Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Ακόμα μια ευφυής κωμωδία του μεγάλου Αριστοφάνη, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της γενικότερης επίδρασης, που είχαν τα έργα του την εποχή εκείνη, αν και μιλάμε πλέον για το τέλος της δομής της αρχαίας κωμωδίας, όπως τη γνωρίσαμε στα προηγούμενα έργα του.
Εδώ λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Αριστοφάνης είναι ο πρώτος, ίσως, που μίλησε στα έργα του, για μια διαφορετική δομή της κοινωνίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, που παραπέμπει στις βασικές αρχές της ιδεολογίας του κομμουνισμού. Η ισότιμη θέση των γυναικών στην πολιτική ζωή, αλλά και η ελευθερία και κοινοκτημοσύνη που επιβάλουν στον σεξουαλικό τομέα δεν ευνοεί την άλλη κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας, τους άντρες και φανερώνει σε δεύτερη ανάγνωση τα τρωτά σημεία του συστήματος αυτού, τα οποία όμως δεν οφείλονται τόσο στη δομή του, όσο στα έμφυτα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και συγκεκριμένα στον υπέρμετρο εγωισμό του.
Ο Γιάννης Μπέζος με τη σκηνοθετική του ματιά κατάφερε να παρουσιάσει όλα αυτά τα στοιχεία στο κοινό, δίνοντας παράλληλα μια σύγχρονη ματιά στο ούτως ή άλλως επίκαιρο έργο, έχοντας παράλληλα και τη σημαντική συμβολή των ενδυματολογικών επιλογών του Γιώργου Γαβαλά, αλλά και των τραγουδιών του Κωστή Μαραβέγια, τα οποία είναι εξαιρετικά και άριστα ερμηνευμένα από το χορό και τους μουσικούς, που βρίσκονται στη σκηνή.
Ερμηνευτικά ο Γιάννης Μπέζος δεν επαναπαύεται στην ερμηνεία ενός «γυναικείου» ρόλου, χρησιμοποιώντας τα χαρακτηριστικά, που τον ανέδειξαν στους «Απαράδεκτους», αλλά χρησιμοποιεί το ρόλο ως μέσο, για να παρουσιάσει τις βαθύτερες πτυχές και τα χαρακτηριστικά των γυναικών της εποχής.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης με το πηγαίο ταλέντο του κρατάει ίσως τον πιο αμιγώς κωμικό ρόλο της παράστασης και τον φέρνει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία.
Ο Λαέρτης Μαλκότσης επίσης εξαιρετικός ως «Χρέμης» .
Οι «γριές» ήταν σίγουρα το κερασάκι στην τούρτα της παράστασης με την παρουσία τους και την αστείρευτη τους ενέργεια, που συνεπήρε το κοινό.
Ο Πάνος Βλάχος έχει σίγουρα το δικό του μερίδιο στην επιτυχία.
Γενικά είναι μια εξαιρετική παράσταση, επίκαιρη και αναγνώσιμη σε πολλά επίπεδα, έτσι ώστε να είναι προσιτή όχι μόνο ως θέαμα, αλλά και ως ψυχαγωγία προς το κοινό.
