Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Η νέα σκηνοθετική δουλειά της Ιόλης Ανδρεάδη είναι και αυτή καρπός της συνεργασίας της , στο κείμενο, με τον Άρη Ασπρούλη, ένα δίδυμο που φαίνεται ότι έχει αποκτήσει την ικανότητα να μεταφέρει σημαντικά ιστορικά γεγονότα στη σκηνή, όχι μόνο ως απεικόνιση αλλά και ως ποιητική προέκταση λέξεων και εννοιών που τα χαρακτηρίζουν και που, συνήθως, η ιστορική τεκμηρίωσή τους δεν περιλαμβάνει.
Η παράσταση παρουσιάστηκε σε ανοιχτούς χώρους των Μουσείων του Δικτύου Μουσείων ΠΙΟΠ και ένας από αυτούς ήταν το Ιστορικό Αρχείο του Ιδρύματος στην Αθήνα. Η σκηνή, ένα αίθριο με το φυσικό σκηνικό του δέντρου, χρησιμοποιήθηκε άρτια από τη σκηνοθέτιδα που το ενέταξε σκηνογραφικά (Δήμητρα Λιάκουρα) στο ύφος του έργου προσθέτοντας απλά ένα υπερυψωμένο επίπεδο ως σκηνή, φουστανέλες (Δήμητρα Λιάκουρα) και βέβαια με τους κατάλληλους φωτισμούς της Στέβης Κουτσοθανάση.
Το κείμενο, το οποίο αναφέρεται στην προεπαναστατική περίοδο του 1821 και τις διεργασίες μεταξύ των μελών της Φιλικής Εταιρίας είναι καλοδουλεμένο με πληροφορίες που δεν κουράζουν το θεατή και η δραματουργική επεξεργασία δίνει στους ηθοποιούς τη δυνατότητα να χτίσουν το ρόλο τους έχοντας τα διακριτά στοιχεία των σημαντικών αυτών προσωπικοτήτων. Ο μονόλογος του καθενός "σπάει" συχνά με εύστοχα σκηνοθετικά τεχνάσματα και δημιουργεί τον κατάλληλο ρυθμό.
Οι συμβολισμοί και οι αναφορές του έργου δίνουν χρήσιμες πληροφορίες στο θεατή και οι ταμπέλες με τα ονόματα είναι ένα σκηνοθετικό εύρημα που, ίσως, δεν χρειάζεται καθότι οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν δεν είναι πολλοί και σε ένα βαθμό λειτουργεί ως "μασημένη τροφή" .
Οι τέσσερις ηθοποιοί (Νεφέλη Κουρή, Αγησίλαος Μικελάτος, Κώστας Νικούλι, Δέσποινα Σαραφείδου) που ερμηνεύουν τους πέντε ρόλους του έργου δημιουργούν ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που μέσα από τους, κατά βάση μονολόγους τους, αλληλεπιδρούν και συνθέτουν εικόνες και συναισθήματα που καταλήγουν εύρυθμα στο κοινό.
Η έμπειρη Δέσποινα Σαραφείδου εντυπωσιάζει με τη δυναμική της ερμηνεία και διατηρεί μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον των θεατών.
Οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση σε συνδυασμό με τον καπνό δημιουργούν την κατάλληλη μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Η παράσταση τελικά δεν αφήνει το αποτύπωμα της απλά ως ιστορική αναδρομή σε ένα κομβικό γεγονός της ιστορίας μας, αλλά ως βαθύτερη σκέψη για τα κίνητρα από τα οποία εφορμάται μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που καταφέρνει να εμπνεύσει πολλούς περισσότερους και να ανασύρει στην επιφάνεια την οικουμενική ανάγκη των ανθρώπων για ελευθερία.
Το πρόγραμμα είναι εξαιρετικά επιμελημένο και αξίζει να το πάρετε.
