Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Εδώ και τρία χρόνια, σε μια γειτονιά σε μια άκρη του δήμου της Αθήνας, στο «Ελληνορώσων», έξι φίλοι γύρω στα σαράντα, μαζεύονται, μια φορά τον μήνα, για ένα “μπασκετάκι”. Το ραντεβού συνήθως πέφτει Σάββατο - εκεί, κατά το απογευματάκι - στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Το κάνουν όπως λένε «για να ξεσκουριάζουν» …και να πίνουν μετά καμιά μπύρα χωρίς ενοχές. Και σήμερα το ίδιο. Συναντήθηκαν, είπαν τα νέα τους, έκαναν το ζέσταμά τους, πήραν την μπάλα στα χέρια και το παιχνίδι άρχισε.
Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι μία κωμωδία, για τα παιδιά μιας γειτονιάς που λένε ότι μεγάλωσαν, για πρησμένους αστραγάλους, για πληγές που έκλεισαν και για άλλες που μείναν ανοιχτές. Ένα έργο για ξεχειλωμένες φανέλες, ξεφούσκωτες μπάλες και εγκλήματα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εξ’ αμελείας και μη.
Ένα «χαλαρό» παιχνίδι μεταξύ φίλων, εξελίσσεται σε «ανθρωποφαγία». Ένα «παιχνίδι» ηθικής και ανηθικότητας. Τελικά ποιος παραγράφει ένα έγκλημα, ο νόμος ή η συνείδηση; Αυτά αποτελούν κάποια από τα ερωτήματα που θέτει στο κοινό, με ιδιοφυές τρόπο, το τόσο σύγχρονο κείμενο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, μέσα από σωστές δόσεις χιούμορ και ίχνος δηκτικότητας, καθρεφτίζοντας, ωστόσο, την κοινωνία του σήμερα. Οι έξι χαρακτήρες αποτελούν ένα καθαρό σύγχρονο ψυχογράφημα, κάθε ένας με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.
Ο Θάνος Αλεξίου, αποτελεί την πιο κωμικοτραγική μορφή του έργου, και για μένα και μια από τις πιο δυνατές ερμηνείες, παντρεύοντας μοναδικά το τραγικό με το κωμικό, με ακαταμάχητο μαγνητισμό και έξοχη πλαστικότητα.
Ο Στάθης Σταμουλακάτος, «κλέβει» την παράσταση με την ιδιαίτερη εμφάνιση, και όχι μόνο, χαρίζοντάς μας μια ακόμη μοναδική ερμηνεία, μετά από αυτή του Άγριου Σπόρου, φέρνοντας με εξαιρετική δύναμη για μια ακόμη φορά στη σκηνή σκληρές εικόνες βίας, που σοκάρουν αλλά και προβληματίζουν.
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος επίσης εξαιρετικός, με αγωνία και ανατροπή μέχρι τελευταία στιγμή, όπως και το ίδιο του το κείμενο μέσα από μια καίρια και καταιγιστική ερμηνεία.
Ο Στέλιος Δημόπουλος με την άρτια χρήση όλων των εκφραστικών του μέσων μας χαρίζει μια επίσης άρτια ερμηνεία, μέσα από στιγμές εξίσου χιούμορ και ευαισθησίας.
Ο Μάκης Παπαδημητράτος διαδραματίζει έναν καταλυτικό ρόλο όσον αφορά το ηθικό δίλημμα που εξελίσσεται στην διάρκεια της «μάχης» του καλού και του κακού.
Ο Κώστας Φυτίλης αποτελεί έναν πιο ήπιο χαρακτήρα, εντάσσεται όμως γρήγορα στον ρυθμό και την δυναμική της ομάδας.
Το σώμα των ηθοποιών, ως φυσική μηχανή παραγωγής ενέργειας, διαδραμάτιζε εξίσου κεντρικό ρόλο με το κείμενο. Η επί σκηνής έκλυση ενέργειας αποκτά πρωτοφανείς διαστάσεις, διαποτίζοντας κάθε στιγμή της παράστασης και ζωογονώντας το δραματικό κείμενο. Με όχημα, λοιπόν, ένα εξαιρετικό κείμενο, ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας όλος ο πλούτος συναισθημάτων που θέλησε να μας μεταφέρει ο συγγραφέας.
Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επεξεργασία του Γιώργου Παλούμπη κερδίζει το κοινό από την είσοδο στην πλατεία. Με απόλυτα λιτά σκηνοθετικά μέσα, καταφέρνει να μας ταξιδέψει μεταφέροντάς μας από την πρώτη στιγμή σε ένα συνοικιακό γήπεδο μπάσκετ, με τα εξαιρετικά σκηνικά της Ηλέκτρας Σταμπούλου και τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα, σε συνδυασμό με την ηχητική επιμέλεια του Ανδρέα Μιχόπουλου ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο την ατμοσφαιρική προσέγγιση του σκηνοθέτη. Τα κοστούμια της ομάδας Boudoir χαρακτηριστικά και διαχρονικά. Το κείμενο καθαρό και άμεσο, μας μεταφέρει στο εδώ και το τώρα του έργου. Όσα λέγονται μας αφορούν, γελάμε και παγώνουμε την ίδια στιγμή. Με την πρώτη ματιά θαρρείς πως απευθύνεται στο ηλικιακό κοινό στο οποίο αναφέρεται, αντρικό, γύρω στα 40... όμως, από την πρώτη στιγμή νιώθεις να γίνεσαι κι εσύ μέλος της "ομάδας" κι αισθάνεσαι τη "μπάλα" στα χέρια σου σαν καυτή πατάτα...
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
