Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Η ομάδα Νοσταλγία που ιδρύθηκε από την Τώνια Ράλλη και τον Γιώργο Σίμωνα παρουσιάζει στο Rabbithole ένα κλασικό αριστούργημα, «το Αβυσσαλέο Κτήνος» του Τζακ Λόντον, σε μετάφραση, θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Σίμωνα. Το έργο διασκευάστηκε σε μια δυναμική παράσταση δέκα ηθοποιών και δύο μουσικών. Η ομάδα αφήνει το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό, αισθητικό και πολιτικό της στίγμα, προβληματίζει και παρακινεί με τον τρόπο της σε δράση, μακριά από την νωθρότητα στην οποία έχουμε περιπέσει λόγω καραντίνας και κορονοιού.
Ο Jack London (Τζακ Λόντον), ψευδώνυμο του Τζον Γκρίφιθ Τσάνι, είναι ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους Αμερικανούς συγγραφείς. Εγκαταλείφτηκε από τον πατέρα του και έζησε μια πολύ φτωχική ζωή. Για να ξεφύγει από αυτή εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να γράφει για όλους αυτούς τους απαξιωμένους της εποχής του. Ασχολήθηκε πολύ με τον κόσμο του μποξ, τα ρινγκ, τους μάνατζερ, τον υπόκοσμο, την ψεύτικη εικόνα του νικητή σε μια κοινωνία που ήθελε να τα δείχνει όλα ιλουστρασιόν, ενώ κάτω από αυτή την επίστρωση σμάλτου, υπερίσχυε η σκουριά. Μια διαχρονική αναφορά στην σαπίλα της αμερικάνικης κοινωνίας, και την αποχαύνωση του ανθρώπου με το κυνήγι των ανεκπλήρωτων ονείρων και την προβολή μιας ανυπόστατης και εντελώς ψεύτικης εικόνας.
Μέσα δεκαετίας του ’80, στο Ρίνο, στην Πολιτεία της Νεβάδα. Ένας νεαρός πυγμάχος έχει αναδειχτεί σε απόλυτο φαβορί κατατροπώνοντας τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλον. Γύρω του ένας σφιχτός κλοιός από ανθρώπους, μια ομάδα-δημιούργημα του μέντορα και προσωπικού του manager Σαμ Στάμπνερ .
Ο ερχομός δύο διαφορετικών ξένων στην περιοχή τους θεωρείται απειλή για αυτούς και τα στημένα παιχνίδια που οργανώνουν. Οι ηθοποιοί Θάνος Αλεξίου( Σαμ Στάμπνερ- Προπονητής, πρώην πυγμάχος, ατζέντης, πωλητής χαλιών), Φώτης Λαζάρου (Πατ Γκλέντον/ « Αβυσσαλέο κτήνος»- Νεαρός πυγμάχος), Σπύρος Αγγελόπουλος ( Τομ Κανάμ- Πρώην πυγμάχος , εργάζεται στο μαγαζί του Σαμ), Μιχάλης Ζαχαρίας ( Νατ Πάουερς- Πυγμάχος από άλλη πολιτεία- Κολοράντο), Συμεών Τσακίρης («Μπάρμπαρα»- Αθλητικογράφος και speaker), Στάθης Κόκκορης ( Σπάιντερ Γουόλς - Παλαίμαχος προπονητής, συντηρητής προπονητηρίου), Αλέξανδρος Κωχ ( Μάικλ Κέλλυ/ «Βέλγος» - διευθυντής του Yellowstone (γραφείο στοιχημάτων), εξασκεί ( και ) το επάγγελμα του διαιτητή ( Σαν Φραντσίσκο), Κώστας Κουτρουμπής ( Τζο Φλέμινγκ- Πυγμάχος, βοηθός προπονητή και ‘παρταινέρ’ προπονήσεων), Μάκης Παπαδημητράτος ( “Κόρμπετ” – Αστυνομικός, ιδιοκτήτης, μπαρ στο Φρέσνο) και ο Γιώργος Σίμωνας ( Μπομπ ο «Σκυφτός»- ένας οπωροπώλης) πάντα σε μια μεγάλη ένταση, ενώ ανάμεσά τους εμφανίζεται η Ματίνα Περγιουδάκη (Μοντ Σάνγκστερ,- Δημοσιογράφος στην εφημερίδα Courier Journal ), που ήρθε για να εξιχνιάσει την εγκυρότητα των αγώνων, ενώ υιοθετεί το δικό τους ύφος και μιλά όπως πρέπει σε αυτή την ιδιαίτερη κάστα ανθρώπων. Εμφανίζεται αρχικά να ενδιαφέρεται για χαλιά μιας και ο Στάμπνερ έχει σαν βιτρίνα την ιδιότητα του πωλητή χαλιών. Εκείνος της πουλά μούρη για τα χαλιά, ενώ η Μοντ δείχνει πιο ενήμερη και εξαρχής φαίνεται ότι δεν μπορεί να την περιπαίξει. Ο Στάμπνερ προσπαθεί να την πείσει ότι ο πυγμάχος είναι ευαίσθητος εκτός ρινγκ, διαβάζει Σαίξπηρ και ασχολείται με τις τέχνες και τη φωτογραφία. Τρομερή η ματιά και το σχόλιο του Λόντον για όσους έχουν λύσει τα θέματα επιβίωσης και ασχολούνται με τη λογοτεχνία, φιλοσοφία και τις τέχνες. Λέει χαρακτηριστικά ότι « έξω από το ρινγκ είναι ο Νατ, φυστικοβούτυρο, τρόπο να έχετε να τον αλείψετε». Η ζωή δεν επιτρέπει σε πολλούς να επιδίδονται σε τέτοιες πολυτέλειες. Άνισος ο αγώνας με τυχαία μοιρασμένα τα πούλια.
Η Μοντ (Ματίνα Περγιουδάκη), είναι ακέραια, δυναμική και δεν σηκώνει πολλά, τσαμπουκαλεύεται και αναζητά την αλήθεια. Μέχρι το τέλος του έργου, η αγέρωχη Μοντ θα καμφθεί ανθρώπινα, θα αποκτήσει συναισθήματα και θα συμπάσχει με αυτούς τους ανθρώπους, που έμειναν έγκλειστοι στην εικόνα τους, εικόνα ωστόσο σκληρής επιβίωσης . Λούμπεν αγωνιστές σε ένα ρινγκ, που ακόμα και αν δεν οργανώσουν εκείνοι τον αγώνα, ο αγώνας ζωής, τον οποίο καλούνται να παίξουν είναι εξαρχής στημένος. Σε αυτή την άδικη αναμέτρηση, διαφαίνονται παρ΄όλα αυτά κάποιες αξίες, όπως η φίλια και η αναγνώριση της αξίας και του μεγέθους του αντιπάλου. Θα μπορούσε ίσως η παράσταση να εμβαθύνει περισσότερο στον χαρακτήρα και να μην επιμείνει μόνο στην προβολή αυτών των χαρακτηριστικών τύπων, που βέβαια γίνεται άρτια, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε τον εσωτερικό παλμό των ηρώων.
Ήταν όλοι οι ηθοποιοί σε μια σύμβαση όλη την ώρα είτε έπαιζαν, είτε βρίσκονταν στο χώρο ανενεργοί . Ούτε μια στιγμή δεν μπορούσε ο θεατής να πεταχτεί έξω από το κλίμα της κατάστασης , τη βία, την δολοπλοκία, την άσβηστη και ανικανοποίητη ανάγκη για μια νίκη που την ίδια ώρα ήταν και ήττα. Το αμερικανικό όνειρο της επιτυχίας που από μόνο του έχει ξεφουσκώσει . Αυτή η διάθεση κυριαρχίας που καλλιεργείται σε αυτόν τον κόσμο του μποξ και που και τώρα ακόμα στην Αμερική διανύουν χιλιόμετρα για να δουν έναν αγώνα πάλης ακόμα κι αν χρειαστεί να πάνε σε διπλανή πολιτεία. Δεν εξαιρώ βέβαια την προβολή αυτών των αγώνων στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση . Οι θεατές ποντάρουν στον ισχυρότερο κατά τη γνώμη τους και δικαιώνονται μόνο όταν αυτός κερδίζει . Σαν να ποντάρουν στο πιο γρήγορο άλογο στον ιππόδρομο . Ισχύς, κυριαρχία και χρήμα . Η αβυσσαλέα δίψα του χρήματος πίσω από όλη αυτή τη βία.
Το σκηνικό της Νατάσσας Παπαστεργίου και το όλο στήσιμο στο χώρο είναι αριστοτεχνικό. Κανονική μεταφορά στη δεκαετία του 80. Σε αυτό συμβάλει καθοριστικά και η μουσική της Τώνιας Ράλλη και Ελένης Nότα ( μουσικό συγκρότημα, Asian Flowers στο μπαρ Flamingos), που μέσα από το Roxanne των Police, στο Take My Breath Away μας μεταφέρουν εντελώς στον τόπο δράσης της ιστορίας. Το ίδιο, ισχύει και για τις ενδυματολογικές επιλογές της Gely Grace. Οι φωτισμοί της Σοφίας Αδαμοπούλου τονίζουν, σχολιάζουν, κάθε φορά ένα διαφορετικό σημείο του σκηνικού, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει κάποια δράση στο χώρο αλλά προκαλεί την παρατήρηση και την σκέψη του θεατή. Εξαιρετική η κίνηση και η χορογραφία των αγώνων του Σπύρου Αγγελόπουλου.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
