Από τη Ναντίν Αθανασίου
Μπορεί το παγκόσμιο «έτος Σαίξπηρ» να τελειώνει, αλλά στην εκπνοή του παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον μεγάλο αυτόν δραματουργό. Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας σε συνεργασία με τους Rootless Root, τη Λίντα Καπετανέα και τον Josef Frucek, μας παρουσίασαν μία σύνθεση από σκηνές μεγάλων έργων και σονέτων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Τα σονέτα, ως ερωτικά εγκώμια μας αποκαλύπτουν στοιχεία της προσωπικότητας του Σαίξπηρ και θεωρούνται κυρίως τα ποιήματα εκείνα, με τα οποία ο Σαίξπηρ αποτυπώνει τα πιο κρυφά του αισθήματα.
Μια σύνθεση αφιερωμένη στον έρωτα. Στον απόλυτο, σκοτεινό, χειμαρρώδη έρωτα, αυτόν, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή ακόμα και στον θάνατο, τον ιερό έρωτα! Οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί απέδωσαν με μοναδικό τρόπο τα μεθυστικά λόγια του λυρικού δημιουργού. Τα σώματά τους δονούνταν από σαρκικό πόθο στους ρυθμούς του έρωτα, έτρεμαν, καθώς ψιθύριζαν λόγια αγάπης. Αγγίζονταν, πάλευαν, τσαλάκωναν ο ένας τη μορφή του άλλου, το πρόσωπο του έρωτα τους. Πονούσαν, υπέφεραν, πρόδιδαν πρωτίστως με τα λόγια, αλλά ταυτόχρονα τα σώματά τους αντηχούσαν όλα όσα εξέφραζαν. Ισορροπούσαν στην άκρη ενός σκηνικού, κοιτάζονταν στα μάτια και επαναλάμβαναν λόγια ερωτικά, χωρίς μεταμφιεσμένα αισθήματα, δίνοντας την εντύπωση ότι τα πάντα εξαρτώνται από αυτό το «ερωτικό παιχνίδι», όπου όποιος χάσει, θα χαθεί!
Κινήσεις απόλυτα συντονισμένες, επίμοχθες και βασανιστικές, ένα ρινγκ το παιχνίδι του έρωτα. Η εκφορά του λόγου από την Στεφανία Γουλιώτη διαυγής, ξεκάθαρη και με βάθος σου τρυπούσε πραγματικά το μυαλό. Ο Αργύρης Πανταζάρας ως Ρωμαίος, Αντώνιος, Άμλετ, Τρωίλος με ένα απόλυτα εκφραστικό βλέμμα και μια χροιά ζεστή και εσωτερική, βγαλμένη κατευθείαν από την ψυχή του, ήταν καθηλωτικός! Ευφυής η προσέγγισή των Rootless Root, που βασίζεται στην σκέψη πως το σώμα μας, μπορεί να γίνει το μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μας.
Οι φωτισμοί του Γιώργου Καρβέλα τόνιζαν τα πρόσωπα και τα σώματα των ηθοποιών με έξυπνο και εμφατικό τρόπο, αναδεικνύοντας τη δραματικότητα των σκηνών.
Τα δάκρυα της Στεφανίας Γουλιώτη – Ιουλιέτας, Χρυσίδας, από την ένταση της στιγμής, πέρασαν και στα δικά μας μάτια…
Μία μαγική εμπειρία, μόλις 40 λεπτών. Μια μυσταγωγία, μια ιερή τελετή, που έμεινε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου..
Ρωμαίος και Ιουλιέτα (πράξη πρώτη –σκηνή 5η)
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αν βεβηλώνω με τ’ ανάξια χέρια μου το άγιο τούτο κειμήλιο, θα προσκλίνουν προσκυνητές τα χείλη μου, το κρίμα μου μ’ ένα απαλό φιλί να το ξεπλύνουν.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Καλέ προσκυνητή, αδικείς τα χέρια σου που δείχνουνε σεμνά το σεβασμό τους. Τα χέρια των πιστών το χέρι αγγίζουνε του αγίου, κι είν’ ασπασμός το σμίξιμό τους.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Οι άγιοι δεν έχουν χείλια, ουτ’ οι πιστοί τους;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Έχουνε για να λεν την προσευχή τους.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Τότε στα χείλια επίτρεψε να κάνουνε όπως τα χέρια, αγαπημένη αγία, την προσευχή τους δέξου και συνάκουσε, για να μη γίνει η πίστη απελπισία.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Το ξέρεις όμως, οι άγιοι δε σαλεύουνε ποτέ κι ας συνακούνε τον πιστό.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Μείνε κι εσύ λοιπόν, αγία μου, ασάλευτη την ώρα που θα παίρνω ό,τι ζητώ.
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
