Oι δυο σκύλοι

Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία για πρώτη φορά στα θεατρικά χρονικά να δουν τον κόσμο και το είδος τους μέσα από τα μάτια δύο αδέσποτων σκύλων που έχουν αράξει έξω από τα επείγοντα ενός νοσοκομείου της πρωτεύουσας. Οι δύο αυτοί κωμικοτραγικοί τύποι ξεκινούν ένα καταιγιστικό κουβεντολόι κάνοντας φύλλο και φτερό την σύγχρονη κοινωνία και τον άνθρωπο.

Κιχώτης: «Η φιλία θέλει ειλικρίνεια, ευγένεια, αγάπη. Να χαίρεσαι με τη χαρά και να δυστυχείς με τη δυστυχία του φίλου σου. Αυτό είναι το γέννημα, η αφετηρία, η πρώτη ύλη. Μετά έρχονται και τα φαγοπότια, ναι. Κι όταν τα φαγοπότια ακολουθούν όσων σου είπα, τότε προσφέρουν ευφορία. Αν όχι, τότε δεν χορταίνουν και δεν ξεδιψούν, κατάλαβες;»

Υπόθεση

Ο Κιχώτης είναι άυπνος, νηστικός, ακίνητος πολλά μερόνυχτα έξω από την είσοδο των επειγόντων περιστατικών ενός νοσοκομείου. Εκεί τον βρίσκει ένα βράδυ ο Οδυσσέας… ή αλλιώς Μπέικον, ή Πασάς, ή Ζορό, ή Μήτσος, έχει πολλά ονόματα αυτός. Οι δυο τους δεν έχουν τίποτα που να τους συνδέει εκτός από το γεγονός ότι είναι και οι δύο σκύλοι! Και… μιλάνε. Βλέπουν νοσοκόμους και ασθενείς. Βλέπουν ζωντανούς και νεκρούς. Και περιμένουν. Κάποιον περιμένουν. Ίσως τον Γκοντό… Ίσως τον Άνθρωπο…

Ο συγγραφέας και το έργο του

Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες θεωρείται ο μεγαλύτερος συγγραφέας στην ισπανική γλώσσα και ο κατ' εξοχήν μυθιστοριογράφος παγκοσμίως. Το διασημότερο μυθιστόρημά του «Δον Κιχώτης» συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες, ενώ παράλληλα έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο και έχει παρουσιαστεί σε πολλές θεατρικές σκηνές παγκοσμίως. «Ο διάλογος των σκύλων» εκδόθηκε το 1613 και είναι μία από τις δώδεκα συνολικά νουβέλες που έγραψε ο Θερβάντες.

Σημείωμα σκηνοθέτριας Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Διάβασα το βιβλίο «Ο διάλογος των σκύλων» του Θερβάντες πριν τρία χρόνια και με ενθουσίασε η ιδέα. Δύο αδέσποτοι σκύλοι έξω από ένα νοσοκομείο (ο Θερβάντες συμβολικά το ονομάζει Νοσοκομείο της Ανάστασης) αποκτούν ανθρώπινη λαλιά μόνο για μία νύχτα και μιλάνε. Μιλάνε ακατάπαυστα. Ειδικά ο ένας. Αυτός που μοιάζει περισσότερο με σκύλο. Ο άλλος, αυτός που φέρνει περισσότερο σε άνθρωπο, μιλάει λιγότερο, αλλά κάθε φράση του είναι «σχολείο»! Με μάγεψαν αυτοί οι δύο τύποι και θέλησα να τους δω επί σκηνής. Στο σήμερα, στην εποχή μας. Έχει τόσα να πει και η δική μας εποχή. Και τόσα να ακούσει. Με τον Ιβάν και τον Πήτερ ετοιμάσαμε κάτι ιδιαίτερο, αληθινό και συγκινητικό. Ταυτόχρονα πολύ αστείο. Γλυκόπικρο, όπως η ίδια η ζωή που τη μία στιγμή μας κάνει να κλαίμε και την επόμενη να γελάμε. Και συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε. Γιατί αυτό το γιο-γιο, με τα πάνω και τα κάτω του, είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε.