Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Αν σας άρεσε το «Στέλλα κοιμήσου» του Οικονομίδη αυτό θα το λατρέψετε! Και μόνο η έμπνευση που είχε ο Βασίλης Μπισμπίκης να ανεβάσει αυτό το κλασσικό λογοτεχνικό κείμενο του Τζον Στάινμπεκ σε αυτό το χώρο, σε μετάφραση Σοφίας Αδαμίδου, με αυτή τη μορφή, αξίζει συγχαρητήρια. Και ως γνωστόν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Απο κει και πέρα φαίνεται πως η δίψα όλων των συντελεστών να μετουσιώσουν τη σκέψη αυτή σε κάτι τόσο δυνατό απέδωσε τα μέγιστα. Όσο αναφορά το χώρο και τον τόπο δε νομίζω ότι θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος. Το σκηνικό, έχοντας τον κατάλληλο φωτισμό από το Λάμπρο Παπούλια, δεν είναι στημένο για να θυμίζει μηχανουργείο, είναι μηχανουργείο! Στον Ελαιώνα! Στη μέση του πουθενά! Εκεί που λίγο παραδίπλα έρχονται από μακρινό τόπο και στοιβάζονται άνθρωποι και ποντίκια κυριολεκτικά!
Ο βιωματικός τρόπος με τον οποίο δούλεψε ο σκηνοθέτης έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε ηθοποιό να συνδιαμορφώσει όπως νομίζει εκείνος, μαζί με την Αλεξία Θεοδωράκη, με ανακυκλώσιμα υλικά από τα σκουπίδια, το χώρο στον οποίο δρα ο χαρακτήρας του στο έργο. Οι πρόβες ξεκίνησαν πριν από το καλοκαίρι και τη διανομή συνθέτουν επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά και δύο ερασιτέχνες από τη θεατρική ομάδα L' abbuffata. Αυτό βέβαια δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο την ομοιογένεια της ομάδας. Τουναντίον, βλέπουμε πρόσωπα άφθαρτα που μας εντυπωσιάζουν. Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι οι χαρακτήρες έχουν τα ονόματα που έχουν οι ηθοποιοί στην πραγματικότητα. Εκτός από έναν, το Λένι. Αυτόν που είναι πολύ πιθανό να δείτε του χρόνου να του απονέμουν κάποιο θεατρικό βραβείο για την αντριχιαστικά ρεαλιστική ερμηνεία του.
Προσωπικά λάτρεψα και κάτι που ίσως δεν είναι εύκολα αντιληπτό. Στο ξεκίνημα της παράστασης οι θεατές κάθονται στην αρχική αίθουσα του θεάτρου και παρακολουθούν το Βασίλη(Μπισμπίκη) και το Λένι(Δημήτρης Δρόσος) να αποκαλύπτουν ως άλλοι Βλαντιμήρ και Εστραγκόν που πριν λίγο καιρό είχαν αποκαλύψει κι αυτοί ανοίγοντας τη μεταλλική γκαραζόπορτα, το φυσικό σκηνικό του εξωτερικού χώρου που μπορεί να ενσωματωθεί αβίαστα σε έργα που απαιτούν μια εξώκοσμη εικόνα ενός γήινου τοπίου. Ποιητικός ρεαλισμός που σε μαγεύει και είμαστε ακόμα στην αρχή της παράστασης.
Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο διπλανό χώρο, στη νεότευκτη δεύτερη σκηνή, σε ένα μηχανουργείο και από εκεί και πέρα απόλυτα «ηδονοβλεπτικά», παρακολουθούμε σκηνές από τη ζωή των χαρακτήρων του έργου που μπορεί να μοιάζουν πολύ μακρινοί από την αποστειρωμένη δική μας καθημερινότητα αλλά παράλληλα τόσο ενστικτωδώς διαπεραστικοί, απειλώντας κάθε ασφαλή, για το θεατή, θεατρική συνθήκη. Ακόμα κι ο Παντελίδης ακούγεται διαφορετικά σε αυτό το χώρο και χρόνο.
Οι χαρακτήρες και η πλοκή αναπτύσσονται όσο περνά η ώρα και και δεν μπόρεσα στιγμή να καταλάβω που αρχίζει ο Στάινμπεκ κι ο Οικονομίδης και που συνεχίζει και τελειώνει ο Βασίλης Μπισμπίκης και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης. Όλα αυτά τα στοιχεία αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο με άγριες αλλά τόσο αρμονικές κινήσεις που σε παραπέμπουν στο άγριο αλλά φυσικό βασίλειο της ζούγκλας και η επιθυμία μου να ουρλιάξω μπας και νιώσω και εγώ λίγο άνθρωπος ζωντανός όπως αυτοί, ανακόπτεται από το διάλειμμα που μάλλον μου χρειαζόταν. Αλλά τι να το κάνεις, οι ηθοποιοί μένουν στη σκηνή και δε σε αφήνουν να ησυχάσεις θυμίζοντας σου ακόμη μια φορά πόσο εσφαλμένη είναι η εικόνα που έχουμε για το χώρο και το χρόνο. Και πάλι μέσα, για να αποτελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε, όλοι μαζί, με το μόνο τρόπο που γνωρίζουμε ως πρωτεύοντα θηλαστικά. Το θάνατο που εξαγνίζει.
"Άνθρωποι και ποντίκια" στο θέατρο Cartel και όπως φαίνεται η περιοχή απέκτησε θεατρικό "hot spot" και χρειάζεται τη προσοχή μας ...
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
