Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Μολονότι δεν γνώριζα το κείμενο του Reginald Rose, είχα μια αρκετά σαφή εικόνα για το έργο. Ωστόσο, δεν μπορούσα να φανταστώ με ποιον ακριβώς τρόπο θα μεταφερόταν αυτό στη σκηνή.
Μπαίνοντας στο χώρο, μεταφερόμαστε αυτόματα σε μια δικαστική αίθουσα. Οι ένορκοι εμφανίζονται σταδιακά, μπαίνοντας ένας ένας απόλυτα φυσικά στο ρόλο του, παρουσιάζοντας συνοπτικά το χαρακτήρα τους: άλλος σχολιάζει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, άλλος είναι πιο ανυπόμονος, άλλος πιο εκνευρισμένος… Γρήγορα μπαίνουμε στο νόημα του έργου, όπου αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ψυχογραφική υπόσταση των ηρώων και οι συγκρούσεις μεταξύ τους, πάνω στις οποίες διαδραματίζεται και όλη η υπόθεση του έργου.
Η σαφέστατη και απέριττη σκηνοθετική προσέγγιση της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη ήταν συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, αποτυπώνοντας απόλυτα την ατμόσφαιρα του έργου, σε συνδυασμό με τα καίρια σκηνικά του David Negrin, τα χαρακτηριστικά κοστούμια της Κικής Μήλιου και τις εξαιρετικές φωτιστικές επιλογές του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου. Η εκφορά του λόγου, χαρακτηριστική για τον κάθε ηθοποιό – ένορκο, όπως και η άλλοτε ανάλαφρη κι άλλοτε ασφυκτική κινησιολογία, υπό την καθοδήγηση της Χριστίνας Φωτεινάκη, φώτισε με δεινότητα τις πτυχές του έργου. Ο ρυθμός του έργου ήταν απόλυτα «σφιχτός», στον οποίο πολύτιμος αρωγός υπήρξε η πρωτότυπη μουσική επένδυση του Γιώργου Περού, περνώντας τον θεατή ξεκάθαρα από τη μία κατάσταση στην άλλη, παρακολουθώντας σταδιακά τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων…
Οι ερμηνείες έδεναν σε ένα ιδανικό σύνολο, ξεδιπλώνοντας ατομικά, αλλά και συνολικά τις διάφορες ψυχικές εκφάνσεις του κάθε χαρακτήρα, παρουσιάζοντάς μας ουσιαστικά τη διάβρωση της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα από μια σφαιρική οπτική. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος, ο Θανάσης Κουρλαμπάς, καθώς και ο Χριστόδουλος Στυλιανός, "κερδίζουν" κατά κάποιον τρόπο τις εντυπώσεις, με τις λίγο πιο κεντρικές ερμηνείες, ωστόσο, η συμμετοχή του κάθε ενόρκου ήταν καίρια σε κάθε στιγμή του έργου.
Ενθουσιάστηκα με τις προσωπικές στιγμές του καθενός στο μπάνιο, ειδικότερα τις στιγμές που κοιτάζονταν στον εικονικό καθρέφτη, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τον εαυτό και τις ατομικές τους σκέψεις, μέσα από αυτή την εξαιρετική σύλληψη του «αόρατου» καθρέφτη, κοιτώντας μας κατάματα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
