Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Καθένας το δράμα της ζωή του το αντιμετωπίζει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Η απώλεια του πατέρα στιγματίζει την οικογένεια, αφήνοντας μεγάλα κενά και ευνοώντας τις συνεχείς αναδρομές. Η Γρανάδα είναι ένα έργο για την απώλεια, τις συμπτώσεις που διαπλέκουν τις ζωές των ανθρώπων, ένας εύστοχος όσο και ευφάνταστος παραλληλισμός των γεγονότων που επηρεάζουν τους ανθρώπους με τις τροχιές των άστρων και η προσπάθεια των πρώτων μέσα σε όλα αυτά να χαράξουν την πορεία τους.
Οι μικρές ιστορίες της οικογένειας πλέκονται ποιητικά με την ιστορία της Βασίλισσας Ιωάννας Α΄ της Καστίλης, που έμεινε στην Ιστορία με το παρατσούκλι «η τρελή» λόγω του τρελού έρωτά της με τον άπιστο σύζυγό της, τον οποίο δεν ξεπέρασε ποτέ, δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή, η Ιωάννα η Τρελή, εμμονή του πατέρα της οικογένειας, πέρασε από τη Γρανάδα και έμεινε κλεισμένη σε ένα κάστρο για 46 χρόνια, πενθώντας για την απώλεια του συζύγου της. Δε ντύνονταν όπως άρμοζε σε μια βασίλισσα, ούτε έτρωγε, ούτε πλενόταν, ούτε έβγαινε ποτέ παρά μόνο για να επισκεφτεί τον τάφο του συζύγου της στο γειτονικό μοναστήρι. Τον 19ο αιώνα η ιστορία της έγινε γνωστή εξαιτίας του κινήματος του Ρομαντισμού. Το 1877 ο ισπανός ζωγράφος Φρανθίσκο Πραδίγια ζωγραφίζει την Ιωάννα να στέκεται πίσω από το φέρετρο του συζύγου της Φιλίππου, σε μια στάση της πομπής στο δρόμο για τη Γρανάδα. Με τον πίνακα αυτό ο ζωγράφος γνωρίζει διεθνή αναγνώριση. Η προσωπικότητα της Ιωάννας παραμένει ένα αίνιγμα, όπως και η ίδια η ζωή της, με όλες τις ανατροπές, τις χαρές, τον πόνο και τη θλίψη. Η ιστορία της Ιωάννας της Τρελής, είναι η ιστορία του καθημερινού σύγχρονου ανθρώπου.
Έτσι η Γρανάδα ταυτόχρονα είναι και ο τόπος, όπου άρχισε να μπλέκεται η ιστορία της σύγχρονης οικογένειας του έργου, πριν από 35 χρόνια. Το πρώτο και τελευταίο ταξίδι ενός ερωτευμένου ζευγαριού, το ειδύλλιο, μια ανατροπή στη ροή των πραγμάτων εξαιτίας ενός ατυχήματος που ακολούθησε και μία συμφωνία σιωπής, κάπως μοιραία ενέπλεξαν τα πρόσωπα μιας οικογένειας με φόντο την ιστορία της ισπανίδας βασίλισσας.
Δεν υπάρχει μελοδραματισμός, ούτε στο έργο ούτε στην σκηνοθεσία. Απλά παρουσιάζεται η πραγματικότητα της ζωής και το έργο αποτελεί μια πρόκληση- πρόσκληση για αποδοχή.
Όλα σε μια άκρως ενδιαφέρουσα, καθηλωτική συσχέτιση, με την έξοχη ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου στο ρόλο της Ιωάννας της Τρελής και την αναφορά στο σύμπαν και στην ένταξη των πάντων στην απεραντοσύνη, καθώς η ηθοποιός διηγείται με μια ελεγχόμενη εκφραστικότητα ότι κάθε δύο λεπτά πεθαίνει κι ένας άνθρωπος, άρα όλα αυτά τα τόσο καθοριστικά, που μας συμβαίνουν με μια τραγικότητα και μοναδικό πόνο αφομοιώνονται στον συμπαντικό πόνο και την απεραντοσύνη, μέσα από την ατέρμονη επανάληψη των πραγμάτων. Η ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου μέσω βίντεο, στον ρόλο της Ιωάννας, σφραγίζει το έργο με το ειδικό της βάρος, τονίζοντας ότι «είμαστε όλοι από αστερόσκονη.» Οι εκφράσεις της, οι κινήσεις της και κυρίως το βλέμμα της είναι σα να μιλά ένας μάντης σε μια σύγχρονη τραγωδία. Στη φύση δεν υπάρχει θάνατος, ακόμα και όταν πεθαίνει κάποιος μετουσιώνεται σε κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει μελοδραματισμός, ούτε στο έργο ούτε στην σκηνοθεσία. Απλά παρουσιάζεται η πραγματικότητα της ζωής και το έργο αποτελεί μια πρόκληση- πρόσκληση για αποδοχή.
Συνειρμικά έρχεται και ο ατελέσφορος παράφορος έρωτας της Έλλης (Έφη Σταμούλη) με το Γιώργο (Γιώργος Γλάστρας), η οποία, μετά από ένα ατύχημα που είχε, καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. Χώρισαν και ο Γιώργος από μια σύμπτωση γνώρισε και τελικά παντρεύτηκε την αδελφή της, Άννα (Φιλαρέτη Κομνηνού) κι έτσι παρέμεινε στη ζωή της Έλλης, κοντά της, δίπλα της.
Και οι τρεις έχουν χαράξει ξεκάθαρα το χαρακτήρα που υποδύονται τον οποίο ερμηνεύουν πιστά και διεισδυτικά.
Οι ενδοοικογενειακές εντάσεις ξεσπούν με την πρώτη ευκαιρία. Οι ανατροπές, οι ασθένειες, τα ατυχήματα, οι χωρισμοί, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια αλλά η οικογένεια βρίσκει τρόπους να τα ξεπερνά.
Η Γρανάδα είναι η αφορμή, το μέρος που γνωρίστηκαν η θεία της οικογένειας η Έλλη με τον πατέρα Γιώργο. Κάτι σαν ο μικρός τους παράδεισος. Μετά ακολούθησαν συμπτώσεις, γάμος, γεννήσεις, ανατροπές. Οι άνθρωποι έχουν πληγωθεί, έχουν ερωτευτεί, έχουν μαλώσει και έχουν πεθάνει.
Οι ηθοποιοί της παράστασης Γιώργος Γλάστρας, Έφη Σταμούλη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Στέφη Πουλοπούλου, Αλεξία Μπεζίκη, Διαμαντής Αδαμαντίδης παίζουν με απόλυτη φυσικότητα, σαν να ζουν κανονικά τη ζωή αυτή σε μια καθημερινότητα απολύτως προβλέψιμη, καθώς έχουν χτίσει με επιμέλεια τους χαρακτήρες τους. Αυτές οι σχέσεις αγάπης-μίσους μέσα στην οικογένεια, ο τριβές, οι ζήλειες, οι συγκρούσεις φαντάζουν τόσο μικρές κι ασήμαντες μπροστά στο αμετάκλητο του θανάτου και στη συμπαντική σοφία.
Ο Άρης (Διαμαντής Αδαμαντίδης) και η Λήδα (Στέφη Πουλοπούλου), αδέλφια, μέσα από συγκρίσεις και βλακώδεις καυγάδες καλούνται να συνεχίσουν το μονόδρομο της ζωής. Ο Άρης στη σχέση του με τη Χριστίνα και η Λήδα, έχοντας ανατρέψει την πορεία της προσωπικής της ζωής, συνεχίζοντας την εργασία του πατέρα της για την Ιωάννα την Τρελή. Έξυπνος συσχετισμός του συγγραφέα, που με ομαλό τρόπο περνά μια τόσο σημαντική αλήθεια, τόσο καθοριστική για τη ζωή του ανθρώπου, που πάντα μάχεται το χρόνο και το θάνατο. «Όσο προετοιμασμένος και να είσαι ο θάνατος σκάει σα βόμβα και σ’ αφήνει στον τόπο εκεί που έφυγε.» Έτσι τα πράγματα που αφήνει κάποιος πίσω του παραδείγματος χάριν « ένα μισοτελειωμένο αφρόλουτρο ή ένα ζευγάρι γυαλιά» κάνουν πιο μεγάλο το κενό, που η απουσία του έχει δημιουργήσει.
Πρόκειται για ένα έργο σχετικά με την αποδοχή του τέλους, του θανάτου και για αυτό συνιστά μια πρόσκληση να απολαύσει και να απολαμβάνει κανείς τη ζωή, έτσι όπως μαγικά και δυναμικά ενσαρκώνεται από τον ρόλο της Χριστίνας (Αλεξία Μπεζίκη)
« Κάποτε θα έρθουν νεότεροι από εμάς και θα βλέπουνε τη ροδιά του μπαμπά μου και θα χαίρονται.
Μεγάλο πράγμα να χαίρεται κάποιος και να μην του περνάει από το μυαλό πως με το ίδιο δέντρο εσύ βαλάντωσες.»
Το σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού, λιτό, σπίτι μιας εύρωστης οικογένειας, με τους χώρους για τον καθένα, το γραφείο του πατέρα, η κουζίνα, μπαρ για τη μητέρα και το χώρο παρασκευής κοκτέιλ, πολλοί κρεμασμένοι πίνακες, ενώ υπάρχουν καθίσματα που παραπέμπουν σε μουσείο, όπως παραδείγματος χάριν το Πράδο όπου εκτίθεται ο πίνακας της Ιωάννας της Τρελής. Όλα δηλωτικά και λειτουργικά.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
