Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από το τέλος. Βγαίνοντας από το θέατρο στο τέλος της παράστασης και ενώ περίμενα να περάσουν να με πάρουν με το αυτοκίνητο, άκουσα, ακούσια βεβαίως, μια παρέα δίπλα μου να σχολιάζει ονομαστικά, με τρόπο υποτιμητικό, άτομο, που εντελώς τυχαία γνώριζα, για μία (γνωστή σ' εμένα) συμπεριφορά, που το άτομο αυτό τους είχε αναφέρει, για να τους εντυπωσιάσει. Μόλις είχα παρατηρήσει στη ζωή αυτό που είχα δει προ ολίγου στη σκηνή. Κι αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της παράστασης. Πέτυχε δηλαδή την ταύτιση του θεατή με τους χαρακτήρες και το έργο. Κι όπως φάνηκε στο χειροκρότημα, σίγουρα, δεν συνέβη μόνο σε εμένα. Για να συμβεί όμως αυτό, που προανέφερα έπρεπε να περάσω από τα παρακάτω στάδια.
Καταρχάς καθόμουν στην πρώτη σειρά και μπορούσα να δω ξεκάθαρα ότι οι ηθοποιοί της παράστασης είχαν δημιουργήσει ένα κόσμο, που κανείς δεν μπορούσε να τους βγάλει από εκεί. Γιατί, ξέρετε, σε παραστάσεις όπως αυτή, που τα πούλμαν περιμένουν έξω από το θέατρο, στη σειρά, το κοινό δεν είναι άρτια εκπαιδευμένο. Κατά τη διάρκεια της παράστασης θα σχολιάσει θορυβωδώς, θα μιλήσει στο κινητό, θα σηκωθεί να πάει τουαλέτα. Αλλά σε αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί σαν να μην έβλεπαν τίποτα άλλο εκτός από το δικό τους κόσμο. Εγώ για να πω την αλήθεια, τους ζήλεψα. Και τους παρατηρούσα συνεχώς.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, έκανε όλα όσα έπρεπε για να διατηρήσει αυτό το χαρακτηρισμό. Καταφέρνει πάντα, όσες φορές τον έχω δει σε παράσταση να ερμηνεύει με φυσικότητα το ρόλο του, σωματοποιεί πάντα αυτό, που κάνει, έχει άριστη εκφορά του λόγου και διαθέτει γενικότερα όλα τα στοιχεία, που βοηθούν όχι μόνο εκείνον, αλλά και τους συμπρωταγωνιστές του. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επίσης εξαιρετικός σε ένα ρόλο, που σίγουρα δεν τον έχεις φανταστεί. Καταφέρνει να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα όχι μόνο κωμικό, αλλά και με εξαιρετικές δραματικές στιγμές, που προσέδιδαν πληρότητα στην ερμηνεία του. Σκηνοθετικά χειρίστηκε, επίσης, άρτια το υλικό που είχε, δεν υπέκυψε στις ευκολίες της κωμωδίας, έδωσε πολύ καλό ρυθμό στο έργο και τις απαραίτητες «σιωπές» στο κοινό, αναδεικνύοντας το ταλέντο του και σ' αυτόν τον τομέα. Ο Βασίλης Ρίσβας λειτούργησε επίσης εξαιρετικά ως «θερμοστάτης» της κωμωδίας, αφού ενσωμάτωσε με μεγάλη επιτυχία το δραματικό στοιχείο του έργου. Ο Τάκης Παπαματθαίου με τη γκροτέσκο ερμηνεία του ήταν επίσης απολαυστικός στους δύο ρόλους του. Η Άννα Μενενάκου και η Ξανθή Γεωργίου επωμίστηκαν τους μικρότερους, αλλά εξίσου σημαντικούς ρόλους του έργου και στάθηκαν επάξια δίπλα στους εξαιρετικούς συμπρωταγωνιστές τους ως «τρελή» ερωμένη και «αποφασιστική» σύζυγος αντίστοιχα.
Τα σκηνικά από την Αθανασία Σμαραγδή ήταν προσεγμένα και με λεπτομέρεια, βοηθώντας έτσι το κοινό να μπει ακόμα πιο εύκολα στο «ύφος» του έργου. Οι χορογραφίες από τη Σοφία Σπυράτου ήταν καλοδουλεμένες και αρκετά ρεαλιστικές. Η επιμέλεια των κουστουμιών από τη Νικόλ Παναγιώτου ήταν άρτια για όλους τους χαρακτήρες.
Και αφού ξεκίνησα από το τέλος τώρα σκέφτομαι ότι αρχικά, έφυγα από το σπίτι μου σκεπτόμενος ότι θα δω μια κωμωδία, που θα με αποφορτίσει από το δράμα, που υπάρχει σε πολλές μορφές, παντού γύρω μας και δύσκολα μπορούμε να το αποφύγουμε. Τελικά όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό, που βλέπω εγώ ως δράμα και το αποστρέφομαι ή ακόμα και το χλευάζω πολλές φορές, το θέατρο μπορεί να το μεταμφιέσει σε κωμωδία και να σε φέρει κοντά του για να σε συμφιλιώσει μαζί του ή ακόμα και να σε κάνει να το αγαπήσεις.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
