Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Το ότι θα έβλεπα ένα επίκαιρο έργο το ήξερα. Το ότι θα έβλεπα όμως, ένα τόσο επίκαιρο έργο με εξέπληξε.
Αρχικά παρατηρούμε την αλαζονεία, που διακατέχει τον εκάστοτε αρχηγό μιας κοινωνίας και στη συγκεκριμένη, τον Ιούλιο Καίσαρα. Όντας χαρισματικός ηγέτης, ξέρει πώς να ευχαριστεί το λαό του, ενώ συγχρόνως επιβάλλει την τυραννία του.
Στη συνέχεια παρακολουθούμε τον σχεδιασμό για την ανατροπή και τη δολοφονία του από τον Βρούτο και τα άλλα μέλη της Συγκλήτου. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον εδώ είναι το πώς διαφαίνεται η επίσης τυραννική νοοτροπία ανθρώπων, που θεωρούν πως λειτουργούν προς όφελος της δημοκρατίας. Στο τέλος βέβαια και οι ίδιοι έχουν κοινή μοίρα με τον άνθρωπο που δολοφόνησαν.
Η σκηνοθετική ματιά του Τσεζάρις Γκραουζίνις μας δίνει μια εξαιρετικά επίκαιρη ανάγνωση του έργου αναδεικνύοντας τα στοιχεία εκείνα, που δείχνουν την ηθική κατάπτωση μιας κοινωνίας, καλυμμένης με το πέπλο του ιδεολογικού σκοπού, που χρησιμοποιούν ως άλλοθι οι εκάστοτε αντιπρόσωποι του λαού.
Ο Γιάννης Στάνκογλου ήταν πολύ καλός στο ρόλο του Βρούτου, όπως και ο εξαιρετικός Κώστας Μπερικόπουλος στο ρόλο του Ιουλίου Καίσαρα. Ξεχώρισε επίσης ο Δημήτρης Ήμελλος ως Κάσσιος.
Το σκηνικό ήταν λιτό, όπως έπρεπε, και αυτό οδηγούσε το κοινό κατευθείαν στην ουσία του έργου.
Τα κουστούμια του Kenny MacLellan βοηθάνε εξαιρετικά στην επικαιροποίηση και η μουσική του Martynas Bialobžeskis ήταν ατμοσφαιρική.
Σίγουρα είναι από τις παραστάσεις, που δικαιώνουν την προσμονή του κοινού για υψηλού επιπέδου τέχνη αυτήν τη δύσκολη περίοδο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
