Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ.
Το έργο «The Lyons» έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard Theatre το 2011 και στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway.
«Πεθαίνω Ρίτα», «Ναι το ξέρω αγάπη μου, αλλά προσπάθησε να είσαι θετικός!» Αυτός ο διάλογος και μόνο είναι απόλυτα ενδεικτικός για το χάος μεταξύ των δυο αυτών προσώπων, των δυο συζύγων , του Μπεν και της Ρίτας στο νεκροκρέβατο του νοσοκομείου.
Όλοι οι ήρωες του έργου βρίσκονται σε μια καμπή της ζωής τους. Ο Μπεν Λάιονς- ο πατέρας (Παύλος Ευαγγελόπουλος ) είναι ετοιμοθάνατος και ακούει τη Ρίτα Λάιονς (Νικολέτα Βλαβιανού )– τη γυναίκα του να αναλίσκεται σε ένα σωρό ανοησίες, με μόνη της ανησυχία πως θα ανακαινίσει το σαλόνι της .Του δηλώνει δε πως μιας και δεν θα προλάβει να το χαρεί ο Μπεν, αφού θα πεθάνει, τουλάχιστον θα φύγει ήσυχος, καθώς θα σκέφτεται ότι θα το χαρεί εκείνη.
Η Νικολέτα Βλαβιανού σε έναν δύσκολο ρόλο καλείται να υποδυθεί την ανόητη μικροαστή, που μέσα της με τον θάνατο του συζύγου της, νιώθει ότι κλείνει, ένας κύκλος της ζωής της και είναι πρόθυμη να ανοίξει τον επόμενο. Νιώθει εξαπατημένη για όσα προσέφερε και επειδή είναι τρομερά ανασφαλής, αναζητά να βρει κάποιον να την στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο, κάποιον για να κρεμαστεί πάνω του.
Ο Μπεν Λάιονς (Παύλος Ευαγγελόπουλος )μιλά με επιθετικό τρόπο σε όλους σα να θέλει και αυτός να ξεκαθαρίσει τη θέση του μετά τα όσα έχει ζήσει σε αυτή την καταναγκαστική, αδιάλλακτη, ομοφοβική, ρατσιστική , εγωπαθή οικογένεια. Είναι απόλυτα άκαμπτος στις απόψεις του και στυγνός δυνάστης. Η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του, απαιτεί μια πιο δυναμική παρουσία για το πρόσωπο του άρρωστου δυνάστη.
Από το ρινγκ αυτό, μέσα στο νεκροδωμάτιο περνά μια νοσοκόμα (Άρτεμις Νικολάκη), και τα παιδιά της οικογένειας, ο Κέρτις (Γιώργος Παπαπαύλου )ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου ) που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών. Και οι δυο έρχονται για να χαιρετήσουν τον πατέρα τους ανίδεοι πάντα αρχικά για την σοβαρή κατάσταση της υγείας του.
Όλα τα μέλη της οικογένειας ζουν ένα προσωπικό δράμα και είναι εγκλωβισμένοι στη μοναξιά τους. Ο ένας δεν έχει αποδεχτεί τον άλλον. Σαν ύαινες ο ένας επιτίθεται στον άλλον, έτοιμος να τον κατασπαράξει. Δεν υπάρχει έλεος.
Η Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου )επισκέπτεται τον πατέρα της με ένα κάπως προσποιητό χαμόγελο στα χείλη. Η μητέρα της δεν είχε χρόνο να την ενημερώσει για την κατάσταση του πατέρα, γιατί έπαιζε μπριτζ. Η Φράνκι είναι απροετοίμαστη να ακούσει ότι ο πατέρας της βρίσκεται στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Η παρουσία της είναι αυτή ενός αδύναμου πλάσματος, που έχει καταπατηθεί από τους γονείς της, τον αποτυχημένο γάμο της, συνέπεια και αυτός μιας ασταθούς οικογενειακής κατάστασης.
Η επιπόλαια κι απολύτως εγωιστική συμπεριφορά της Ρίτας πληγώνει τους πάντες γύρω της. Άκρως χειριστική συμπεριφορά, που επιβεβαιώνεται με τον ερχομό του καταχαρούμενου Κέρτις, του γιου (Γιώργος Παπαπαύλου), που εννοείται δεν ξέρει για την κρισιμότατη κατάσταση του πατέρα του και δεν παραλείπει να αναφέρει πόσο νάρκισσοι και τέρατα ήταν και οι δυο του γονείς.
Το έργο θίγοντας το μείζον θέμα της κρίσης της οικογένειας, παραπέμπει σε άλλα έργα με απαίσιους γονείς, όπως «οι Τρομεροί γονείς» του Κοκτώ, Βικτώρ , «τα παιδιά στην εξουσία» του Βιτράκ ή τους « Βρυκόλακες» του Ίψεν, γονείς, που σαν τέρατα ρουφούν το αίμα των παιδιών τους και τα οδηγούν σε τρομερά αδιέξοδα, όπως αυτό του αλκοολισμού της Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου )και τον συναισθηματικό ευνουχισμό του Κέρτις με τις αποτυχημένες και εικονικές σχέσεις.
Τα παιδιά τους είναι ο σάκος τους του μποξ. Για αυτούς είναι η αλκοολική κόρη τους και η «ανωμαλάρα» , ομοφυλόφιλος γιος τους. Τα παιδιά είναι εξουθενωμένα ψυχολογικά από τις βολές των γονιών τους, χαμένοι και οι δυο σε μια απροσπέλαστη απόσταση.
Η Νικολέτα Βλαβιανού απλά υπέροχη, εγωπαθής , ανόητα λαλίστατη, χωρίς βάθος αισθημάτων, έτοιμη να κατασπαράξει το ενίοτε θύμα της, τον άνδρα της, τα παιδιά της, τον εραστή της. Πάντα θα βρίσκει μια μικρή τρύπα να τρυπώσει για να χαλάσει τη ζωή του άλλου και να διευκολύνει τη δική της.
Η ναρκισσιστική συμπεριφορά της μάνας έχει οδηγήσει όλα τα μέλη της οικογένειας σε μια καταστροφή. Στο τέλος εκείνη σώζεται προσπαθώντας να αρπάξει τα τελευταία κομμάτια ζωής, ακόμα και αν ξέρει ότι είναι χτισμένα πάνω σε σαθρές βάσεις.
Ο Γιώργος Παπαπαύλου υποδύεται με ερμηνευτική δεινότητα τον ομοφυλόφιλο πληγωμένο γιο, που ενώ είναι το θύμα των γονιών του αναπαράγει την συμπεριφορά τους για να χειριστεί τον γείτονά του, τον Μπράιαν, τον άνθρωπο, που εμμονικά φλερτάρει και που είναι και εκείνος «σκαλωμένος» στις δικές του τροχοπέδες. Στην πραγματικότητα ενεργεί βίαια, όταν εκβιάζει την αγάπη του, ξεγυμνώνει την ιδιαιτερότητά του, τον χειρίζεται, τον κρίνει, τον φέρνει σε δύσκολη θέση, ακριβώς όπως του έκαναν οι γονείς του, προκαλώντας τη βίαιη αντίδραση του Μπράιαν (Αλέξανδρος Βάρθης), που με κινηματογραφική συμμετοχή, όντας θύμα, και εκείνος μιας άλλης οικογένειας, που δεν τον έχει αποδεχτεί, αντιδρά με βίαιο τρόπο.
Στο νοσοκομείο ο Κέρτις φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί, που κραυγάζει την ανωριμότητά του.
Τα σκηνικά της Omada ART, μινιμαλιστικά και πολυλειτουργικά. Η μουσική σύνθεση της Ελντίνα Παπαναστασίου και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, μαζί με την έξυπνη σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ αναδεικνύουν το χάος της δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας, αλλά και τις υπέροχες ερμηνείες της Νικολέτας Βλαβιανού και Γιώργου Παπαπαύλου.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
