Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Αυτός είναι ο τίτλος της παράστασης, που παρουσιάζει η σκηνοθέτης Μαρία Αιγινίτου στη σκηνή Black Box του Επί Κολωνώ από τις 12 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Βασίζεται στα «Είκοσι Αστικά Μονόπρακτα» της Δώρας Τσόγια με ιστορίες και εικόνες της πόλης σε ένα σκηνικό παιχνίδι όπου τέσσερεις ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους, ξεσκεπάζοντας το αδιέξοδο της επικοινωνίας, την ανάγκη για τρυφερότητα και αγάπη, την σκληρότητα της οικονομικής κρίσης, την κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων, τον πανικό, την έλλειψη ευαισθησίας, την ανασφάλεια, την ανάγκη να μοιραστεί κανείς, να αγγίξει και να αγγιχτεί, το φόβο του για τα ίδια αυτά πράγματα, την αποξένωση, την αγριότητα. Και όλα αυτά μέσα σε διαφορετικά περιβάλλοντα, που ωστόσο είναι τόσο οικεία και στα οποία οι άνθρωποι συναντιούνται άλλοτε με τρόπο προσωπικό κι άλλοτε απρόσωπο, σωματικό ή και πλατωνικό, όπως στα μέσα μεταφοράς, στο τραίνο ή στο λεωφορείο, στα σούπερ μάρκετ, στα πάρκα, στους δρόμους.
Αυτή την ατμόσφαιρα πέτυχαν να αποδώσουν οι: Μαρία Αιγινίτου, Ειρήνη Ιωάννου, Γιώργος Καπινιάρης και Γιώργος Μακρής, με πικρόγλυκο χαμόγελο στο Black Box του Επί Κολωνώ, σε μια τόσο μικρή σκηνή με πολλές εναλλαγές ρόλων, με άψογο συντονισμό, με πολλαπλές υποκριτικές παραλλαγές και όλα αυτά συντονισμένα σε μια εξαιρετική κίνηση με τη διδασκαλία της Μαργαρίτας Τρίκκα, το φωτισμό του Αποστόλη Τσατσάκου και τις υπέροχες μουσικές επιλογές του Θοδωρή Χαλκιά.
Το κείμενο είναι πολύ δυνατό, με καίριες και διεισδυτικές αναφορές στην ανάγκη του ανθρώπου να τον φροντίζει και να τον αγαπά ο άλλος, στα ζώα και στην συναισθηματική ασφάλεια που αυτά προσφέρουν, αν τα συγκρίνει κάποιος με την περιρρέουσα ανασφάλεια που πηγάζει από όλους τους άλλους παράγοντες, προσωπικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς. Απελπισμένη επαιτεία ενός φιλιού, μιας καθησυχαστικής επιβεβαίωσης ότι όλα θα πάνε καλά, ενός χαμόγελου. Μια επιλεκτική λήθη για να εξασφαλιστεί η αδιατάρακτη συνέχεια της ζωής για τη γυναίκα σε αντιδιαστολή με τις οδυνηρές υπενθυμίσεις του άνδρα για όλα τα μέρη που πήγαν και όσα έκαναν μαζί. Με το ερώτημα να αιωρείται: πρόκειται για παραλήρημα του ενός ή του άλλου, ανθρώπων, που τα έχουν χαμένα από τη μοναξιά ή ανθρώπων, που απλά αρνήθηκαν τα όσα έζησαν για να προστατευτούν; Πώς το πάθος μεταλλάσσεται σε απάθεια, πώς η συμπεριφορά του ενός καταδικάζει τον άλλο στον ρόλο ενός αμνήμονος ασπόνδυλου ή μιας αμοιβάδας;
Ωραίες εικαστικά σκηνικές εικόνες από τη στάση των σωμάτων και από τα καταπληκτικά κοστούμια του Νίκου Καρδώνη, που λες και συγκέντρωναν πάνω τους όλες τις χρονικές περιόδους, όλες τις εποχές του χρόνου και βέβαια όλα τα χρώματα της πόλης, της πόλης αυτής που αποξενώνει τον άνθρωπο και καθιστά αδύνατη την επικοινωνία του.
Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με υπέροχες ερμηνείες από όλους του ηθοποιούς, με μια μελετημένη σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου, που κατόρθωσε να ανεβάσει στη σκηνή έναν ολόκληρο κόσμο με μόνο τέσσερεις ηθοποιούς, ένα θέατρο συνόλου, όπως ακριβώς είναι και η ίδια η ζωή.
