Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Θαυμάζω συγγραφείς όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ που μπορούν να γράφουν θεατρικά έργα όπου δεν υπάρχει συγκεκριμένος χώρος και χρόνος και το κείμενο εμβαθύνει σε έννοιες που έχουν να κάνουν με τα βαθύτερα κίνητρα και τις ανάγκες του ανθρώπου.
Ένα τέτοιο κείμενο είναι και «Η γραμμή» του Israel Horovitz όπου ο συγγραφέας ασχολείται με την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, αυτής της «πρωτιάς». Όλοι μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, ενεργούμε καθημερινά σε πολλούς τομείς και ειδικά στον επαγγελματικό, με σκοπό, όχι απλά για να αποκτήσουμε τα αναγκαία αγαθά για την επιβίωση μας αλλά για να μεγιστοποιήσουμε το όφελος, με τραγικές όμως συνέπειες αφού γινόμαστε οι ίδιοι καταναλωτικά προϊόντα χωρίς συνείδηση και με μικρή ημερομηνία λήξης.
Το κείμενο μπορεί να φαίνεται απλό, κρύβει όμως μέσα του, πολύ έντεχνα, αυτές τις έννοιες και ο θεατής έχει την ευκαιρία να αντιληφθεί ότι παρά την εξέλιξη του ανθρώπου, οι ανθρώπινες σχέσεις συνεχίζουν να διέπονται από τους νόμους της ζούγκλας και όσο αυξάνεται η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, οι κανόνες αυτοί γίνονται όλο και πιο σκληροί, αν υπάρχουν.
Η μετάφραση του Αλέξη Καλλίτση σέβεται το πρωτότυπο κείμενο και η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη καταφέρνει να αναδείξει τα νοήματα του έργου δίνοντας πολύ καλό ρυθμό στην παράσταση και ισορροπώντας τα κωμικά στοιχεία με τα δραματικά που είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις στο έργο.
Ο σκηνοθέτης σέβεται απόλυτα το κείμενο, δίνει εξαιρετικό ρυθμό στην παράσταση και έχει ρυθμίσει άρτια τις παύσεις των ηθοποιών, ενώ παράλληλα κρατάει ένα από τους ρόλους του έργου κάτι που κάνει το εγχείρημα του ακόμα πιο δύσκολο αλλά επιτυχημένο εν τέλει.
Εξαιρετική δουλειά έχει κάνει και η Μαρίζα Τσίγκα στις χορογραφίες και την κίνηση καθοδηγώντας τους ηθοποιούς στην ερμηνεία του κειμένου πρώτα με το σώμα τους και μετά με τη φωνή.
Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου έχει τον πιο «αβανταδόρικο «ρόλο» στο έργο καθότι είναι η μόνη γυναίκα, δείχνοντας όμως και τη δυναμική του χαρακτήρα της αφού καταφέρνει να χειραγωγήσει τους τέσσερις ανταγωνιστές της χρησιμοποιώντας το ισχυρό «όπλο» που της χάρισε η φύση. Έχει μέτρο στην ερμηνεία της και ειδικά το γυναικείο κοινό της παράστασης ταυτίζεται απόλυτα με το ρόλο της.
Πολύ καλοί είναι και οι τέσσερις ηθοποιοί, Κώστα Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας, Αργύρης Αποστόλου και Νίκος Σταματόπουλος, που κρατούν τους ανδρικούς ρόλους με διακριτή ερμηνεία ο καθένας, δημιουργώντας ξεκάθαρα τα αρχέτυπα τους.
Πολύ προσεγμένο είναι και το πρόγραμμα της παράστασης το οποίο περιέχει όλο το κείμενο του έργου και αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας.
Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο που συνδυάζει τα φιλοσοφικά με τα ρεαλιστικά ερωτήματα για τα οποία ο άνθρωπος ψάχνει απαντήσεις και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κοραή Δαμάτη και την ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών, το κοινό φεύγει από το εξαιρετικά ζεστό και άρτια διαμορφωμένο χώρο του θεάτρου «Κάτω από τη γέφυρα» με ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για να τις βρει.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
