Από την Άννα Μαύρου
Δευτέρα βράδυ είχα ένα ασυνήθιστο ραντεβού με 5 δολοφόνους στο θέατρο Vault.
Οπλίστηκα με θάρρος λοιπόν και έχοντας σώες τις θεατρικές αισθήσεις μου, εισήλθα οικειοθελώς στο πιθάρι της Πανδώρας (διανεμημένο σε κελί γυναικείας φυλακής, νεκροταφείο, τρελοκομείο, στο σαλόνι από ένα συνηθισμένο δυάρι ίσως κάπου στη Κυψέλη και τέλος σε ένα φτηνό κακόφημο μπαρ), έτοιμη να γίνω κοινωνός στις εξομολογήσεις των πέντε βασικών υπόπτων, των μαρτύρων κατηγορίας ή και υπεράσπισης ταυτόχρονα, αλλά και των ανθρώπων-αίτια για τα αιμοσταγή αυτά φονικά.
Ας μην εξιστορήσουμε με λεπτομέρειες τα τεκταινόμενα, ίσως έτσι κινδυνεύσει να χαθεί η μαγεία και το μυστήριο του να προσπαθήσει να εξιχνιάσει μόνος του ο καθένας τις πέντε τραγωδίες, που είναι έτοιμες κάθε Σάββατο & Κυριακή και κάθε Δευτέρα & Τρίτη με διαφορετικές διανομές να εκτυλιχτούν ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια σας.
Απλά μια διαπίστωση, μία μοιραία σύμπτωση που διέπει όλα τα εγκλήματα:
Όλα τα άτομα είναι εγκλωβισμένα από τη γέννησή τους κιόλας σε ένα χαοτικό συναισθηματικό κόσμο απόγνωσης κι απελπισίας, ζώντας και πεθαίνοντας εθισμένοι στον μόνιμο φόβο ότι θα καταλήξουν μόνοι τους και χωρίς έρωτα, όπως οι περισσότεροι εξάλλου…
Το τέρας του φόβου της εγκατάλειψης και της μοναξιάς οπλίζει τα χέρια τους, σαλεύει το νου τους και από απλούς καθημερινούς συνανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, τους μεταμορφώνει σε δράστες αποφασισμένους να χαραμίσουν και τις δικές τους ζωές μαζί με των άλλων.
Η κόλαση ΕΙΝΑΙ οι άλλοι, πόσο δίκιο είχε ο Σαρτρ.
Η απόφαση του αμιγούς δικαστηρίου των θεατών ήταν ομόφωνη: ένα συγκλονιστικό έργο, με την άμεμπτη σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Καρατζιά, την αμεσότητα του κείμενου του χαρισματικού Παναγιώτη Μπρατάκου και με ερμηνείες καθηλωτικές όλων αδιακρίτως των ηθοποιών της παράστασης, που δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να χάσει το θεατρόφιλο κοινό.
Για δεύτερη χρονιά θα παρουσιαστεί στο θέατρο Vault από τον Οκτώβρη.
