Από τον Ιωάννη Λάζιο
Η παράσταση – μονόλογος «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου παίζεται για δεύτερη χρονιά στον Πολυχώρο VAULT στο πλαίσιο του Θεατρικού Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ…».
Το έργο αφορά την μάνα του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή. Είναι η εξιστόρηση της ζωής της. Θα αναρωτηθεί κανείς με ποιόν τρόπο αφορά έναν άνθρωπο σήμερα η ιστορία μίας άσημης γυναίκας, μητέρας ενός συγγραφέα, που ίσως ελάχιστοι πλέον έχουν διαβάσει; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: το έργο, αρχικά, μέσα από την προσωπική ιστορία αναβιώνει μία ολόκληρη εποχή, όχι και τόσο μακρινή από τη δική μας. Πέραν τούτου, μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το περιβάλλον που έζησε και μεγάλωσε ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής. Αλλά το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη μου, είναι ότι μέσα από την παράσταση αυτή ο θεατής μπαίνει στον πυρήνα ενός κοινωνικού προβλήματος, τόσο χθεσινού όσο και αυριανού. Το πρόβλημα αυτό είναι το ζήτημα της αποδοχής και πέραν πάσης αμφιβολίας, η πρωταρχική ανάγκη αποδοχής είναι από την οικογένεια. Εκεί χτίζονται τα θεμέλια της αυτοπεποίθησης που θα έχει ο αυριανός ενήλικας. Εκεί στην οικογένεια καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η προσωπική πορεία που θα χαράξει. Εξάλλου δεν απέχει από την αλήθεια εκείνη η φράση που λέει «είμαστε προϊόντα του περιβάλλοντός μας».
Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο Κώστας Ταχτσής από αυτή την κατηγορία ανθρώπων που το περιβάλλον τους τούς καθόρισε δραστικά. Πιο ειδικά, το πρόσωπο που πραγματικά τον σημάδεψε είναι η μητέρα του, η οποία υπήρξε ίσως και ο καθοριστικός παράγοντας που τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο «Το τρίτο στεφάνι».
Το πρόσωπο της μη-τέρας του Ταχτσή καλείται να ερμηνεύσει η Ράνια Σχίζα. Ακροβατώντας στο όριο της υπερβολής και πολλές φορές ακουμπώντας την, η Σχίζα καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Καταφέρνει να ελίσσεται μεταξύ τραγικού και κωμικού τόσο επιδέξια, που το κάνει να φαίνεται εύκολο. Φλερτάρει με την τρέλα επί σκηνής και καταφέρνει να μαγέψει τον θεατή.
Η ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα ενισχύεται από την αφαιρετική σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη, ο οποίος δίνει χώρο στην ερμηνεύτρια να ζωντανέψει τον πυκνό σε νοήματα και ταυτόχρονα ζωντανό λόγο της συγγραφέως του έργου, Κικής Μαυρίδου. Τοποθετώντας την Σχίζα ακίνητη στο κέντρο της σκηνής, ισορροπεί με τον λόγο, που «κινεί» συνεχώς την φαντασία του θεατή.
Αναπόσπαστο μέλος της σκηνοθεσίας είναι, τόσο οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα, όσο και η πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Τόσο ο φωτισμός, όσο και η μουσική συμβάλλουν στο ταξίδι της φαντασίας του κοινού.
Όλα αυτά γίνονται στο σκηνικό του Γιώργου Λιντζέρη, ο οποίος επιμελήθηκε και το κοστούμι της ηθοποιού. Το σκηνικό αφαιρετικό, όπως και η σκηνοθεσία. Ένα μπαούλο πάνω στο οποίο κάθεται η Έλλη Ζάχου Ταχτσή και μας εξιστορεί την ζωή της. Ένα μπαούλο γεμάτο αναμνήσεις; Ένα μπαούλο που συμβολίζει τις συνεχείς μετακομίσεις;
Ό,τι και να συμβολίζει το μπαούλο αυτό, χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που άνοιξε και πλούτισε το κοινό με τα μυστικά του. Γιατί πραγματικά αυτό το έργο αφήνει τον θεατή κατά κάτι πιο πλούσιο φεύγοντας.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
