Κριτική για την παράσταση "Δοξαπατρή"

Από την Άννα Μαύρου

Η ιστορία γνωστή και καθημερινή, μια αθηναϊκή πολυκατοικία, δύο διαμερίσματα πάνω κάτω, δύο οικογένειες που εκτός της γειτνίασης είναι και μπλεγμένες ποικιλοτρόπως αναμεταξύ τους. Στο ένα κατοικεί μία μεσήλικας γιατρός με την υιοθετημένη κόρη της, τις οποίες επισκέπτεται συχνά πυκνά η αστρολόγος αδερφή της πρώτης. Με τα θέματα τους…Η μαμά ξεμυαλισμένη με τον μικρότερο σε ηλικία λογοθεραπευτή της, στην κόρη μόλις της έχει αποκαλυφθεί ότι είναι υιοθετημένη και δυσκολεύεται να το διαχειριστεί και η αστρολόγος, η προστατευμένη μικρότερη αδερφή που έμαθε να ζει δανεικά εις βάρος των άλλων.

Στο άλλο διαμέρισμα, σε ρόλο συντονιστή, ο χήρος ιερέας-ψυχοθεραπευτής με τα δυό παιδιά του, τον γιό του ο οποίος αντιστρόφως ανάλογα με τις ιδιότητες του πατέρα, πάσχει ανάμεσα σε άλλα από το Σύνδρομο Gilles de la Tourette βωμολοχόντας ασύστολα ειδικά όταν πιέζεται ψυχολογικά και την ανεξάρτητη κόρη του, όποτε εκείνη επιστρέφει από τα ακτιβιστικού ενδιαφέροντος ταξίδια της.

Το έργο αποτελείται από δύο μέρη, δύο διαφορετικά επεισόδια της ίδιας σειράς. Στο πρώτο μας συστήνονται κωμικά οι χαρακτήρες του έργου οδηγώντας τους θεατές σε ξεσπάσματα γέλιου, καθήκον που το έχει επιληφθεί ο καθιερωμένος κωμικά Λευτέρης Ελευθερίου.

Στο δεύτερο μέρος, ο Θ. Αθερίδης μας επεφύλαξε την έκπληξη. Τα γέλια σβήνουν σιγά σιγά, και οδηγούμαστε στην ουσία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Όλοι καλούνται ν’ ανέβουν στον κόκκινο κύκλο της σιωπής και να τον σπάσουν λέγοντας ο καθένας τις αλήθειες τους. Να λες και να ακούς την αλήθεια είναι δύσκολο και επώδυνο αλλά όταν το τολμάς τόσο ψυχοθεραπευτικό τελικά!

Η Πέμυ Ζούνη εμπιστεύτηκε όχι άδικα το εγχείρημα του Θ. Αθερίδη και πρωταγωνιστεί ξανά προς τέρψιν των αυτιών και κυρίως των ματιών μας.

Η Ρένια Λουιζίδου η σταθερή αξία της παράστασης, προσεγγίζοντας πάντα τους ρόλους της με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που την διακρίνει, κατορθώνει να είναι το ίδιο αρεστή και αγαπητή κάτω αλλά κυρίως πάνω στη σκηνή, εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Γιόσι, το φλέρτ της Ειρήνης (Φωτεινή Αθερίδη) που έφερε από το τελευταίο ταξίδι της στην Ιαπωνία, ένας έξυπνος κωμικός ρόλος που ο πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός έφερε εις πέρας με φυσικότητα και αξιοπρέπεια.

Αν το κωμικό ζύγι της παράστασης είναι ο Λ. Ελευθερίου, το δραματικό ανέλαβε να δικαιώσει η όμορφη Ευαγγελία Συριοπούλου. Εγώ πάντως από τη θέση μου, διέκρινα χαρακτηριστικά κλασσικής δραματικής ηθοποιού.

Η Φωτεινή Αθερίδου ήταν η αποκάλυψη της παράστασης και απέδειξε την γνωστή λαϊκή ρήση «το μήλο κάτω από τη μηλιά». Εφόσον κάνει τις σωστές επιλογές και ανοίξει τα φτερά της, αναμένεται να διαγράψει την δικιά της ιστορία στο σανίδι.

Τελικά τι είναι το ΔΟΞΑΠΑΤΡΗ;
Είναι η αρχή μιας εσωτερικής προσευχής;
Είναι κεντρικός δρόμος στο Κολωνάκι που μένουν 2 οικογένειες και περιμένουν πεινασμένες delivery πίτσες;
Είναι το σημείο του κεφαλιού που μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και καρκινικός όγκος;
Είναι κι άλλα; Μήπως είναι πολλά;

Πηγαίνετε στο Μικρό Παλλάς από Τετάρτη έως Κυριακή, και ίσως το ανακαλύψετε.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ