Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Πρόκειται για ένα αλληγορικό "σκοτεινό παραμύθι". Δυο ανήσυχοι, εξοργισμένοι νέοι αναζητούν μια φυγή από έναν κόσμο που μοιάζει να μην τους χωράει. Η Σαμάνθα (Εύη Τσάφου) και ο Μαξ (Πάρις Σκαρτσολιάς). Παίρνουν το δρόμο τους, βρισκόμενοι σε μια θορυβώδη άσφαλτο με αυτοκίνητα που περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θέτοντας τις ζωές τους σε κίνδυνο πολλές φορές ενώ αυτοί προσπαθούν να θυμηθούν ωραίες δικές τους στιγμές – «φάρους» σε μια γκρίζα ζωή που οπωσδήποτε δεν τους ταιριάζει.
[...] ΣΑΜΑΝΘΑ: - Έλα Μαξ σήκω, σήκω να πάμε...
ΜΑΞ: - Που να πάμε; Έχεις που να πάμε;
ΣΑΜΑΝΘΑ: - Αλλού!
Το «αλλού» δεν προσδιορίζεται, είναι πάντως κάπου μακριά από τη ζωή που κάνουν, από το μέλλον έτσι όπως αυτό προδιαγράφεται. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλουν να επιστρέψουν. Μόνο η φυγή τους απασχολεί. Σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει ταινία του Τιμ Μπάρτον, εκτυλίσσεται μια σχέση ανάμεσα στα δυο αυτά πρόσωπα, τη Σαμάνθα και τον Μαξ, που ο καθένας φέρει την παιδική του ηλικία και το παιδικό του τραύμα, που δεν είναι άλλο από το ότι δεν έζησαν το όνειρό τους όπως θα ήθελαν. Όπως κάθε παιδί δικαιούται να το φανταστεί και να το ζήσει. Τα σπασμένα όνειρα, η οικονομική κρίση, έχουν επηρεάσει την στάση τους, το λεξιλόγιό τους, τη θεώρηση της ζωής τους, την ανάγκη τους για αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής. Είναι φορές που νιώθουν ότι θέλουν να φύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι δοκιμάζουν την τύχη τους στην άσφαλτο, με τα αυτοκίνητα να έρχονται πάνω τους, να τους τυφλώνουν τα φώτα τους και να τα αποφεύγουν τελευταία στιγμή. Να αποφασίσει η τύχη , η ίδια η ζωή γι’ αυτούς.
Όλα αυτά προκύπτουν μέσα από τον έξυπνο φωτισμό του Γιώργου Παπανδρικόπουλου, από την σκοτεινή μουσική του Μάριου Τσικνή, από τα υπέροχα μεταλλικά σκηνικά της Ανδρομάχης Αρβανίτη, που ακριβώς δημιουργούν την αίσθηση του ζοφερού περιβάλλοντος, την ανάγκη της παρέας των παιδιών να συγκεντρώνονται κάτω από γέφυρες, σε Λούνα Παρκ, σε παιδικές χαρές, σε σκαλιά σχολείου και εκκλησίας.
Οι ηθοποιοί Πάρις Σκαρτσολιάς (Μαξ), Εύη Τσάφου (Σαμάνθα) ζωντανεύουν αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα των νέων ανθρώπων με μια υπέροχη κίνηση μελετημένη από τη Φρόσω Κορρού, κλονίζουν το θεατή με την σκηνοθεσία του Θοδωρή Αντωνιάδη, που γνωρίζει καθώς φαίνεται καλά το κείμενο του Άκη Δήμου, αλλά νιώθει και αφουγκράζεται το αδιέξοδο των νέων ανθρώπων του της εποχής. Τις απελπισμένες φωνές τους, τον εκνευρισμό τους, τη ροκ διάθεσή τους, την ανέντακτη και εξεγερμένη αντίληψή τους για την ίδια τη ζωή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
