Από τη Ναντίν Αθανασίου.
Σάββατο βράδυ. Τρέχοντας για να προλάβω, καταφέρνω να βρεθώ στη θεατρική σκηνή «Προσωρινός», σ’ ένα μικρό, αλλά πολύ ζεστό χώρο στο Κολωνάκι. Με υποδέχονται θερμά και μου δείχνουν τη θέση μου. Πέντε λεπτά αργότερα αρχίζει η παράσταση.
Ένα λιτό, καλόγουστο σκηνικό, φτιαγμένο από τον Χρήστο Κωνσταντέλλο, μία εκφραστική αφηγήτρια, που προετοιμάζει το κοινό λίγο πριν την επόμενη σκηνή, ένα υπέροχο έργο της Χιμένα Εσκαλάντε, μίας από τις σπουδαιότερες σύγχρονες θεατρικές συγγραφείς του Μεξικού, σκηνοθετημένα άρτια από την Εsther André Gonzalez.
Δύο ταλαντούχες ηθοποιοί, η Βίκυ Κυριακοπούλου και η Γιούλη Αθουσάκη. Δύο υπέροχα πλάσματα, που μέσα σε δευτερόλεπτα μετατρέπονται από μικρά κοριτσάκια, σε ώριμες γυναίκες, σε ανώριμες γυναίκες, σε ερωτευμένες, αλλοπαρμένες, θυμωμένες, φοβισμένες, εξαρτημένες, συνειδητοποιημένες γυναίκες.
12 ιστορίες και οι ρόλοι συνεχώς εναλλάσσονται, ακόμα και μέσα στην ίδια ιστορία. Ο θεατής θα δει τον εαυτό του ολοκάθαρα πολλές φορές στη σκηνή… ίσως μάλιστα να νιώσει όμορφα, που τελικά δεν είναι αυτός… Στην επόμενη όμως σκηνή είναι αδύνατον να μην αρχίσει να βλέπει ομοιότητες, να μη νιώσει ενοχές, να μη γελάσει, να μην νοσταλγήσει, να μη μετανιώσει…
Το έργο περιγράφει ζωές. Ζωές γεμάτες πόνο, αδυναμία συνεννόησης, οργή και επιθυμία για εκδίκηση. Πόσο μακριά από τις δικές μας άραγε; Ποιος φταίει; Εμείς; Ή μήπως πάντα οι άλλοι;
Κάθε φορά που οι ηθοποιοί κοιτάζουν στο παράθυρο και φωνάζουν στον ουρανό με όλη τους την καρδιά, είναι σα να βάζουν ένα καθρέφτη μπροστά σου. Πόσες ζωές χρειαζόμαστε για να γίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε; Αν ήμασταν κάτι άλλο, σε κάποιον άλλο χρόνο, αν οι ρόλοι πραγματικά εναλλάσσονταν, όπως, ίσως έχουμε πολλές φορές ευχηθεί, τότε θα τα καταφέρναμε ή μήπως πάλι κάτι άλλο ή κάποιος άλλος θα έφταιγε; Χρειαζόμαστε πολλές ζωές για να βρούμε αυτό που ψάχνουμε ή μήπως επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας;
Οι δύο υπέροχες ηθοποιοί με την απίστευτη δυνατότητα τους, να αλλάζουν μέσα σε λίγα λεπτά πολλούς ρόλους και εν γένει πολλές προσωπικότητες, με την εκφραστικότητα τους, με τον ιδιαίτερο τονισμό του λόγου τους, με την υπέροχη κίνηση και την αύρα τους πάνω στη σκηνή, με τους μορφασμούς πόνου, αλλά και τις πολύ αστείες γκριμάτσες τους, όχι μόνο μας πείθουν, αλλά μας κάνουν να τις ξεχωρίσουμε, χρησιμοποιώντας πολύ εύστοχα την τέχνη ως εργαλείο αφύπνισης…
Η παράσταση ανεβαίνει και φέτος για 2η συνεχή χρονιά από την 15η Ιανουαρίου έως την 13η Μαρτίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
