Το ΜΠΙΠ κλείνει. Οριστικά. Μαζεύουμε τα πράγματα και όλα θα στοιβαχθούν σε μια αποθήκη προς μελλοντική -ίσως- χρήση. Ποιος ξέρει... Το ΜΠΙΠ άνοιξε το 2015 μέσα στην κρίση στα capital controls και κλείνει το 2020 με τον Covid-19. Χωρίς επιχορηγήσεις, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Τα πρώτα 2 χρόνια το καθάριζα μόνη μου μετά βρήκα τη μοναδική Τεούτα, έκανα ταμείο, κονσόλα, αποθήκευση, λογιστικά... τα έκανα όλα. Και το έφτιαξα με πολύ κόπο δουλεύοντας μέχρι αργά το βράδυ σε άλλες δουλειές για να βγαίνουν τα έξοδα. Από τον Μάρτιο σκεφτόμουν όλη μέρα, κάθε μέρα τι θα κάνω. Σκέφτηκα να κάνω τα πάντα για να το κρατήσω και να περιμένω... Αλλά σε εποχές μεγάλης ασάφειας χρειάζεται να επιλέξεις ποια μάχη θα δώσεις. Και εγώ δεν θέλω να δώσω τη μάχη του χρέους και της καθημερινής αγωνίας, θέλω να δώσω τη μάχη να παραμείνω ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τη θεατρική τέχνη. Δεν ήμουν εξάλλου ποτέ ένας καλός επιχειρηματίας. Και η διαχείριση δεν ήταν πάντα ευχάριστη... Ανέβηκαν πολλές παραστάσεις στο ΜΠΙΠ, συγκεκριμένα 50. Ιδανικά δεν θα ήθελα να υπάρχουν τόσες παραστάσεις μέσα στη βδομάδα αλλά όσοι διαχειρίζονται ένα χώρο ο οποίος ζει από τη δραστηριότητά του και όχι από αλλού ξέρουν ότι αλλιώς δεν βγαίνει... Κάποιες συνεργασίες ήταν όμορφες, κάποιες όχι. Έμαθα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω. Προς το παρόν η καύση είναι εσωτερική και η διάθεση για νέα σχέδια αναπαύεται... Παραμένω νερό, στη ροή και βλέπουμε! Ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου, τον Βαγγέλη, τον αδερφό μου, τον πολύτιμο και μοναδικό Γιάννη Ζέρβα, τον Αντώνη Μπαρμπαρέκο, τον Ανδρέα Φλουράκη, τον Νίκο Λαφαζάνο, τον Ηλία Βαλάση για τη Λάσσυ μας, τον Παναγιώτη και τον Στέλιο Πλασκασοβίτη για τη γενναιοδωρία τους, τη Μαρία Μπρανίδου, τον Στηβ Μαργαρίτη, τη Σεμέλη και όλες και όλους που αγκαλιάσατε και δημιουργήσατε στο ΜΠΙΠ.
Χριστίνα Χριστοφή
