Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Η Μικρή μας Πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου «Θωμάς Θωμαΐδης»
Η άνοιξη κλείνει με έναν Μάη γεμάτο θέατρο, έναν Μάη γεμάτο ΚΘΒΡ!
Παρ’όλες τις αντίξοες συνθήκες με την καραντίνα και τον κορονοϊό το Κορινθιακό Θέατρο ''Βασίλης Ρώτας'' ξεκινά τη φετινή σεζόν παραστάσεων με όχι μία αλλά με δύο παραγωγές!
Ο θίασος αυτός έμπνευση και δημιούργημα ενός κορίνθιου, που αγάπησε πολύ τα γράμματα και το θέατρο, του Παύλου Καράγιωργα, έχει επιβιώσει μέσα στα χρόνια, παρόλο που πολλές φορές έχει εκδιωχθεί, έχει αντιμετωπίσει οικονομικές δυσκολίες και την άρνηση των αρχών, όμως όταν κάποιοι άνθρωποι αγαπούν το θέατρο και έχουν εκπαιδευτεί να το υπηρετούν ομαδικά και ομόψυχα, πολύ δύσκολα μπορεί να καταπνιγεί αυτό το πάθος.
«Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ έκανε την αρχή στις 30 Απριλίου και συνεχίζει μέχρι τις 9 Μαΐου, ενώ ακολουθεί «Η Ταράτσα» του Ζαν Κλωντ Καρριέρ, που παίρνει τη σκυτάλη με έναρξη των παραστάσεών της στις 14 Μαΐου.
Ο θίασος λειτουργεί ομαδικά και όλοι έχουν τον μοναδικό τους ρόλο, όπου τους χρειάζεται η παράσταση. Όλοι ενεργούν συνεργατικά. Η Παγώνα Τσαλπαρά, πνευματικό παιδί του Παύλου Καράγιωργα επιχείρησε αυτό το έργο του Ουάιλντερ, πολυπρόσωπο και με πολλές απαιτήσεις, όπως αυτές που συνήθως αναλάμβανε ο Ιδρυτής του Κ.Θ. Β. Ρ
Η Μικρή μας Πόλη ( Our town ) είναι τρίπρακτο θεατρικό έργο του Θόρντον Ουάιλντερ, τοποθετημένο στην φανταστική μικρή πόλη Γκρόβερς Κόρνερς και μιλάει για την ιστορία των κατοίκων μιας συνηθισμένης πόλης , στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η ρουτίνα της ζωής, ο έρωτας, ο γάμος, ο θάνατος, είναι τα στάδια στα οποία κινείται ο συγγραφέας.
Η πρώτη παράσταση του έργου ανέβηκε στο Mc Carter Theatre στο Princeton του New Jersey το 1938. Την ίδια χρονιά κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ.
Ο Ουάιλντερ καταγράφει την καθημερινή ζωή σε μια μικρή αμερικανική κοινότητα. Ξεναγός, οδηγός στη ζωή αυτή της κοινότητας η ηθοποιός και σκηνοθέτης Παγώνα Τσαλπαρά. Αυτή η πόλη θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Το πολυβραβευμένο έργο του Ουάιλντερ, δεν είναι μόνο «μια προσπάθεια να αποτιμηθεί το ανεκτίμητο και των πιο μικρών συμβάντων της καθημερινής μας ζωής», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο συγγραφέας, αλλά αγγίζει με ευαισθησία και τρυφερότητα την πεμπτουσία της Ζωής. Οι ζωή είναι στιγμές και κανείς δεν ξέρει πόσο θα ζήσει.
Το έργο περιγράφει απλές καθημερινές στιγμές που έχουν την αξία τους, που προσδίδουν ευτυχία και απόλαυση σε όσους τις ζουν.
Δυο οικογένειες που τελικά συμπεθεριάζουν οι Γκιμπς και οι Γκουέμπ. αποδίδουν όλο το μεγαλείο της καθημερινότητας σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής. Βέβαια ο Ούαιλντερ δεν παραλείπει να αναφερθεί εμμέσως στα κοινωνικά προβλήματα της χώρας, καθώς θέτει την αναπάντητη ερώτηση, αν αυτά τα μέγιστα κοινωνικά θέματα απασχολούν τους κατοίκους της περιοχής. ΟΙ άνθρωποι στο Γκρόβερς Κόρνερς όμως ασχολούνται κυρίως με την δική τους σκληρή και αδυσώπητη επιβίωση. Κάθε προσπάθεια του ανθρώπου καταλήγει στον θάνατο . Γι’ αυτό το έργο αυτό του Ουάιλντερ, ενώ μοιάζει με μια απλή ιστορία είναι πολλά περισσότερα, κυρίως για όσα ακούγονται χαλαρά μέσα στο έργο, όπως το θέμα της κοινωνικής ανισότητας και της «άσκοπης» θυσίας ανθρώπων της περιοχής για να συνεχίζει να ονομάζεται η χώρα Ηνωμένες πολιτείες Αμερικής και να αποφευχθεί η διάσπαση και η αυτονομία κρατιδίων. Θυσιάστηκαν άδικα άνθρωποι που δεν είχαν ξεμακρύνει διόλου από την περιοχή τους μόνο και μόνο για την ενότητα ενός πολυμορφικού κράτους .
Οι υπαινιγμοί αυτοί του συγγραφέα αναδείχτηκαν στην παράσταση και ακούστηκαν, ενώ έγιναν πιο έντονοι μέσα από την προβολή της απλής ζωής των ανθρώπων , των κινήσεών τους και τους ανησυχιών τους.
Τα σκηνικά είναι μινιμαλιστικά και όσα γίνονται υπαινίσσονται μέσα από την κίνηση, όπως το στρώσιμο του τραπεζιού και το σερβίρισμα του πρωινού , ή το καθάρισμα των φασολιών από τις κυρίες Γκιμπς (Ελένη Μαυραγάνη) και Γουέμπ (Κυριακή Δάρα), οι κινήσεις του γεύματος ή του καφέ από τους κυρίους Γκιμπς ( Βλάσης Ζαφείρης) και Γουέμπ (Σπύρος Μασούρης ), ή την απόλαυση του παγωτού από το ζευγάρι Έμιλυ Γουέμπ (Χρυσάνθη – Γεωργία Ραυτοπούλου) και Τζωρτζ Γκιμπς ( Σταύρος Κεμερλής). Όλοι πολύ εκφραστικοί και πειθαρχημένο στις σκηνοθετικές οδηγίες.
Αξίζει να γίνει ειδική μνεία στην Έμιλυ Γουέμπ (Χρυσάνθη – Γεωργία Ραυτοπούλου) , που πραγματικά εξέφρασε όλες της ηλικίες της ηρωίδας από τα μαθητικά χρόνια της ως την ηλικία των 26 χρονών που τελικά πέθανε. Η έκφρασή της, η ωριμότητά της, είχαν διαβαθμίσεις όπως και η εκφραστικότητά της.
Το ερώτημα που πλανάται είναι αν υπάρχει κάποιος που να ζει τη ζωή του. Το τέλος καθορίζει και την πορεία ή η πορεία το τέλος ή και τα δυο.
Σε αυτό απαντούν οι ηθοποιοί της παράστασης: Παγώνα Τσαλπαρά- Διευθυντής σκηνής,Βλάσης Ζαφείρης- Γιατρός Γκιμπς, Ιωάννης Ζουμής- Τζο Κρόγουελ, Αναστασία Ρουστέμη- Γκουργιώτη - Χάουι Νιούσαμ, Ελένη Μαυραγάνη-Κυρία Γκιμπς, Κυριακή Δάρα-Κυρία Γουέμπ, Σταύρος Κεμερλής-Τζωρτζ Γκιμπς, Αλεξάνδρα Παπακωνσταντίνου-Ρεμπέκα Γκιμπς. Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος-Γουόλι Γουέμπ, Χρυσάνθη – Γεωργία Ραυτοπούλου-Έμιλυ Γουέμπ, Δημήτρης Τσάγρης - Καθηγητής Γουίλαρντ , Σπύρος Μασούρης-Κύριος Γουέμπ, Νίκος Κωνσταντέλος-Σάιμον Στίμσον, Μαρία Ρουσέτου -Κυρία Σόαμς, Νίκος Σωτηρόπουλος-Αστυφύλακας Γουώρεν, Γιώτα Κλεπετσάνη- Σούκουλη- Σαμ Κραιγκ, Κική Τσόγκα-Τζο Στόνταρντ.
Πολλά συγχαρητήρια σε όσους προσπαθούν να διασώσουν την τέχνη και τον πολιτισμό κάτω από όποιες συνθήκες κάθε φορά διανύουμε. Το Κορινθιακό Θέατρο ''Βασίλης Ρώτας'' είναι άξιος συνεχιστής μιας μακράς παράδοσης.
