Από τον Ιωάννη Λάζιο
Μπαίνοντας στο υπόγειο του θεάτρου, το οποίο είχε διαμορφωθεί ειδικά για τις ανάγκες της παράστασης: Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου, άρχισα να βυθιζομαι σε μια όλο και πιο μεγάλη απογοήτευση, που πήγαζε από την ματαίωση των προσδοκιών μου. Ανατρίχιασα στην ιδέα ότι θα αποκτήσω άλλη μια εμπειρία αποτυχημένης πρωτοπορίας, που θα μου σερβιριζόταν στολισμένη με βερμπαλισμούς στην προσπάθειά τους να με εξαπατήσουν δημιουργώντας μου νοηματική σύγχυση. Και εκεί που ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω τις ιδέες μου μια φωνή στο κέντρο του χώρου με αιφνιδίασε αναγεννώντας μέσα μου την ελπίδα ότι θα εξελιχθεί σε θεατρική τέχνη αυτό που βίωνα! Όπως πολύ καλά γνωρίζετε και εσείς, δεν υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική ικανοποίηση από την ευόδωση της ελπίδας! Χωρίς να το έχω καταλάβει είχα κιόλας εγκλωβιστεί στην δική μου δυστυχία.
Για καλή μου τύχη, με βοήθησαν να δραπετεύσω 5+1 ταλαντούχοι άνθρωποι.
Θα ξεκινήσω με τον επιπλέον άνθρωπο, στον οποίο χρωστάμε και την βασική σύνθεση, καθότι είναι η σκηνοθέτης της παράστασης. Η Γεωργία Ανδρέου δημιούργησε μια fusion παράσταση, η οποία όπως είπα στην αρχή μου δημιούργησε μια μεγάλη δυσφορία. Ίσως παραήταν μεγάλο το μη θεατρικό εισαγωγικό μέρος. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι δημιούργησε μια πραγματική πρωτοπορία! Χωρίς πολλά μέσα, δουλεύοντας με το κείμενο, το οποίο είχε διασκευάσει προσέφερε τέχνη. Εξαιρετικά ευφυές συνθήκες εμπλούτισαν το ήδη γεμάτο με νοήματα λόγο του Πωλ Βατζλάβικ. Η παράσταση είχε ρυθμό, κορυφώσεις, εντάσεις και παύσεις. Διέτρεχε το συναισθηματικό φάσμα του κοινού με ευκολία. Ήταν γεμάτο ευρήματα σκηνοθετικά που είχαν λειτουργίες σκηνικού! Ίσως η υπερβολικά γρήγορη ροή του λόγου σε συνδυασμό με την σχετική δυσκολία του λόγου να αφαίρεσε από την κατανόηση του κειμένου. Σίγουρα όμως αυτό δεν αφαίρεσε από την ατμόσφαιρα και δεν εμπόδισε την επίτευξη του σκοπού. Δηλαδή, ως γνήσια μαύρη κωμωδία μπόρεσε να φωτίσει σοβαρά θέματα που η κοινωνία μας θεωρεί ταμπού και έτσι να «βγάλει» γέλιο. Συνυπογράφω λοιπόν αυτούς που λένε ότι «ένα αστείο είναι κάτι πολύ σοβαρό», μιας και εγκολπώνει μέσα του τεράστιες αλήθειες, που θα ήταν αδύνατον να ειπωθούν αλλιώς.
Ακολουθούν οι αφανείς συντελεστές, που μέσω του έργου τους ήταν παρόντες. Ας πούμε στην εκπληκτική κίνηση των ηθοποιών ήταν παρούσα η Ζέφη Μπαρτζώκα, στα κοστούμια ο Βασίλης Μπαρμπαρίγος. Τα κοστούμια παρουσίαζαν κάποιο ενδιαφέρον, σε αντίθεση με το σκηνικό το οποίο ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, αν εξαιρέσεις την αρχή και το τέλος, ήταν λειτουργικό, τα οποία επιμελήθηκε ο Βασίλης Μπαρμπαρίγος.
Σ’ αυτό το σημείο ας μιλήσουμε για τους ηθοποιούς: είναι σπουδαίοι! Διαθέτουν, ο καθένας τους από ένα διαφορετικό ταλέντο και η συνεργασία τους αποδίδει με το παραπάνω, μεγεθύνοντας ων θέλετε την παρουσία του καθενός.
Ξεκινώντας από την γυναίκα της παράστασης, Αλεξάνδρα Ζώη, πρέπει να πω ότι έχει εξαιρετική άρθρωση! Φινέτσα στις κινήσεις της και πολύ καλά δουλεμένη κίνηση. Ίσως η βελτίωση των χρωματισμών στην φωνή της, στις συναισθηματικές μεταβάσεις, να την βοηθούσαν να αγγίξει πολύ υψηλά επίπεδα τεχνικής αρτιότητας.
Ο Αντώνης Φλώρος ήταν πολύ σφιγμένος και δυστυχώς αυτό δεν τον άφηνε να ξεδιπλωθεί πλήρως. Ήταν σαν κάτι να τον κρατούσε από το να κάνει την έκρηξη.
Ο Πάνος Κορογιαννάκης, με μεγάλη φυσικότητα χάριζε γέλιο. Διαθέτει μία καλή φωνή, αλλά το βασικό του ταλέντο, φρονώ πως είναι η ευκολία με την οποία βγάζει γέλιο. Το κωμικό ταλέντο χωρίς να γίνεσαι γελοίος είναι δύσκολο και δυσεύρετο και νομίζω ότι το έχει. Αν το καλλιεργήσει θα αποδώσει σίγουρα καρπούς. Είναι ένας άνθρωπος που με τα σκοτάδια του μας κάνει να γελάμε, σκοτάδια που φροντίζει με επιμέλεια να κρύβει.
Κατόπιν, ο Μάνος Ζούρας ξεχώρισε για την δύναμη της φωνής του και την καθαρότητα του λόγου του. Διαθέτει τεχνική τοποθέτηση και είναι προικισμένος με μια δυνατή φωνή, που ωστόσο είναι για μεγάλα θέατρα και αυτό την κάνει φορτική για μικρούς χώρους. Υπερβολικά επιβλητική θα έλεγα. Ίσως, μια προσπάθεια χειραγώγησής της θα ήταν η λύση, που δυστυχώς είναι δύσκολο εγχείρημα, αφού μπορεί να φθαρεί, αν δεν γίνεται με απόλυτη προσοχή και καθοδήγηση. Ένα άλλο που καλό θα ήταν να δουλέψει είναι η πλαστικότητά του. Δεν τσαλακώνεται αρκετά και φαίνεται ειδικά δίπλα στους υπόλοιπους που αυτοσαρκάζονται συνεχώς.
Ο Θωμάς Σιέκας το’ χει. Έχει αυτό το απροσδιόριστο κάτι που σε κάνει να τον κοιτάς. Εκμαιεύει το αστείο με εμφανή ευκολία, αλλά αν τον προσέξεις βλέπεις την προσπάθεια πίσω από αυτό. Γίνεται δραματικός εν ριπή οφθαλμού. Έχει το πρόσωπο του χαμαιλέοντα. Μπορεί να γίνει ο κάθε ρόλος. Αυτό είναι καταφανές, σε μια ερμηνευτική λάμψη κλασσικού θεάτρου, όπου μεταμορφώθηκε. Ίσως αυτό που χρειάζεται πιο πολύ από κατεύθυνση είναι η πειθαρχία του ίδιου στον εαυτό του. Να γίνει στρατιώτης της τέχνης του. Είναι από αυτούς, που αν δουλέψουν σκληρά και επιλέξουν σωστά, θα βλέπουμε για πολύ καιρό.
Τέλος, αυτό που ίσως περισσότερο απ’ όλα πρέπει να προστατέψουν πάση θυσία είναι η στερεοποίηση της εκφραστικής τους. Το να εδραιωθείς σ’ έναν χώρο όπως η τέχνη του θεάτρου για το στυλ σου, δυστυχώς, ισορροπεί σε μία ευαίσθητη συνθήκη: Αν καταφέρεις να πείσεις το κοινό με το ερμηνευτικό σου στυλ, τότε αυτό θα σ’ αγαπήσει και η αγάπη του είναι δολοφονική για το ταλέντο. Δεν συγχωρεί εύκολα όποιον ξεστρατευει καλλιτεχνικά και διευρύνει τους ορίζοντές του. Τον καταδικάζει για απιστία. Αυτό είναι και το τίμημά του. Μην έχετε αυταπάτες, το συλλογικό υποσυνείδητο του κοινού καλείται να θυμηθεί πάρα πολλά ονόματα και θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Όσο ταλέντο και αν διαθέτει κανείς πρέπει να κερδίσει την «μνήμη» και ο εύκολος τρόπος είναι αυτός που περιέγραψα παραπάνω. Ο δύσκολος δρόμος είναι η ευρύτητα, την οποία θα πρέπει να διεκδικήσετε. Το τίμημα βέβαια στην ευρύτητα είναι πολύ πιο μεγάλο. Για να αναδυθεί το ταλέντο και μέχρι να κερδίσετε την μνήμη είναι απαραίτητο να αποτινάξετε τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα σας. Κάθε τι που σας δίνει ταυτότητα θα πέσει στον βωμό της τέχνης σας και μέσα από τις στάχτες των προσωπικών στοιχείων θα αναδυθεί ένας καλλιτέχνης πλήρης και ικανός να ενσαρκώσει κάθε ρόλο.
Υπάρχει η θεωρία που λέει ότι ο ηθοποιός αντλεί από την εμπειρία του για να ενσαρκώσει τον ρόλο. Πράγματι όμως; Ποια βάρβαρη εμπειρία θα δώσει τροφή σε μία πλήρη Μήδεια; Ποιος καταστροφικός έρωτας θα γεννήσει μια Ιουλιέτα; Πρέπει να σκύψετε με επιμέλεια πάνω από τα κείμενα, να δουλέψετε σκληρά γιατί αυτό που έχετε μέσα σας, αξίζει πολύ και μπορεί να πραγματοποιήσει τις πιο απίστευτες επιθυμίες σας. Έχουμε ανάγκη το ταλέντο σας! Μην το θυσιάσετε για κανέναν μάταιο λόγο.
Επιτέλους για την παράσταση, να πω ότι αν και είχε τα αδύνατα σημεία της είναι μια εξαιρετικά καλή παράσταση και με χαρά θα έβλεπα ξανά, αν έχουμε την τύχη να ανανεώσει το ραντεβού της με το κοινό!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
