Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Μια παράσταση, μια συρραφή κειμένων που αφορούν γυναίκες που έχουν δεχτεί βία, κάθε είδους βία, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, απιστία, οικονομική εκμετάλλευση. Το θέμα είναι καίριο και απασχολεί την παγκόσμια επικαιρότητα καθημερινά. Η βία κατά των γυναικών υπονομεύει τα βασικά θεμελιώδη δικαιώματα της γυναίκας όπως την αξιοπρέπεια, την πρόσβαση στη δικαιοσύνη και την ισότητα των φύλων. Οι γυναίκες εδώ και χιλιάδες χρόνια κλαίνε, γελάνε, υποδουλώνονται, αγνοούνται, διαχωρίζονται, δολοφονούνται. Το ποσοστό γυναικοκτονίας συνεχώς ανεβαίνει αλματωδώς. Η βία πια έχει ξεπεράσει κάθε όριο και οι άνδρες την εκδηλώνουν στον πιο κοντινό αδύναμο, τη γυναίκα ή τα παιδιά, γεγονός που βέβαια αναδύει θέμα ψυχιατρικής διερεύνησης και οπωσδήποτε τιμωρίας. Είναι πολλές οι περιπτώσεις και ακόμα περισσότερες που αποσιωπούνται ή ακόμα μένουν ατιμώρητες.
Ο σκηνοθέτης Εμμανουήλ Γ. Μαύρος, στο Θέατρο Δρόμος, προς τιμή του έθιξε αυτό το φλέγον ζήτημα παρουσιάζοντας το έργο των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο που πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας και τη θέση της, όχι μόνο στις “σύγχρονες” αλλά και στις μελλοντικές κοινωνίες, θίγοντας ζητήματα κοινωνικής, πολιτικής και οικογενειακής καταπίεσης και απόγνωσης.
2222μ.Χ. Σε ένα μακρινό κόσμο σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη εποχή με τις κοινωνίες να έχουν διαμορφωθεί περισσότερο τρομακτικές και ανεπιθύμητες, τρεις γυναίκες βρίσκουν την δύναμη να αντισταθούν. Ο λόγος τους σιδερένια γροθιά, εκτοξεύει βέλη προς γνώση και συμμόρφωση. Είναι πια καιρός να αλλάξουν όλα. Τέρμα η εκμετάλλευση και ο διασυρμός των γυναικών.
Ο χορός εκλιπαρεί τη Μήδεια να μην σκέφτεται τον εαυτό της, παρά να σκέφτεται τα παιδιά της. «Φέρσου σαν άξια μητέρα και όχι σαν περήφανη γυναίκα!». Εκείνη είναι απλά έξαλλη. Έχει τόσα προσφέρει για αυτόν τον άνδρα και τώρα θα πρέπει να δεχτεί εκείνο τον νόμο που θέλει τους άνδρες να κυνηγούν τις νεώτερες γυναίκες. Πρέπει να το δεχτεί και αυτό ; «Καλύτερα να με θυμούνται σαν άγριο κτήνος, παρά σαν ήρεμη προβατίνα, που την πουλούν στη αγορά». Ο σύζυγος κάνει παιδιά στη γυναίκα του για να την ορίζει. «Αυτόν τον επαίσχυντο δεσμό θέλω να σπάσω!». Σκοτώνει τα παιδιά και μαζί με αυτά και τους αισχρούς νόμους.
Η ενδοοικογενειακή βία. Παρενόχληση, βιασμός. Γυναίκα μέσα στο σπίτι, σκεύος ηδονής κατορθώνει να στρέψει στο ανδρικό φύλο όλη τη βία που έχει δεχτεί. Η βία παράγει βία. Εκδίκηση προς τον άλλον και προς τον εαυτό.
Οι τρεις ηθοποιοί, η Ήρα Δαμίγου ως πουτάνα στο φρενοκομείο, η Στυλιανή Κλείδωνα ως Μήδεια και Ουλρίκε Μάινχοφ και η Ελένη Φαλατάκη ως μια γυναίκα μόνη, ερμηνεύουν δυναμικά τους ρόλους τους σε αυτή την ακραία κατάσταση που έχουν περιέλθει αυτές οι γυναίκες και όλες αυτές που κακοποιούνται καθημερινά.
Η καρέκλα του σκηνικού γίνεται ηλεκτρική καρέκλα για την Ουλρίκε Μάιχοφ, στέλεχος της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), που έδρασε στη Δυτική Γερμανία και συμμετείχε σε τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις. Η απομόνωσή της, εξόντωση των αισθήσεών της, ήταν σαν να την έθαβαν ζωντανή όπως την Αντιγόνη. Η Μάινχοφ επελέγει στην παράσταση για τις απόψεις της. «Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως αυτό κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν φροντίζω αυτό που δε μου αρέσει, να μη συνεχίζεται.»
Αυτή είναι η λύση για τη βία κατά των γυναικών και μόνο. Το όχι είναι όχι και θα πρέπει να γίνεται σεβαστό. Κάθε παραβατική συμπεριφορά θα πρέπει ν α τιμωρείται και ο νόμος θα πρέπει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων.
Μια επαναστατική , συγκινητική, ροκ παράσταση με έντονη κίνηση, κατάλληλες μουσικές επιλογές του Δημήτρη Ευαγγελινού και άρτια σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου. Εξαιρετικός ο φωτισμός του Πάνου Μπέση.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
