Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Το «Εσωθέατρο» το γνώρισα πριν χρόνια , όταν ακόμα δεν είχα φτιάξει τη σελίδα theatromania.gr . Τότε λοιπόν έπαιρνα ένα οδηγό θεάτρου από το περίπτερο και ξεκίναγα να κυκλώνω με το μολύβι τις παραστάσεις που μου άρεσαν, συνήθως με κριτήριο το έργο και όχι τους ηθοποιούς. Έτσι έτυχε να καταλήξω ένα βράδυ στο θέατρο αυτό και να δω για πρώτη φορά το Τάσο Προύσαλη στο ρόλο του Ρασκόλνικοφ στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Αυτό ήταν. «Κόλλησα».
Το θέατρο είναι μικρό και χωράει 40 άτομα το πολύ αλλά έχει και το πλεονέκτημα ότι έρχεσαι σε άμεση επαφή με τη σκηνή. Παίζουν ακριβώς μπροστά σου και αυτό σου δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση αμεσότητας. Στο τέλος ο «εραστής» του θεάτρου Τάσος Προύσαλης έχει πάντα την καλή διάθεση όχι απλά να επικοινωνήσει με το κοινό αλλά να δημιουργήσει ένα «συμπόσιο» που μπορεί να κρατήσει για πολύ ώρα αφού το φάσμα των γνώσεων του καλύπτει από αρχαία Ελλάδα μέχρι Ινδουισμό πάντα με συνοδεία από καλό κρασί που φτιάχνει ο ίδιος.
Αυτά που προανέφερα μπορεί να μην αφορούν άμεσα την τωρινή παράσταση αλλά ήθελα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι το θέατρο δεν είναι απλά το να δεις μια παράσταση και μετά να γυρίσεις σπίτι και να πέσεις για ύπνο. Μετά το τέλος της παράστασης πρέπει να δημιουργούνται ερωτήματα και όχι απαντήσεις έτσι ώστε να ξεκινάει ένας γόνιμος διάλογος πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους.
Η τωρινή παράσταση λοιπόν «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Χάρολντ Πίντερ είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο με θεατρική μορφή . Έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και εναπόκειται στις ανάγκες του θεατή τι θα επιλέξει να ακουμπήσει . Και αναφέρω τη λέξη «ακουμπήσει» γιατί στη συζήτηση που είχαμε μετά το τέλος της παράστασης με το σκηνοθέτη και άλλους θεατές υπήρξαν πολλές απόψεις για το συμπέρασμα που βγαίνει από το έργο και όλες ήταν αποδεκτές με βάση τα επιχειρήματα του καθενός .
Η σκηνοθεσία σεβάστηκε το κείμενο και επικεντρώθηκε περισσότερο στην καθοδήγηση των ηθοποιών.
Οι δύο βασικοί ηθοποιοί με την ερμηνεία τους κράτησαν μια λεπτή ισορροπία που παρέπεμπε σε τραγική κωμωδία και θέατρο του παραλόγου κάτι που έκανε το όλο εγχείρημα αρκετά ενδιαφέρον. Ο τρίτος ηθοποιός φορώντας μάσκα και παραμένοντας βουβός καθόλη τη διάρκεια της παράστασης στηρίζει ουσιαστικά το «εύρημα » του συγγραφέα που μέσω αυτού ενεργοποιεί τη δράση των άλλων δύο.
Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα αρκετά απαιτητικό κείμενο τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές και χρειάζεται «ψάξιμο» αν όχι πριν ,τότε σίγουρα μετά το τέλος της παράστασης. Οι συντελεστές πάντως σου δίνουν τα κατάλληλα «εργαλεία» και δεν θα βρεις δικαιολογία για το αντίθετο .
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
