Κριτική για την παράσταση "Έξυπνα μικρά ψέμματα"

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή

Το κείμενο του Τζο Ντι Πιέτρο είναι από αυτά που, αν και αναφέρονται σε χιλιοειπωμένες καταστάσεις για τις σχέσεις των ζευγαριών, σε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σημασία δεν έχει τι θα πεις, αλλά πως θα το πεις. Και σε αυτήν την περίπτωση πως θα το γράψεις. Ο συγγραφέας, λοιπόν, που έχει κι άλλες επιτυχίες να επιδείξει, όπως το musical «Memphis», δημιουργεί εξαιρετικά ενδιαφέρουσες καταστάσεις με κωμικά και δραματικά στοιχεία μεταξύ δύο ζευγαριών διαφορετικής ηλικίας, καταπιάνεται με το ζήτημα της απιστίας και εν τέλει με αυτό της αυτογνωσίας, που κουβαλά ο καθένας μέσα του και τον οδηγεί σε αποφάσεις, που επηρεάζουν όχι μόνο τη δική του ζωή, αλλά και πολλών άλλων.

Εξαιρετικής σημασίας, βέβαια, για την παράσταση, κατά τη γνώμη μου, είναι και η απόφαση του Πέτρου Φιλιππίδη να μεταφράσει μαζί με το γιο του Δημήτρη και να σκηνοθετήσει αυτό το σπουδαίο έργο, στο οποίο καταφέρνει να διαχειριστεί τέσσερις ηθοποιούς με τέτοιο τρόπο, προκειμένου να πάρει από τον καθένα αυτό, που χρειάζεται η παράσταση. Ιδιαίτερα σημαντικές οι σκηνές, που ο ένας ηθοποιός αντιδρά στο κείμενο, που ερμηνεύει ο άλλος, με όλα του τα μέσα, σωματικά και εκφραστικά. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο για το θεατή. Ο ρυθμός, οι παύσεις είναι και αυτά στοιχεία του έργου που έχουν ρυθμιστεί στην εντέλεια από το σκηνοθέτη.

Η Κάτια Δανδουλάκη έχει ένα ρόλο που της ταιριάζει απόλυτα, καταθέτοντας μια δυναμική παρουσία στη σκηνή, καταφέρνοντας παράλληλα να χαρίσει εξαιρετικές κωμικές κι δραματικές στιγμές στο κοινό της.

Ο Γιώργος Παρτσαλάκης είναι απλά συγκλονιστικός στο ρόλο του. Οι σκηνές που παίζει μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου του είναι ίσως οι καλύτερες του έργου και δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του.

Ο Αλμπέρτο Φάϊς έχει εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά ως ηθοποιός, εμφάνιση, εκφράσεις, σωστή εκφορά του λόγου και γνωρίζει επίσης άρτια πως να τα χρησιμοποιεί. Έχει ίσως το δυσκολότερο ρόλο, με αρκετές διακυμάνσεις και ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία στις απαιτήσεις του.

Η Δανάη Σκιάδη καταφέρνει να σταθεί εξαιρετικά δίπλα σε ηθοποιούς με μεγαλύτερη εμπειρία, χωρίς να υπερβάλει στις εκρήξεις της και φαίνεται ότι η δροσερή της παρουσία δεν είναι το μόνο προσόν της.

Τα σκηνικά της παράστασης από το Γιώργο Γαβαλά είναι απόλυτα ταιριαστά στο ύφος του έργου και λειτουργικά.

Τα κοστούμια από τη Παναγιώτα Κοκκορού καταδεικνύουν με πιστότητα την κοινωνική τάξη, στην οποία ανήκουν και οι τέσσερις χαρακτήρες.

Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου ενισχύουν το «ιλουστρασιόν» σκηνικό και  τονίζουν τη συναισθηματική φόρτιση των ηρώων.

Αποχωρώ ενθουσιασμένος, αλλά και στεναχωρημένος που δεν μπορώ να συγχαρώ τους ηθοποιούς προσωπικά, καθότι έχουν λίγο χρόνο να προετοιμαστούν για τη βραδινή παράσταση. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι κανένα από τα ζευγάρια, που αποχωρούν, επίσης ενθουσιασμένα από το θέατρο, δεν κρύβουν μέσα τους και αυτά κάποια έξυπνα, μικρά ψέματα. Το θέατρο όμως απαιτεί μεγαλύτερη ειλικρίνεια απ’ ότι η ίδια η ζωή…

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ