Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Οι Γιαλήτες ή αλήτες του γιαλού, μια παρέα φίλων που έδωσαν αυτό το όνομα στη συντροφιά τους παίρνοντάς το από μια ταβέρνα στην Κρήτη, οι οποίοι διανύουν μια κρίση στη σχέση τους με τις συντρόφους τους , μοιραία και μεταξύ τους. Μια παράσταση για τη φιλία.
Ήχοι της θάλασσας και θαλασσοπούλια δίνουν από την αρχή το στίγμα της παράστασης. Η παράσταση από το ξεκίνημά της ήδη διακρίνεται από έντονο δυναμισμό και καταιγιστικό ρυθμό αποτέλεσμα επίμονης προσπάθειας και άψογης συνεργασίας όλων των μελών της ομάδας.
Όλοι με μάσκες από θαλασσοπούλια Άλμπατρος. Η παράσταση ξεκινά με ένα όνειρο - προοικονομία όπου ο πρόσφατα χωρισμένος της συντροφιάς παίζει σκάκι με κάποιο μαυροπούλι, με ένα μεγάλο άγριο θαλασσοπούλι που του « τρώει» στην εξέλιξη του παιχνιδιού την βασίλισσα. Είναι ο θάνατος; «Μου έφαγες την βασίλισσα! Πώς θα παίζω χωρίς βασίλισσα;» Πώς επιβιώνει κάποιος χωρίς σύντροφο; Τι γίνεται όταν μετά το τέλος μιας σχέσης ο καθένας είναι υποχρεωμένος να επιζήσει μόνος του, συνεχίζοντας τη ζωή του; Πόσο εύκολο είναι να ξαναβρεί την ισορροπία του; Κάθε χωρισμός δεν είναι σαν μικρός θάνατος; Όταν αποκόβεται ένα κομμάτι από τη ζωή σου, δε νιώθεις κάπως αποδεκατισμένος; Στην πρώτη δυσκολία αναπολεί τις συντροφικές στιγμές και αναζητά την γνώριμη υποστηρικτή αγκαλιά. Έτσι και ο Αλέκος, χώρισε με τη Φανή, με τους φίλους του να του συμπαραστέκονται στο « πένθος» αυτό.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Κόκα, ο οποίος παίζει κιόλας σε αυτή τη νεανική παράσταση που διακρίνεται για το σφρίγος και την καθηλωτική ροή. Ο Αλέξανδρος και η Φανή χωρίζουν. Οι κολλητοί του για συμπαράσταση χωρίζουν και εκείνοι. Σε τρείς διαφορετικές φάσεις, τρεις ιστορίες χωρισμού εξελίσσονται επί σκηνής, με κλάμα, ένταση αλλά και στιγμές αποφόρτισης και γέλιου. Ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης, ο Βασίλης και ο Γιάννης ξεκινούν να συγκατοικούν στο μικρό υπόγειο μιας θείας του Αλέκου, για να αλληλοστηριχθούν στα δύσκολα, μετριάζοντας την μοναξιά τους, με την εμμονή και τον εθισμό τους με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, την επισφαλή απασχόληση, την ανεργία, τα δύσκολα οικονομικά, τις στενοχώριες τους.
Τα τέσσερα αγόρια αποφασίζουν στη συνέχεια να πάνε διακοπές μαζί στην Κρήτη, μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα, όχι όμως από τον ίδιο τους τον εαυτό. Μια εναρκτήρια βουτιά θα σημάνει την αρχή των ελπιδοφόρων διακοπών για την ανδροπαρέα. Η μουσική επιλογή που συνοδεύει την κατάδυση στις χαρές του νησιού είναι το τραγούδι των The Tokens «The Lion Sleeps Tonight». Έτσι χαρούμενα ξεκινά η περίοδος αυτή που εγκαινιάζεται με μια σειρά από ανώδυνες ερωτικές αποτυχίες, «χυλόπιτες» που δέχονται από κορίτσια τα οποία φλερτάρουν . Συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλο, προσπαθούν να βρουν άλλες κοπέλες, περνώντας από διαδοχικά στάδια. Ξεκινούν από την απόρριψη, μέχρι την τελική αποδοχή μετά από ξεμοναχιάσματα, σε πάρτι σαρκικών απολαύσεων με το καταπληκτικό τραγούδι του AronChupa «I'm an Albatraoz». Έτσι δένουν και την ιστορία της Φανής με τον Αλέκο που τους άρεσε να μιλούν για τα άλμπατρος και για το πόσο τρυφερά και συντροφικά είναι μεταξύ τους .
Κραυγή μοναξιάς. Ο Αλέκος ωστόσο βρίσκει νέα σύντροφο δείχνοντας μια διέξοδο στους φίλους του μέσα από αυτό το ταξίδι ανασυγκρότησης. Η παρέα με μάσκες Άλμπατρος χαίρεται και υμνεί την αξία της φιλίας μέσα στη ζωή.
Ένα έργο συνόλου, με σύγχρονο προβληματισμό, με δυναμική, ορμητική παρουσία και αμεσότητα με το κοινό. Έφταναν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από το κοινό για να δηλώσουν ότι αυτό είναι κάτι που αφορά όλους. Εξαιρετικές οι μάσκες της Ηλέκτρας Σταμπούλου και πολύ ενδιαφέρουσα η κινησιολογία της Παρασκευής Κάπα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
