Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Ας μη μακρηγορούμε. Η παράσταση είναι καταπληκτική. Απόλυτα ρεαλιστική και συμβατή για την εποχή μας σε βαθμό που αν βρίσκεις πολλά κοινά στοιχεία, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Ας όψεται το ελπιδοφόρο τέλος.
Είναι φτιαγμένη για ανθρώπους που κάποια στιγμή στη ζωή τους ένοιωσαν ότι εγκλωβίζονται σε καταστάσεις για τις οποίες σίγουρα ευθύνεται η κοινωνία αλλά και ο ίδιος τους ο εαυτός. Για ανθρώπους που έχουν πάντα μια «φωνή» δίπλα τους να τους προστατεύει και να τους οδηγεί σε ένα ταξίδι με προορισμό την ελπίδα. Για ανθρώπους που ψάχνουν αυτή τη «φωνή» που θα τους πει να σηκώσουν το τηλέφωνο και να ξεφύγουν από την απομόνωση του εαυτού τους. Κι αν δεν είσαι εσύ αυτός σίγουρα ξέρεις κάποιον που πέρασε ή περνάει αυτό το «στάδιο». Ειδικά στην εποχή μας, ο ένας στους δύο.
Η Φωτεινή Μπαξεβάνη και η Αθηνά Μαξίμου συνθέτουν ένα δίδυμο με εξαιρετική «χημεία» στη σκηνή, άλλωστε το έργο γράφτηκε από τον Γιάννη Σκαραγκά ειδικά για αυτές.
Η σκηνοθεσία από τη Λίνα Ζαρκαδούλα είναι επίσης πολύ καλή και δίνει τη δυνατότητα στις δύο ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.
Οι πολύ καλοί φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου βοηθάνε πολύ το κοινό να διακρίνει ξεκάθαρα τις εναλλαγές του έργου.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη κάνουν το κείμενο ακόμα πιο ρεαλιστικό και ο θεατής «μπαίνει» αμέσως στο έργο.
Η μουσική από τη Φωτεινή Μπαξεβάνη μας αποκάλυψε μια ακόμα πτυχή του ταλέντου της και η φωνή της Νατάσας Μποφίλιου στο τραγούδι της παράστασης ολοκληρώνει άρτια το όλο εγχείρημα.
Κατά τη γνώμη μου είναι επιβεβλημένο να δείτε την παράσταση έτσι ώστε να βρει ο καθένας την δική του «εποχή του κυνηγιού», αυτή που έχει κρύψει βαθιά μέσα του μαζί με όλα αυτά που τον πληγώνουν και τον κρατάνε εγκλωβισμένο στον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι από τις παραστάσεις που εκτός από τέχνη παράγουν και δράση.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
