Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Δύο αδελφές. Δύο νέες γυναίκες. Η Λίλη και η Αλεξάνδρα. Ο θάνατος του πατέρα τις ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη, σ ένα επαρχιακό σπίτι στη Θήβα, το πατρικό τους. 170 τετραγωνικά γεμάτα μνήμες μιας δύσκολης οικογενειακής ζωής. Η μία αδελφή επέλεξε να μείνει με τον πατέρα, η άλλη έφυγε για 10 χρόνια μακριά. Η μία αρπάχτηκε από έναν σύντροφο που γνωρίζει ελάχιστα και ετοιμάζεται τώρα να ξεκινήσει τη δική της οικογένεια μαζί του, η άλλη, πιο άστατη φύση, χρωστάει, θέλει να πουλήσει το πατρικό που σιχαίνεται, να ξεχρεώσει, να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Δύο αδελφές που δεν έχουν συζητήσει ποτέ για όλα αυτά. Δύο αδελφές που φοβούνται να μιλήσουν η μία στην άλλη για όλα αυτά. Δύο άντρες γύρω τους, ο υπεράνω υποψίας σύντροφος της Λίλης, ο Άγγελος και ένα ουρανοκατέβατο πλάσμα, ο Γρηγόρης, που προσγειώνεται μια για πάντα στις ζωές τους, συμπληρώνουν το κουαρτέτο. Σε αυτό το σπίτι, στο οποίο περιφέρονται όλοι περιμένοντας κάτι, όλοι μετρούν τα λόγια τους. Όλοι άνεργοι. Όλοι έτοιμοι για μια καινούργια αρχή.
Μια «ξαφνική» επίσκεψη, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Μυστικά, ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν ένα συναισθηματικό ντέρμπυ, σε ένα ρινγκ 170 τετραγωνικών.
Το κείμενο υπογράφει η εταιρεία θεάτρου Ma non troppo (Τσουρής, Παπακωνσταντίνου) σε συνεργασία με τον Γιώργο Παλούμπη, μετά τον εξίσου επιτυχημένο συνδυασμό τους και στον «Χαρτοπόλεμο» με κοινό άξονα τον ρεαλισμό και την αποτύπωση της βαθειάς ελληνικής πραγματικότητας της σημερινής γενιάς. Η ιστορία του Γιωργή Τσουρή σφιχτή και ρέουσα, με διαλόγους σπιρτόζικους και στακάτους, με λυτρωτικό χιούμορ που αποφορτίζει τις πιο «βαριές» στιγμές. Η σκηνοθετική προσέγγιση εστιασμένη σωστά και εναρμονισμένη με τη συνολική ατμόσφαιρα. Το σκηνικό (Κωνσταντίνα Μαρδίκη, Έλλη Παπαδάκη) ένα οικείο και συνάμα χαρακτηριστικό ελληνικό σαλόνι. Τα κοστούμια (Βασιλική Σύρμα) συντονισμένα επίσης με το άρωμα της εποχής κινήθηκαν σε μια διαχρονική κλίμακα.
Ο σκηνικός φωτισμός (Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου) οριοθέτησε δημιουργικά το κοινωνικό πλαίσιο και αποκάλυψε με το δικό του τρόπο τη μυστικιστική θεατρική γλώσσα. Φώτα σκληρά και αιχμηρά, όπως και το γενικότερο κλίμα του έργου. Ένας ισορροπημένος γενικός φωτισμός, ένα δυναμικό υποσύνολο της παράστασης, σε απόλυτη ισορροπία με τα υπόλοιπα στοιχεία, η οποία δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα, αναδεικνύοντας την ψυχολογία των προσώπων, με ευχάριστες εναλλαγές από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο.
Οι ερμηνείες εξαίσιες στο σύνολό τους. Απολαυστικός ο Τσουρής στις κωμικές στιγμές του, ειδικότερα στην χαρακτηριστική «moonwalk» φιγούρα, αποκλιμακώνοντας την σκηνική ένταση, εξίσου εύστοχος ωστόσο και στις πιο δραματικές στιγμές.
Με ακαταμάχητο μαγνητισμό κινήθηκε και η Βάλια Παπακωνσταντίνου, με ελεγμένες εξάρσεις και υφέσεις στον ρόλο της, εύστοχη και ακριβέστατη ερμηνεία.
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος κατόρθωσε να σαρκώσει την άναρθρη και χαώδη εμπειρία της κοινωνικής και ατομικής συντριβής με μια γνήσια και έντιμη ερμηνεία.
Η Αμαλία Αρσένη απέδωσε με έξοχη πλαστικότητα και απόλυτο έλεγχο εκφραστικών μέσων την νέα γυναίκα που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην υπάρχουσα αδερφική αγάπη, την εκλιπούσα πατρική φιγούρα και την νεοσύστατη οικογένεια που ορθώνεται μπροστά της.
Εξίσου πειστική και η παρουσία της Άννας Πατητή.
Μια νηφάλια αφήγηση της ελληνικής πραγματικότητας, σκιαγραφώντας την σημερινή κοινωνία, αποδομώντας διακριτικά τον θεσμό «αγία οικογένεια» και αφήνοντάς μας με έναν αιχμηρό αλλά συνάμα αισιόδοξο απόηχο…
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
