Το Εθνικό Θέατρο αφιερώνει την επερχόμενη παράσταση «Ο βίος του Γαλιλαίου» στη μνήμη του Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος υπήρξε ο πρωταγωνιστής του συγκεκριμένου έργου το 1998.
O Πρόεδρος, το Διοικητικό Συμβούλιο και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής εκφράζουν την οδύνη τους για την απώλεια του Μηνά Χατζησάββα.
Ο Μηνάς Χατζησάββας, υπήρξε ξεχωριστός πρωταγωνιστής και γοητευτικός άνθρωπος, ένας πρωτοπόρος, τολμηρός και ουσιαστικός καλλιτέχνης που υπηρέτησε με συνέπεια και πάθος, το Αρχαίο Δράμα, το κλασσικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο.
Στο θέατρο που από σήμερα είναι φτωχότερο αφήνει κληρονομιά τους εκατοντάδες ρόλους και ερμηνείες του στο σανίδι, το κινηματογραφικό πανί και τη μικρή οθόνη.
Το Εθνικό Θέατρο εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του.
Βιογραφικό σημείωμα
Η ζωή μας είναι ό,τι είμαστε, τελεία και παύλα. Για αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Αν δεν είχα τη δουλειά μου να με κρατάει, δεν ξέρω τι θα έκανα… Όσο έχω ακόμη δυνάμεις, ας παιδεύομαι. Περνάει καλύτερα έτσι η ζωή, δεν συμφωνείτε; Πόσα χρόνια είστε στο θέατρο; Πενήντα.
(Από συνέντευξη στην Ιλειάνα Δημάδη, για το Αθηνόραμα, 10/07/2015)
Γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα. Η αγάπη του για το θεατρικό σανίδι αρχίζει από τα νεανικά του χρόνια. Μετά το σχολείο φεύγει για το Παρίσι όπου παρακολουθεί για ένα χρόνο μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή «Cours Simon». Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην Αθήνα όπου και θα συνεχίσει τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση θα γίνει με το Εθνικό Θέατρο το 1965 στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, στον «Ρήσο» του Ευριπίδη, που υποδύεται τον Πάρη, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη.
Λίγα χρόνια αργότερα με μια ομάδα συμφοιτητών από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου θα συστήσουν το «Ελεύθερο Θέατρο», ανεβάζοντας έργα από το παγκόσμιο και αλλά το σύγχρονο νεοελληνικό ρεπερτόριο. Από το 1978 θα αρχίσει η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο όπου θα συνεχιστεί μέχρι και σήμερα, με μικρά διαλείμματα, συμμετέχοντας και πρωταγωνιστώντας σε μια ευρεία γκάμα παραστάσεων. Από το 1984 συναντιέται καλλιτεχνικά ξανά στην σκηνή με τον Γιώργο Μιχαηλίδη στο Ανοιχτό Θέατρο, σφραγίζοντας με την παρουσία του την φυσιογνωμία του θιάσου. Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο κοινού Α ανδρικού ρόλου για το θεατρικό «Σκηνές από ένα γάμο» (2005) σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
Σημαντική είναι και η παρουσία του στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, όπου συμμετείχε σε κλασσικές αλλά και τολμηρές προσεγγίσεις του αρχαίου δράματος. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Βακχών, σε σκηνοθεσία του γερμανού Ματίας Λάνγκχοφ, το καλοκαίρι του 1997 και οι Πέρσες, σε σκηνοθεσία Ντίμιτερ Γκότσεφ, το καλοκαίρι του 2009.
Η αγάπη του για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση συναγωνίζεται σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά του στο θέατρο. Η πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη γίνεται στις «Όμορφες μέρες» (1969) του κ. Ασημακόπουλου. Έκτοτε συμμετέχει και πρωταγωνιστεί σε δεκάδες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Για τις ερμηνείες του στον κινηματογράφο θα τιμηθεί με το βραβείο Β ανδρικού ρόλου στην ταινία «Τα παιδιά του Κρόνου» (1984) του Γ. Κόρα και το «Lilly’s story»(2002) του Ρ. Μανθούλη, και με την «Κλειστή στροφή» (1991) του Ν. Γραμματικού, με το βραβείο Α ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Για τον κινηματογράφο ο Μηνάς Χατζησάββας γράφει και σενάρια, χρησιμοποιώντας το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης.
Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Η Ζωή Ενάμισυ χιλιάρικο» της Φ. Σισκοπούλου. Τέλος βραβεύτηκε για τη συνεισφορά τους στην κινηματογραφική τέχνη το 2013 από το 26ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.
Η παρουσία στην τηλεόραση ήδη από τη δεκαετία του 1970 δείχνει μια σταθερή σχέση με το μέσο. Πρωταγωνιστήσει σε σειρές όπως: «Κλειστοί δρόμοι» (1988, σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη) και την «Θυσία» (1991) με τον Μιχαηλίδη, το «Το Δέκατο τρίτο κιβώτιο» (1992, σκηνοθεσία Τάσος Ψαρράς και συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο). Η δημοφιλία, όμως, στο πλατύ κοινό έρχεται με την συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και του Γιώργου Κορδελλά, την «Αναστασία» (1993-1994), για να ακολουθήσουν σειρές όπως: «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1997) σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη, κέρδισε το βραβείο Α ανδρικού την πρώτη χρονιά, και την δεύτερη χρονιά το βραβείο Α ανδρικού στο «Νυχτερινό Δελτίο» (1998-1999) του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων Σπέρμα, Η Χαμένη, Δύο Σταγόνες Βροχή, με το ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης.
Ποιους ρόλους έχετε σαν απωθημένο;
Τον Οιδίποδα τύραννο και τον Οιδίποδα επί Κολωνώ. Έφτασα κάποτε στο παρά-πέντε. Τον Συρανό, τον οποίο πάντα αγαπούσα, ευτύχησα να τον ερμηνεύσω στην Πάτρα με σκηνοθέτιδα την Νικαίτη Κοντούρη. Είχα τον Βασιλιά Ληρ και ακόμη τον έχω… Με πρόλαβε, όμως, φέτος, αν και νεότερός μου, ο Κιμούλης!
(Από συνέντευξη στην Ιλειάνα Δημάδη, για το Αθηνόραμα, 10/07/2015)
Παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο:
Η Τρισεύγενη (1969), Μάσκες (1978), Δύο κρητικά δράματα (Το χέρι του σκοτωμένου - Το τρελλό αίμα) (1979) , Όρνιθες (1979), Σκοτεινιά στον Έπαχτο (1979), Δεν είμαι εγώ (1979), Ο Μπαρμπα-Λινάρδος (1980), Ευτυχισμένες μέρες - Το τέλος του παιχνιδιού (1980), Αχαρνείς (1980) , Λυσιστράτη (1980) Ενυδρείο (1980), Ο Ορφέας στον Άδη (1981), Στο βυθό (1981), Οιδίπους τύραννος (1981), Σίβυλλα (1981), Μάκμπεθ (1981), Τρεις αδελφές (1982), Πλούτος (1982), Η αυλή των θαυμάτων (1982), Η ανάκριση (1983), Αίας (1983), Ιππόλυτος (1989), Βίος του Γαλιλαίου (1998), Το καρναβάλι του έρωτα (1999), Η καλή οικογένεια (2009), Πέρσες (2009), Τίτος Ανδρόνικος (2010), Μαρά / Σαντ (2010), Εμίλια Γκαλότι (2010), Ηρακλής Μαινόμενος (2011), Περικλής 2012, Ο Ορφέας στον Άδη (2012), Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε (2014), Κρίμα που είναι πόρνη (2014), Μεφίστο (2014).
