Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Η τεχνική αυτή που χρησιμοποιείται εδώ είναι αυτή του Devised theatre, του επινοημένου θεάτρου, που προκύπτει από τους αυτοσχεδιασμούς μιας ομάδας, την ελεύθερη συνεργασία των μελών της και τη συλλογική δημιουργία τους. Η σκηνοθέτης Όλγα Ποζέλη οργανώνει αυτή την διερεύνηση και οδηγεί τους ηθοποιούς σε μια αυθεντική, απολύτως καθάρια ερμηνεία.
Στο CONFESS/ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ 5 ηθοποιοί εξομολογούνται, με κάθε λεπτομέρεια, ό,τι είναι απίστευτα δύσκολο να ειπωθεί. Θέλουν να μοιραστούν κατά πρόσωπο με τον θεατή μια προσωπική τους εμπειρία. Καλούν τον θεατή να συμμετέχει σε αυτή τη διήγηση, να γίνει μέρος της.
Έχουν μεγάλη ανάγκη να μοιραστούν με τον άλλον σε πρώτο επίπεδο τα βιώματά τους. Μια θεατρική παράσταση που παραπέμπει σε εκείνες τις παιδικές διηγήσεις φίλων τα βράδια, τότε που όλοι μαζί βρισκόμασταν πλάι, πλάι και μιλάγαμε, χορεύαμε, τραγουδάγαμε, μοιραζόμασταν τις εμπειρίες μας ή εκείνες των άλλων που επίσης τις είχαμε ακούσει.
Σε αυτή τη χαλεπή εποχή που λόγω κορονοϊού δεν αγγιζόμαστε πια , που συναντάμε τον φίλο, που έχουμε να δούμε χρόνια και τον χαιρετάμε από μακριά, ακίνητα, ανέκφραστα πλέι μομπίλ, η παράσταση αυτή μας καλεί σε ένα αρχοντικό σπίτι να μπούμε σε ένα δωμάτιο με έναν ηθοποιό και να ακούσουμε μιαν αληθινή ιστορία.
Ξαφνικά μετά από την περίοδο που δεν νοιαζόμασταν, ούτε καν γνωρίζαμε τον διπλανό μας, ζούσαμε ή και ζούμε ακόμα μέσα στην ανωνυμία, η Όλγα Ποζέλη και η ομάδα της συγκεκριμένα η Καλλιρόη Μυριαγκού, η Σοφία Λιάκου, ο Κωνσταντής Μιζάρας και ο Βασίλης Καζής μας καλούν στο χώρο αυτού του σπιτιού για να γνωριστούμε, να μας μιλήσουν για τους ίδιους και ενδεχομένως να αντιληφθούν πράγματα για εμάς.
Ζουν και εκείνοι μέσα σε μια αθεράπευτη μοναξιά, όπως και εμείς και όπως γίνεται συνήθως εξομολογούνται εμπειρίες τους πιο εύκολα σε άγνωστους ανθρώπους, παρά σε γνωστούς, Η εξομολόγηση σε ξένο άνθρωπο σε διασφαλίζει από την στυγερή κριτική, ενδεχομένως την τιμωρία, που μπορεί να επέβαλλε ο γνωστός. Η απόσταση αυτή διαφυλάσσει τον εξομολογούμενο και του εξασφαλίζει μια πιο διεισδυτική ματιά και ίσως τον βοηθά περισσότερο.
Οι ίδιοι οι συντελεστές της παράστασης δηλώνουν ότι « θέλουν να βρεθούν κοντά με άλλους, να τους κοιτάνε στα μάτια και να ορίσουν μαζί με τους θεατές τους έναν νέο συσχετισμό ανάμεσα σε performers και θεατές σε μία τετ α τετ συνάντηση.»
Λοιπόν, αυτό πετυχαίνεται μέσα από μια αμεσότητα, τη ζεστή υποδοχή, τη μελετημένη κίνηση που έχει διδάξει η Κατερίνα Σκιαδά και που μετατρέπει τον Βασίλη Καζή σε τοίχο από το σπίτι του διηγήματος του Ανδρέα Φλουράκη, σε έναν τοίχο που προσπαθεί να διηγηθεί την ιστορία του σπιτιού του, ενώ συνάμα κάνει τον θεατή του μέρος της ιστορίας αυτής. Η κίνηση μεταμορφώνει σε χορεύτρια την Καλλιρόη Μυριαγκού, που ταγμένη στο χορό, τα βλέπει όλα να συντονίζονται από έναν ρυθμό και διαπιστώνει ότι τα πάντα είναι κίνηση. Η Όλγα Ποζέλη, μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια αχανή Αθήνα και βρίσκεται αντιμέτωπη με τις εκμυστηρεύσεις ενός άγνωστου και η Σοφία Λιάκου ως εκδιδόμενη γυναίκα διηγείται μιαν απίστευτη ιστορία με πελάτη της μέσα από το κείμενο του Σάκη Σερέφα Δεν δύναμαι. Ο Κωνσταντής Μιζάρας, ο οικοδεσπότης σε αυτό το σπίτι μας εισάγει στη διαδοχική μετάβασή μας σε κάθε δωμάτιο και λειτουργεί σαν κονφερανσιέ στην εισαγωγή της περφόρμανς αυτής και στα «ιντερμέδια» μετά από κάθε ιστορία.
Είναι όλοι τους εκφραστικοί, γιατί είναι αληθινοί, γιατί πράγματι ζουν την διήγησή τους και με ειλικρίνεια θέλουν να την μοιραστούν με τους θεατές. Ο φυσικός χώρος και ο φωτισμός του Βασίλη Κλωτσοτήρα, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην μαγεία αυτής της εκμυστήρευσης.
Μια παράσταση ιδανική για κάποιον που θα ήθελε να ακούσει ένα μυστικό, μιαν ιστορία, που θα τον ταξιδέψει και σε άλλες σκέψεις.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
