Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Το βραβευμένο με το βραβείο Lope de Vega 2007 έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» επέλεξε να παρουσιάσει, για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο, η Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη , σε μετάφραση από τα ισπανικά της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνικολάου.
Μια γυναίκα (Παναγιώτα Βλαντή) και ένας άνδρας, ο Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς), ένας καθηγητής που δεν διδάσκει πια εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας στο σχολείο που εργαζόταν, δέχεται μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου (Χάρης Τσιτσάκης) να αναλάβει τη μελέτη ενός μαθητή, παιδιού μιας παράξενης και γοητευτικής γυναίκας (Παναγιώτα Βλαντή), που προσπαθεί κι εκείνη να αντιμετωπίσει τα δικά της τραύματα.
Ανίκανοι να θεραπευτούν από το τραύμα που έχουν κληθεί να διαχειριστούν βρίσκονται κοντά με έναν μαγικό τρόπο, μέσα από μια μοιραία συνάντηση και ο ένας βοηθά τον άλλον να αντιμετωπίσει το αδιέξοδό του. Έχουν υποστεί κι οι δύο ένα προσωπικό τραύμα στην ζωή τους. Ο πόνος τους αβάσταχτος κι ο καθένας με τον τρόπο του έχει πλάσει ένα ψέμα για την πραγματικότητα, μια φανταστική εικόνα για να αντέξει. Η συνάντησή τους γίνεται μπροστά σε μια σιωπηλή λίμνη, ωραίος συσχετισμός για την ίδια τη ζωή, έναν χώρο προσμονής, θλίψης, δυσοσμίας, μια λίμνη στη δική τους περίπτωση χωρίς πάπιες, χωρίς ζωή. Αυτά τα λιμνάζοντα νερά είναι η ζωή τους. Είναι το έλος που τους ρουφά και προσπαθεί να τους εξαφανίσει.
Η Παναγιώτα Βλαντή ζει το πένθος της με μια εσωτερικότητα και παράλληλα πιέζει τον εαυτό της να ζήσει την χαρά. Έχει μια διακριτικότητα και ευαισθησία με μεγάλο πόνο. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς φέρει βαρύ το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να αντιδράσει σε κάποιο περιστατικό στο σχολείο του και ένιωσε ότι είχε αναιρεθεί ως δάσκαλος και ως άντρας . Έχει πραγματικά καμφθεί και μόνος του δημιούργησε τις συνθήκες επιβίωσής του. Ο δάσκαλός του Χάρης Τσιτσάκης, με την αποδεκτή ,ευπρεπή, με βαρύτητα φυσιογνωμία του, δημιουργεί αντίλογο στα όσα λέει, δεν του χαρίζεται , είναι σαν το alter ego του που τον ωθεί στη ζωή.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πιο διεισδυτικές απ’ όσο το κείμενο,που δεν έδωσε το βάθος της κατάστασης, ούτε μας οδήγησε ομαλά σε αυτή την κατάθλιψη που ξαφνικά διαπιστώσαμε στη σκηνή. Χρειαζόταν κάποια κλιμάκωση για να ενταχθεί ο θεατής ομαλά στο έργο.
Η σκηνοθεσία και ο διαχωρισμός της σκηνής (Γιώργος Χατζηνικολάου) λειτούργησαν έτσι που να σώζει και αισθητικά και θεατρικά το έργο το οποίο όμως άφησε τους θεατές με πολλά ερωτηματικά για ανεξήγητες συμπεριφορές. Μια σχιζοφρενική γραφή που σε πέταγε έξω.
Ο Νταβίντ Ντεσόλα είναι πετυχημένος κινηματογραφικός και τηλεοπτικός σεναριογράφος, στο θέατρο όμως όλα θα πρέπει να εξηγούνται και να οδηγούν στις καταστάσεις και τα συναισθήματα των ηρώων και όχι να βυθιζόμαστε βιαίως σε αυτά και μάλιστα χωρίς να έρχεται ποτέ η κάθαρση.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
