Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Μια εξαιρετική μεταφορά της ταινίας «Boys don’t cry» (1999) του Kimberly Peirce, με την Hilary Swank στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το οποίο απέσπασε πολλά βραβεία (Oscar, Hollywood Foreign Press, Golden Globe –υποψηφιότητα- New York Film Critics Cycle, Chicago Film Critics Association Awards, Independent Spirit Award, Boston Society of Film Critics Award, Satellite Awards) είτε ως καλύτερη ταινία αλλά και για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η ταινία βασίστηκε στο επίσης αμερικάνικο ντοκιμαντέρ (και αληθινή ιστορία) «The Brandon Teena Story» (1998) των Susan Muska και Greta Olafsdottir, το οποίο αφορούσε την δολοφονία του Brandon Teena το 1993, το οποίο βραβεύτηκε ως καλύτερο ντοκιμαντέρ στο Berlin Film Festival:Teddy Award αλλά και στο Vancouver Film Festival.
Η υπόθεση
Στο Falls City της Νεμπράσκα, ο Brandon Teena ήταν ένα νεοφερμένο 20χρονο αγόρι που κατάφερε να μαγέψει τη μικρή επαρχιακή κοινότητα. Οι γυναίκες τον λάτρεψαν και όλοι όσοι γνώρισαν αυτόν τον χαρισματικό ξένο βυθίστηκαν στη γοητευτική αθωότητα του Όμως, ο πιο περιζήτητος καβαλιέρος, και για πολλούς αληθινός φίλος, έκρυβε ένα μυστικό: δεν ήταν αυτός που όλοι νόμιζαν. 75 μίλια μακριά, στη μικρή πόλη Lincoln, ο Brandon Teena ήταν ένα διαφορετικό πρόσωπο, παγιδευμένο σε μια κρίση ταυτότητας που τον καταδίωκε σ΄όλη του τη ζωή. Όπως πολλοί άνθρωποι στην ηλικία του, έκανε λάθη με υψηλό αντίτιμο και όταν μπήκε ακούσια ανάμεσα στην καινούργια του αγάπη τη Lana και τον απερίσκεπτο φίλο της, John, αποκαλύφθηκε το μυστικό του. Ο Brandon Teena υπήρξε ταυτόχρονα ένας εντυπωσιακός εραστής κι ένας εγκλωβισμένος παρείσακτος, ένα εξαθλιωμένο μηδενικό κι ένας λαμπερός ονειροπαρμένος, ένας τολμηρός κλέφτης και το τραγικό θύμα ενός άδικου εγκλήματος.
Η παράσταση
Ο ρεαλισμός και η αλήθεια των χαρακτήρων συνθέτουν σταδιακά την αφήγηση της ιστορίας αυτού του ιδιαίτερου ανθρώπου. Η αφαίρεση και η αποδόμηση στοιχείων μέσα σε αυτήν την αφήγηση θα φωτίσουν τις σκέψεις μιας κοινωνίας και θα αναδείξουν την πνευματική και συναισθηματική φωνή αυτού του ξεχωριστού, για πολλούς, ήρωα. Μιας φωνής διαφορετικής που πρέπει να ακουστεί.
«Θέλω να είμαι εγώ. Είμαι εγώ»
Με αυτή τη φράση μας αφήνει ο ήρωας. Ή η ηρωίδα… χαμένους στις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας άφησε η παράσταση.
Ένα δύσκολο εγχείρημα η μεταφορά μιας κινηματογραφικής ταινίας, όπου έχει ήδη να αναμετρηθεί με αναγνωρίσιμα πρόσωπα, τοπία, και ήχους. Κι όμως, η σκηνοθεσία του Στέλιου Καλαϊτζή δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει την αμερικάνικη εκδοχή. Μέσα από την εξαιρετική σκηνογραφική σύνθεση του Γιώργου Λυντζέρη, βλέπουμε κιβώτια να μεταμορφώνονται χρηστικά σε τραπέζια, καθίσματα, πάγκους, μέσα από απόλυτα φυσικές και σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών (επιμέλεια κίνησης: Έλιο Φοίβος Μπέικο), μεταφερόμασταν από τη μία ατμόσφαιρα στην άλλη, άλλοτε σε ένα σκοτεινό μπαρ, κι άλλοτε κάτω από έναν υποθετικό έναστρο ουρανό. Οι φωτιστικές επιλογές της Άννας Ρεμούνδου προσέδιδαν την ιδανική ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την πρωτότυπη μουσική (LOU) και την ενδυματολογική επιμέλεια της Ελισάβετ Λάτσιου (BRAINSHOT). Πολύ προσεκτικά επιλεγμένη ήταν και η επιμέλεια κομμώσεων (INBERLIN hairstyling) ειδικότερα της Ελένης Φαλατάκη, που χρειάστηκε να υιοθετήσει ανδρικό κούρεμα για τις ανάγκες της παράστασης, το οποίο της χάρισε επακριβώς την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για την ηρωίδα. Η ερμηνεία της ήταν εξίσου εξαιρετική, μεστή και ακριβής. Εξίσου εύστοχος ήταν και ο Ιάσονας Παπαματθαίου, με ιδιαίτερες εξάρσεις και μια γενικότερα πυκνή ερμηνεία. Με απόλυτη φυσικότητα υποδύθηκε και η Μελανία Μπαλτσίδου μια τυπική Τεξανή μπαργούμαν, η οποία χαρίζει απλόχερα την καλοσύνη της στους νεοφερμένους ξένους. Το μόνο που μου έλειψε ήταν λίγο περισσότερο βάθος στο ψυχογράφημα της σχέσης του ζευγαριού, θα ήθελα η σχέση να ήταν κάπως καλύτερα δομημένη. Ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε, χαρίζοντάς μας μια πολύ καλά ρυθμισμένη παράσταση και πλούσια σε συναίσθημα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
