η καλλιέργεια του πνεύματος, η γνώση μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, δυστυχώς και οι άνθρωποι νιώθουν άδειοι ανάμεσα σε τόσα πράγματα, που μαζεύουν γύρω τους, gadgets, smartphones κ.α.
Ο τρόπος, που σκηνοθετείτε είναι πρωτοποριακός και ιδιαίτερος. Θα εντάσσατε τον εαυτό σας στο μοντέρνο θέατρο;
Μοντέρνο θέατρο, μεταμοντέρνο, μεταδραματικό, τόσοι όροι για τους ειδικούς και τους μελετητές του θεάτρου. Στη δική μου δουλειά με έχει επηρεάσει το χοροθέατρο και μία σπουδαία δασκάλα, που είχα στη Νέα Υόρκη, την σκηνοθέτη Anne Bogart. Στο χοροθέατρο είχα συνεργαστεί επί σειρά ετών με την Οκτάνα και τον Κωνσταντίνο Ρήγο, αλλά και στη Νέα Υόρκη στο Kitchen Center for the Performing Arts με την Αμερικανίδα χορογράφο RoseAnne Spradlin. Στις σκηνοθεσίες μου υπάρχει πολλή κίνηση και μία μείξη φόρμας, αλλά και αμεσότητας.
Έχετε γράψει θεατρικά έργα, που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ετοιμάζετε κάτι αυτήν την περίοδο;
Αυτή την περίοδο με απορρόφησε η σκηνοθεσία. Αλλά ετοιμάζω κάτι για την ερχόμενη.
Κ. Πέγκα σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη, που μας παραχωρήσατε και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στα σχέδια σας!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
