Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Από το Κορινθιακό Θέατρο “ ́ Βασίλης Ρώτας ́” στα πλαίσια των Θεατρικών Βραβείων Κηφισιάς, το Σάββατο 17/6 στις 21:00 στο αίθριο του Δημαρχείου Κηφισιάς ,Διονύσου & Μυρσίνης – Κηφισιά.
Η παράσταση τελικά τελευταία στιγμή έγινε σε κλειστό θέατρο στον ίδιο χώρο, λόγω βροχερού καιρού και όλοι έτρεχαν τελευταία ώρα να την προσαρμόσουν στο κλειστό χώρο. Μεγάλο επίτευγμα μια πολύ δεμένης ομάδας.
Κατά πάσα πιθανότητα το 392 π.Χ. ο Αριστοφάνης ανέβασε στη σκηνή της Εκκλησιάζουσες Σ’ αυτή τη συνέλευση γυναικών γίνεται πάλι μια συνωμοσία των γυναικών εκείνων που θέλουν να δώσουν ένα τέλος στην αντρική διοίκηση και να πάρουν οι ίδιες την εξουσία. Ό,τι έγινε με τη Λυσιστράτη με αφορμή τη δυσάρεστη κατάσταση που δημιούργησε ο πόλεμος, επαναλαμβάνεται τώρα εδώ με στόχο τη συνολική ανατροπή μ’ ένα κοινωνικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, που περιέχει μια κοινοκτημοσύνη αγαθών. Μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο η διαφθορά και οι ανισότητες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Οι γυναίκες μεταμφιεσμένες σε άντρες, πηγαίνουν κρυφά στην Εκκλησία του Δήμου και περνούν ένα ψήφισμα που τους δίνει την εξουσία..Επιβάλλουν τις πολιτικές τους μεταρρυθμίσεις και εφαρμόζουν περιουσιακή και ερωτική κοινοκτημοσύνη. Ψηφίζουν τις αρχές της απόλυτης κοινοκτημοσύνης, σύμφωνα με την οποία δεν θα υπάρχει ούτε ιδιοκτησία ούτε οικογένεια. Στόχος είναι να μη δουλεύουν οι πολίτες και τις δουλειές να κάνουν οι δούλοι, να λείψουν οι συκοφαντίες και οι δίκες, οι γυναίκες να ανήκουν σε όποιον άντρα θέλουν και στον έρωτα να προηγούνται οι άσχημες και οι γριές, έτσι ώστε όλοι να έχουν ίσα δικαιώματα σε όλα. Ωστόσο, η υλοποίηση του προγράμματός τους θα αποδειχτεί ουτοπική και θα υπονομευθεί από διαδοχικές κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Επειδή όμως στο σχέδιο μπλέκεται και μια κοινοκτημοσύνη γυναικών, το σχέδιο πάει στραβά. Μέσα από την κωμική φόρμα, τους χιουμοριστικούς διαλόγους και τα σπαρταριστά επεισόδια της πολιτικής αυτής κωμωδίας, ο ποιητής εκφράζει την πικρία του για την αδιέξοδη κατάσταση της Αθήνας, μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο μεγάλος ποιητής καταφέρνει με τη σάτιρά του και μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις να ξεσκεπάσει κάθε παρανομία και σκάνδαλο, να καυτηριάσει την ανηθικότητα , την πλεονεξία , τη δημαγωγία και τη δικομανία των Αθηναίων.
«Πρόκειται για ένα έργο που αποτελεί το πρώτο σχόλιο της ανθρωπότητας για τον κομμουνισμό. […]Παράλληλα όμως είναι μια σπαρταριστή παράσταση. Με αυτό το έργο, που διαθέτει στοιχεία ηθογραφίας αλλά και σπαρταριστής φάρσας, περνάμε στη μέση κωμωδία. Ο χορός περιορίζεται. Το παιχνίδι που γίνεται με τις γυναίκες που ντύνονται άνδρες για να ξαναγίνουν έπειτα γυναίκες είναι πολύ ελκυστικό. Όταν βάζει στο στόμα της Πραξαγόρας ρητορικά σχήματα και πολιτική ανάπτυξη, την οποία διανθίζει με χιούμορ, από τη φύση της αυτή η σύλληψη έχει μια κρυμμένη σοβαροφάνεια που οδηγεί στην ιλαρότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οδηγούμαστε στην παρωδία. Το ιδεολογικό υπόβαθρο και η εκρηκτική του σύνθεση δίνουν το στίγμα της πιο γελαστικής κωμωδίας του Αριστοφάνη.[…]» Έλεγε ο Σπύρος Ευαγγελάτος για την παράστασή του το 1998 και μετά το 2004.
Η παράσταση του Κορινθιακού θιάσου « Βασίλης Ρώτας» απέσπασε στο Φεστιβάλ ερασιτεχνικών θιάσων Κηφισιάς τον Ιούνιο 2017 δύο βραβεία, σκηνικών Βούλα Παρασκευά και μουσικής σύνθεσης Δώρα Θεοδώρου – Κωνσταντίνου.
Η παράσταση ήταν σπαρταριστή. Τα χρώματα των σκηνικών μαζί και τα κοστούμια έδιναν μια σύγχρονη αριστοφανική ματιά. Η μουσική πρωτότυπη υποστηρίχθηκε από ζωντανό τραγούδι της ομάδας, πολύ δύσκολη απόφαση αυτή, με αίσιο αποτέλεσμα και από έξυπνες χορογραφίες. Ο παραστασιακός λόγος, η υπέροχη μετάφραση του Κ. Τοπούζη, έδωσε έναν Αριστοφάνη με επίπεδο όχι εκχυδαϊσμένο, με στόχο το εύκολο γέλιο. Εδώ το γέλιο ήταν αβίαστο, φυσικό και σε επίπεδο που προβλημάτιζε αλλά δεν προκαλούσε.
Η Πραξαγόρα Ελένη Μαυραγάνη, είχε τη σπιρτάδα και το σθένος της νεαρής αυτής γυναίκας που θέλει επιτέλους να βγάλει τον τόπο της από την παρακμή και την εκμετάλλευση όπου έχει πέσει και αντιπροτείνει ένα πρωτοπόρο σχέδιο.
Εξαιρετική η σκηνή με τους Α ́ Γριά:-Παγώνα Τσαλπαρά, με ακραία κωμικό κοστούμι και μίμηση γριάς ξεμωραμένης, το ίδιο και η Β ́ Γριά- Μαρία Ρουσέτου με ένα συνεχές τρέμουλο στο στόμα και το προγούλι ,ενώ η Γ ́ Γριά: Γιώτα Κλεμπετσάνη – Σούκουλη έτρεμε κυρίως με το μπαστούνι της. Η σκηνή που οι δύο νεαρές Α ́ Νεαρή- Κωνσταντίνα Μπουλμέτη και Β ́ Νεαρή- Κλειώ Δημογέροντα διεκδικούν μαζί με τις τρεις γριές τον ίδιο ομορφονιό, το Νεαρός - Ηλία Κεστερτζή, δημιουργεί έναν πανικό επί σκηνής με πολλές αστείες κινήσεις και ευρήματα, που αναδεικνύουν το αριστοφανικό πνεύμα και προξενούν γνήσιο γέλιο.
Υπέροχο το τραγούδι της κηρύκαινας Μαρίνα Πιτσίκου!
Μια παράσταση οργανωμένου συνόλου με υπέροχες ερμηνείες και στενές συνεργασίες.
Μετάφραση : Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία : Παύλος Καράγιωργας
Βοηθός Σκηνοθέτη : Νίκη Κατσαρού
Μουσική Σύνθεση – Προσαρμογή στίχων -Ενορχήστρωση: Δώρα Θεοδώρου – Κωνσταντίνου
Διδασκαλία Τραγουδιών: Κορνηλία Κουντούρη
Σκηνικά – Κοστούμια : Βούλα Παρασκευά
Φωτισμοί- Ηχητικά : Νίκη Κατσαρού
Μακιγιάζ: Ιωάννα Κατσαρού
Κομμώσεις: Μαρία Ρουσέτου
Διανομή
Πραξαγόρα: Ιωάννα Κατσαρού - Ελένη Μαυραγάνη
Α ́ Γυναίκα: Βιβή Ασπρούδη
Β Γυναίκα: Αναστασία Ρουστέμη – Γκουργιώτη
Γ ́ Γυναίκα: Αθανασία Λάσκα
Βλέπυρος: Δημήτρης Χρυσικόπουλος
Χρέμης: Νίκος Κωνσταντέλος
Α ́ Άνδρας: Νίκος Παπαντωνόπουλος
Β ́ Άνδρας: Νίκος Σωτηρόπουλος
Κηρύκαινα: Μαρίνα Πιτσίκου
Α ́ Γριά: Παγώνα Τσαλπαρά
Β ́ Γριά: Μαρία Ρουσέτου
Γ ́ Γριά: Γιώτα Κλεμπετσάνη – Σούκουλη
Α ́ Νεαρή: Κωνσταντίνα Μπουλμέτη
Β ́ Νεαρή: Κλειώ Δημογέροντα
Νεαρός: Ηλίας Κεστερτζής
Θεράπαινα: Νίκη Σκούρτη
Νέος: Άγγελος βασιλάκης
Στο χορό των γυναικών συμμετέχουν και οι Ντίνα Λόντρα, Κική Τσόγκα, Νικολέτα Καρβελά
Σύντομο βιογραφικό θιάσου
Το Κορινθιακό Θέατρο “ ́ Βασίλης Ρώτας ́” Ιδρύθηκε το 1981 και τιμητικά φέρει το όνομα του Κορίνθιου ΠΟΙΗΤΗ κι ΑΓΩΝΙΣΤΗ Βασίλη Ρώτα.
Στα 36 χρόνια της ύπαρξης του έχει παρουσιάσει δεκάδες έργα σε πόλεις και χωριά στην Ελλάδα, την Κύπρο και τις Βαλκανικές χώρες.
Λίγα λόγια για το έργο
Οι γυναίκες σκοπεύουν να πάρουν την εξουσία από τους άντρες. «Να σώσουν την πατρίδα». Δοκιμάζουν τα όσα θα πουν στο βήμα. Φανερές οι αδυναμίες τους, αλλά ταυτόχρονα και η δύναμή τους. Σύγκρουση ανδρών και γυναικών; Όχι. Σύγκρουση δύο κόσμων; Ναι.
Ενός κόσμου γερασμένου με ένα κόσμο νέο κι όμορφο, με ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις πρόβλημα δεν βρίσκεται στο «φύλο» της εξουσίας, αλλά στην ιδεολογία των ανθρώπων που ασκούν την εξουσία. Τα καταφέρνουν πάντα; Όχι.
Πρέπει να επιμένουν; Ναι.
