Από τον Ιωάννη Λάζιο
Η Μαρίκα Κοτοπούλη ανήκει στην γενιά εκείνων των ηθοποιών, που προέκυψαν από την διάλυση της Νέας Σκηνής (1905) και του Βασιλικού Θεατρου (1908). Έτσι, από τα προστατευτικά καλλιτεχνικά “θερμοκήπια” με έργα του Ίψεν, του Χαουπτμαν, του Μαίτερλινγκ του Ουάιλντ, διοχετεύτηκαν ξαφνικά στον ελεύθερο επαγγελματικό στίβο. Σ' αυτή τη μετάβαση, οι θίασοι σχηματίστηκαν με βάση το σύστημα του βεντετισμού, που είχε αποδώσει στην αστική Ευρώπη του 19ου αιώνα. Η Κοτοπούλη αποτελούσε τον πόλο έλξης του κοινού και φαίνεται ότι οι ικανότητές της ήταν τέτοιες που της εξασφάλισαν χρήματα και δόξα. Την άνοιξη του 1912 ανακαίνισε το κτίριο της "Νέας Σκηνής" και το μετονόμασε σε θέατρο "Μαρίκα Κοτοπούλη".
Παράλληλα, το 1919 στο Έθνος ο Τίμος Σταθόπουλος, επισημαίνει ότι "η Μαρίκα Κοτοπούλη έχει βίλες, έχει αυτοκίνητο". Βέβαια, δεν είναι περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η γυναίκα ανέπνεε για το θέατρο. Ασφαλώς, ο τρόπος της δεν ήταν ρομαντική καλλιτεχνία, όπως τόσο συχνά βλέπουμε, αλλά σκληρή και ασταμάτητη δουλειά. Αναλυτικότερα, το 1918 η Μαρίκα Κοτοπούλη, μας λέει ο Ξενόπουλος, δημιούργησε εικοσιπέντε καινούργιους ρόλους μέσα σε εφτά μήνες - χώρια οι επαναλήψεις των παλιών, δηλαδή περιπου ένα καινούργιο έργο κάθε εβδομάδα. Αυτή η γυναίκα είναι το πρόσωπο της παράστασης "Μαρίκα", η οποία ξεχωρίζει για την περιγραφικότητά της. Αντλώντας, από τις ιστορικές πηγές, πληροφορίες για την καταξιωμένη πρωταγωνίστρια, ο Πέτρος Ζούλιας συνθέτει μια προσωπογραφία. Εστιάζοντας στην προσωπικότητά της αναδυκνύει τα χρόνια της ηθοποιού από την ίδρυση της δικιάς της σκηνής έως και τα χρόνια μετά τον εμφύλιο.
Το έργο είναι σπονδυλωτό και αποτελείται από την επεισοδιακή παρουσίαση της ζωής της θεατρίνας. Έτσι, τόσο το έργο του Πέτρου Ζούλια, όσο και η σκηνοθεσία του ακολουθεί την προσφιλή σ' αυτές τις περιπτώσεις τεχνική: η προσωπική ιστορία παντρεύεται αρμονικά με την ιστορία της χώρας. Όσον αφορά τις ερμηνείες, αξιοσημείωτη είναι η συγκινητική ερμηνεία της Νένας Μεντή. Αυτή η σπουδαία ηθοποιός με δεινή υποκριτική καλλιτεχνία, οδηγεί την παράσταση. Στον ρόλο της Μαρίκας, φέρει όλα τα στοιχεία, που κάνουν την υποκριτική της... αλήθεια: φλογερό ταμπεραμέντο, εξυπνάδα που ακτινοβολεί στα λαμπερά της μάτια, την εμπειρία του σανιδιού, την ακαριαία σύνδεση με το κοινό.
Κι αν σ' όλα αυτά η ταύτιση είναι μεγάλη, το σημείο που απέχουν είναι η ομορφιά! Η κυρία Μεντή είναι εντυπωσιακά όμορφη, σ' αντίθεση με την Μαρίκα και δίνει τον καλύτερο της εαυτό, παρασύροντας "προς τα πάνω" όλο τον θίασο (Τζένη Σκαρλάτου, Νεφέλη Κουρή, Δεπάστας Γιώργος, Πατέλης Μάκης, Τουντασάκη Μαριάννα, Λόξας Γιώργος, Σίντος Γιάννης, Ναταλία Αθανασιάδη), ο οποίος κινείται με μετριοπάθεια στη συμβατικότητα του ρόλου. Τέλος, τα σκηνικά της Άννας Ζούλια, καλύπτουν όλο το φάσμα των αλλαγών, και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη, μάς δίνουν την αίσθηση του "πλούσιου" θεάματος.
Κοντολογίς, πρόκειται για μια προσπάθεια παρουσίασης της ζωής της Μαρίκας Κοτοπούλη. Προσπάθεια, που ανέδειξε την υπέροχη και γεμάτη πάθος και τρέλα Νένα Μεντή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
