Από τη θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Μια θαυμαστή μεταφορά του κλασικού ήρωα του Θερβάντες είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε στο πάντα ζεστό θέατρο Άλφα Ιδέα, από την ομάδα Θέση (Τριφωνία Αγγελίδου, Διαμαντής Αδαμαντίδης, Αχιλλέας Αναγνώστου, Γιάννης Σαμψαλάκης, Μαρία Χάνου) σε μετάφραση και διασκευή της ίδιας της ομάδας, και σκηνοθεσία του Ταξιάρχη Χάνου. Το έργο μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια, σκηνοθετημένο ευφάνταστα μαζί με το κοινό στη σκηνή, δημιουργώντας έναν εξαιρετικά πολύχρωμο κόσμο!
Η σκηνοθεσία ήταν πολύ ευρηματική, λιτή και με στόχο, με εξαιρετικό ρυθμό, με τη χρήση μάλιστα κυριολεκτικά και μετρονόμου!! Επίσης το ποδοβολητό των ηρώων προσέδωσε πολύ στην εύρυθμη αυτή λειτουργικότητα, όπως και οι ήχοι από τις κλακέτες και τα ντραμς.(διδασκαλία body music Σωτηρία Ρουβολή) Τα αυτιά του γαϊδάρου και η βιβλιοθήκη – άλογο επίσης αποτέλεσαν όμορφα σκηνικά σήματα.
Τα σκηνικά ευρήματα ήταν πολλά και πολυσήμαντα, σκάλες, καρέκλες και σκαμνάκια, σκουπόξυλα και βιβλιοθήκες, κατσαρόλες, μεταμορφώνονταν σε ανεμόμυλους, άλογα, σπαθιά και κράνη. Εξαιρετική η χρήση των ξύλινων σπαθιών της παιδικής μας ηλικίας, ανέσυρε ευχάριστες μνήμες μιας άλλης γενιάς. Οι σκηνές μάχης ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες και ρεαλιστικές. Οι σκάλες βιβλιοθήκες στολισμένες με κόκκινα λουλούδια δέσποζαν στην σκηνή, για να μεταμορφώσουν αργότερα τα κορίτσια σε λουλουδάτες σπανιόλες. Ο συμβολισμός του κάρου και της πριγκίπισσας μέσα από μια κουρτίνα επίσης ήταν πολύ ευφάνταστος και γοητευτικός!
Το χάρτινο γιλέκο και το κράνος – κατσαρόλα με μια αλυσίδα ενσάρκωσαν αμέσως τον ιππότη μπροστά στα μάτια μας, με το εξαιρετικά πειστικό βλέμμα του Αχιλλέα Αναγνώστου, που αποδείχτηκε ιδανικός για το ρόλο. Εξίσου ευρηματικοί και οι χάρτινοι λαιμοί. Τα κυρίαρχα χρώματα στα κοστούμια της Άρτεμις Φλέσσα, πράσινο, κόκκινο και μαύρο, σε συνδυασμό με τις ευδιάκριτες κόκκινες κάλτσες και τις προβιές, ξεχώριζαν φωτίζοντας τους χαρακτήρες κινούμενα σε μια διαχρονική κλίμακα.
Η ζωντανή μουσική μέσα από την κιθάρα και τους στίχους του Διαμαντή Αδαμαντίδη, σε συνεργασία με τον Ταξιάρχη Χάνο, προσέδιδε άλλη μια νότα φρεσκάδας στο σύνολο της παράστασης, σε συνεργασία με τα σκηνικά της Άρτεμις Φλέσσα. Τα εύσημα για την προσεγμένη επιμέλεια κίνησης ανήκουν στην Χρυσάνθη Μπαδέκα και οι φωτιστικές επιλογές στον Νίκο Βλασόπουλο, με το γαλάζιο φωτισμό να κυριαρχεί και μια εξαιρετική επιλογή κόκκινου φωτισμού στην τελευταία σκηνή, όπου ο Δον Κιχώτης αναπολεί τα κατορθώματά του, χαρίζοντάς μας μια γνήσια στιγμή συγκίνησης.
Οι ερμηνείες ήταν ιδιαίτερα εύστοχες και ακριβείς στο σύνολό τους, με τον Αχιλλέα Αναγνώστου να ξεχωρίζει, ως ιδιαίτερα πειστικός Δον Κιχώτης, και τη Μαρία Χάνου, με εξαιρετικό έλεγχο εκφραστικών μέσων.
Ένα έργο γεμάτο αισιόδοξα και συνάμα τρυφερά μηνύματα, όπως «μια γενναία καρδιά δέχεται τις δυστυχίες όπως και τις ευτυχίες», αλλά και μελαγχολία και συναίσθημα, «στην περσινή φωλιά δεν θα’ ρθουν φέτος τα πουλιά» που μπορεί κάλλιστα να την παρακολουθήσει και νεανικό κοινό. Μια φράση που μου εντυπώθηκε ήταν αυτή του Άραβα σπουδαστή: «ο ποιητής λέει ιστορίες όπως θέλει, ο ιστορικός όπως είναι…»
«Από το όνειρό του τον χωρίζει ένας καλπασμός», ακούμε από την ομάδα σε ένα τραγούδι της παράστασης. Αυτό, ένας καλπασμός, αρκεί για να ξεκινήσει το ταξίδι στην αθωότητα, το λόγο, τη μουσική, τη φαντασία…
