Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Το έργο δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό και θεωρώ ότι ήταν καλή επιλογή από τη Στεφανία Γουλιώτη, η οποία, έχοντας εδραιωθεί ως μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, αν όχι η καλύτερη, μπήκε στη διαδικασία ανάδειξης έργων. Το κοινό λοιπόν πάει αρχικά για να δει τη Στεφανία Γουλιώτη και αυτό το «καινούργιο», που έχει να του προτείνει και όχι απλά για να δει ένα γνωστό, αρχαίο έργο.
Οι Ευμενίδες, το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου, έχουν ως κεντρικό πρόσωπο τον Ορέστη και την απενοχοποίηση, που προσπαθεί να βρει για τις πράξεις του παρελθόντος. Σκηνοθεσία δεν υπάρχει όπως δηλώνει η πρωταγωνίστρια, όμως, κατά τη γνώμη μου η ερμηνεία της είναι εξαιρετική, γιατί καταφέρνει να μετατραπεί σε «καλό αγωγό» του κειμένου και να το μεταφέρει στο κοινό με απόλυτη επιτυχία.
Οι αλλαγές στη φωνή της και ο ρυθμός, που εναλλάσσει δείχνουν τα βασικά στοιχεία του εξαιρετικού ταλέντου της, το οποίο χρησιμοποιεί για να διακρίνει τους ρόλους του έργου, που ερμηνεύει (Αθηνά, Ορέστης ,Ευμενίδες κτλ).
Το έργο βέβαια ίσως έχει βαθμό δυσκολίας για το μη μυημένο θεατή, αλλά αν έχεις καλή γνώση του κειμένου και της πλοκής δε γίνεται να μη σε συνεπάρει.
Υπάρχουν και αρκετά σημεία, που οι ομοιότητες με τις καταστάσεις που ζούμε σήμερα είναι έκδηλες, όπως η εσωτερική προσπάθεια του Ορέστη να απενεχοποιηθεί από τις πράξεις που έκανε και για τις οποίες σε μεγάλο βαθμό δεν ευθύνεται αυτός αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει… σας θυμίζει κάτι αυτό;
Από κει και πέρα δε γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στο βίντεο του Dorijan Kolundžija και τους φωτισμους του Δημήτρη Κασιμάτη, που δίνουν στην παράσταση τη δυνατότητα να μη χαρακτηριστεί ως απλά ένας καλός μονόλογος αλλά ως ένα καινοτομικό εγχείρημα, που κέρδισε το ρίσκο.
Είναι μια παράσταση, που άνετα μπορεί να παιχτεί στο εξωτερικό ή τουλάχιστον να συνεχιστεί σε κάποια σκηνή την προσεχή θεατρική περίοδο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
